รถเก๋งธรรมดาของน้ำฝนวิ่งเข้ามาจอดตรงหน้าคอนโดมิเนียมขนาดกลาง แต่ตัวอาคารยังใหม่เอี่ยมเพราะคอนโดมิเนียมแห่งนี้พึ่งเปิดใหม่ได้เพียงไม่นานซึ่งยังเป็นกิจการอีกหนึ่งอย่างของ ตระกูล ปิริยะสกุล
"แกแน่ใจนะว่าอยู่คนเดียวได้ ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนเอาไหม"ดวงตากลมโตของน้ำฝนมองที่พักแห่งใหม่ของเพื่อนสาว หลังจากที่ธนากรและของขวัญมีความสัมพันธ์กัน โครงการคอนโดมิเนียมขนาดกลางที่กำลังใกล้จะสร้างเสร็จก็ถูกยกให้กับของขวัญห้องหนึ่ง ซึ่งตอนแรกเธอไม่อยากจะรับไว้ แต่อีกฝ่ายบังคับจนในที่สุดแล้วเธอจำเป็นต้องรับแถมเขายังให้คนมาขนของหลังจากที่ห้องตกแต่งแล้วเสร็จโดยทันที
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไหว"
"แต่สีหน้าของแกมันไม่ใช่เลยนะขวัญ"ใบหน้าสวยงามเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ดวงตาสวยเหม่อมองออกไปนอกรถ เมื่อนึกถึงชายคนรักเดินโอบแขนภรรยาของเขาออกไปจากร้านโดยไม่คิดจะหันมาสนใจหรือปรายสายตาแลเธอที่นั่งหัวโด่อยู่สักนิด
"ถ้ามันไม่ไหว
