เมียน้อย

สถานะที่ไม่สามารถเปิดเผยตัวตนให้ใครรู้ได้มันช่างน่าอายยิ่งนัก คนที่จะต้องตกเป็นตัวสำรองหรือเรียกง่าย ๆ ว่าเป็นเมียน้อยชาวบ้านเขาแทบจะต้องก้มหน้าลงมองพื้นดินอยู่ตลอดเวลาด้วยความอับอายเพราะไม่มีปัญญาหาผู้ชายเป็นของตัวเองจึงต้องมาตกอยู่ในสถานะเช่นนี้ "เป็นอะไรไป หืม"แรงกอดรัดเอวคอดกิ่วจากทางด้านหลังภายในห้องทำงานชั้นบนสุดของ บริษัท ปิริยะสกุลมอเตอร์สปอร์ต กรุป ทำให้คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดต้องขยับตัวดีดดิ้นเพื่อต้องการให้คนตัวใหญ่ที่กำลังใช้มือยุ่มย่ามไปตามร่างกายของเธอปล่อย "เป็นอะไรไปครับคนดีของคุณกร"ลมหายใจอุ่นเป่ารดลงบนต้นคอขาวทำเอาขนกายลุกชั้นไปทั่วทั้งตัว ของขวัญหยุดดีดดิ้นยืนนิ่งปล่อยให้ใครอีกคนทำตามอำเภอใจอย่างที่เขาต้องการ ถ้าหากเธอยังขืนดื้อดึงต่อไปก็คงจะไม่มีประโยชน์อะไรสุดท้ายแล้วเขาก็สุขสมหมายกับร่างกายของเธออยู่ดี "อย่านะคะ นี่มันห้องทำงานเกิดใครมาเห็นเข้า" "ไม่มีใครมาเห็นหรอก ผมจะรีบทำเวลาและขวัญเองก็ต้องให้ความร่วมมือกับผมเหมือนกัน"ความร่วมมือในความหมายของเขานั้นคือการให้เธอรีบถอดชุดทำงานอันแสนเกะกะนี้ออกไปให้พ้นแล้วรีบไปนอนราบลงบนโต๊ะทำงานอย่างเฉกเช่นทุกครั้ง "ขวัญว่าเราพอเถอะนะคะ อย่าทำแบบนี้กันอีกเลย ขวัญสงสารคุณวิเวียน"ใบหน้าหล่อเหล่ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ชื่อของภรรยาหรืออีกสถานะของวิเวียนคือเมียหลวงที่ถูกต้องตามกฎหมายไม่ได้ทำให้เขาหยุดการกระทำ หนำซ้ำยังล้วงเข้าไปใต้กระโปรงแล้วฉีกซับในตัวบางของเธอจนขาดวิ้น ร่างสูงใหญ่ดันตัวของเธอให้แนบชิดกับโต๊ะทำงาน แขนใหญ่ข้างซ้ายสอดใต้ขาให้ยกอ้าออกกว้าง กลีบกายอวบอูมไร้ขนสีดำรบกวนใจมันทำให้เขามองทีไรก็ไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด "อยู่แค่เราจะพูดถึงคนอื่นทำไมกันขวัญ เธอไม่รักฉันแล้วอย่างนั้นเหรอ"ริมฝีปากเรียวเล็กขบเม้มเข้าหา ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อท่อนเอ็นขนาดใหญ่กว่าของชายไทยสอดแทรกเข้ามาในร่างกายของเธออย่างไม่ทันได้ตั้งตัว "บอกฉันสิของขวัญ บอกให้ฉันได้ยินว่าเธอไม่ได้รักฉันแล้ว และไม่ต้องการให้ฉันเข้าไปอยู่ในตัวของเธออีก"แววตาคมกริบจ้องมองเข้าไปนัยน์ตากลมโตคล้ายกับต้องการร่ายมนตร์สะกดให้อีกฝ่ายหลงอยู่กับห่วงอารมณ์ที่เขาเป็นคนมอบให้ แก่นกายขนาดใหญ่ตอกอัดเข้าไปอย่างไม่หยุดยั้ง ความเสียวซ่านมันทำให้ของขวัญต้องกางเล็บทั้งสิบจิกลงบนไหล่หนา "บอกฉันสิขวัญว่าเธอนั้นไม่ได้รักฉันแล้ว"ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการขอร้องอ้อนวอนให้เธออยู่ใช้ชีวิตกับเขาอีกต่อไป ซึ่งมันก็ได้ผลเมื่อของขวัญตอบรับโดยการยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาคล้องลำคอหนา สายตาเต็มไปด้วยความรักอันเปี่ยมล้นถูกมอบให้กับชายหนุ่ม "ขวัญรักคุณกรค่ะ" "เด็กดีของคุณกร"เพียงแค่เขาให้เธอเดินไปทางไหนคนไร้ที่พึ่งอย่างเธอก็พร้อมจะเดินไป แม้ว่าข้างกายของเขาเธอจะเป็นได้แค่เพียง'เมียน้อย'ก็ตาม ของขวัญ ชื่อนี้ติดตัวของเธอมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กน้อย แม่ครูจากที่บ้านเด็กกำพร้าเคยบอกกับตัวเธอว่ามีคนนำเด็กน้อยแก้มยุ้ยสีขาวอมชมพูมาทิ้งเอาไว้ ภายในผ้าห่อมีเพียงสร้อยเงินทำด้วยทองคำขาวกับจี้รูปกล่องของขวัญที่ติดอยู่กับตัวของเด็ก ซึ่งนั้นก็เป็นการเริ่มต้นของเด็กน้อยที่ชื่อว่าของขวัญ ของขวัญ หญิงสาวใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมใบหน้าชวนมอง ริมฝีปากอมชมพูไร้การเติมแต่งบวกกับจมูกรั้นรับกับใบหน้าหวานทำให้เธอดูโดดเด่นจนทุกคนต้องเหลียวมอง "อาทิตย์หน้ามีคุยงานกันที่หัวหิน ของขวัญเธอจะต้องไปกับฉันด้วยนะ" "แต่อาทิตย์หน้าตารางงานของคุณกรคือต้องเข้าโรงงานนะคะ"บทสนทนาระหว่างหญิงสาวกับชายหนุ่มดังขึ้นภายในห้องทำงานหลังจากเสร็จกิจกรรมจังหวะรักอย่างเร่าร้อน ขาเรียวเล็กสั่นจนแทบจะก้าวลงจากโต๊ะทำงานไม่ได้ ทำให้ ธนากร หรือ คุณกรต้องเข้าไปช่วย เพราะเขาเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้เลขาส่วนตัวต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ "ไว้วันอื่นก็ได้ แต่อาทิตย์หน้าฉันมีนัดคุยกับลูกค้าสำคัญ และเธอก็จะต้องไปกับฉันด้วย เข้าใจใช่ไหม" "เข้าใจค่ะ แค่นี้ใช่ไหมคะ ขวัญจะได้ไปทำงานต่อ" "ลืมไปเลย เตรียมชุดไปด้วยนะ เราจะค้างคืนกันที่นั่น"ของขวัญถึงกับใบหน้าไร้สีเลือด เมื่อได้เจอรอยยิ้มและแววตาเจ้าเล่ห์ของธนากร "อย่าลืมเอาชุดบิกินีแบบเซ็กซี่ ๆ ไปด้วยล่ะ ฉันอยากเห็นเธอใส่มัน"ซึ่งนั่นมันก็ทำให้เธอพอจะรู้เลยไว้ว่า การไปพบลูกค้าอาทิตย์หน้าเธอจะต้องโดนกับอะไรบ้าง ของขวัญ หญิงสาวผู้มีใบหน้าแสนสวยไร้ที่ติ แต่แววตาของเธอนั้นมีแต่ความหม่นหมองไร้ความสุข การที่เธอก้าวเข้ามาอยู่ในชีวิตอย่างผู้ชายที่ชื่อธนากรนั้นมันคล้ายกับว่าตัวเธอเองได้ลอยขึ้นสวรรค์ ตั้งแต่แรกก้าวเข้ามาเป็นนักศึกษาฝึกงานในที่บริษัท นี้ มันก็เหมือนโชคชะตาฟ้าลิขิตให้เจอกับผู้ชายที่โดนใจ ใบหน้าฟ้าประทานนั้นทำให้นักศึกษาฝึกงานอย่างเธอใจสั่นไหวตั้งแต่แรกเห็น ยามเมื่อเขาสบตากับเธอมันยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นเร็วจนแทบทะลุออกมานอกอก แต่ด้วยความเป็นนักศึกษาฝึกงานเธอเลยต้องเก็บอาการนั้นเอาไว้ แต่มันช่างเป็นไปได้อยากเมื่อต้องทำงานใกล้กับผู้ชายDamageเหลือร้ายอย่างธนากร 'นี่ เที่ยงแล้วทำไมยังไม่ไปทานข้าว คนอื่น ๆ เขาไปกันหมดแล้วนะ'หญิงสาวชุดนักศึกษาละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เงยหน้าขึ้นไปมอง ประธานบริษัทแห่งนี้ รอยยิ้มเล็ก ๆ ถูกส่งไปให้พร้อมกับหัวใจที่เริ่มเต้นผิดจังหวะ 'คือขวัญนั่งแก้งานให้ฝ่ายบัญชีอยู่ค่ะ'เพราะสินค้าที่สั่งมากับตัวเลขมันดันไม่ตรงกัน ไม่รู้ว่าเป็นความสะเพร่าของเธอหรือเป็นการคำนวณผิดของฝ่ายบัญชีกันแน่จึงทำให้ตัวเลขไม่ตรงกันแบบนี้ 'แต่นี้มันเป็นเวลาพัก' 'แต่ฝ่ายบัญชีต้องการให้ขวัญแก้งานให้เสร็จภายในวันนี้นะคะ' 'แล้วงานของฝ่ายบัญชีเธอมีหน้าที่ต้องแก้ไขอย่างนั้นเหรอ'ของขวัญถึงนั่งนิ่งเงียบ ริมฝีปากสวยเม้มเข้าหา สาวตาก้มมองลงต่ำเมื่อเจอสายตาจอมดุของท่านประธาน 'ไปกินข้าวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกลับมาทำงาน เดี๋ยวเป็นลมเป็นแล้งไปใครจะพาไปหาหมอ'น้ำเสียงของธนากรตอนนั้นมันแฝงไปด้วยความเป็นห่วงซึ่งตัวของขวัญเองสัมผัสมันได้ ความใกล้ชิดกันระหว่างนักศึกษาฝึกงานของการเป็นเลขากับท่านประธานมันยิ่งทำให้ทั้งคู่ได้พูดคุยและได้เจอกันบ่อยยิ่งขึ้น ความน่ารักและเป็นกันเองของนักศึกษาอย่างของขวัญมันทำให้ธนากรชอบใจในตัวของเธอ สัดส่วนอวบอิ่มภายใต้ร่มผ้าไม่สามารถปกปิดสายตาของเสือร้ายอย่างเขาได้ ความคิดอันชั่วร้ายผุดขึ้นมาในหัวเมื่อสายตาวาดมองไปทั่วทั้งตัวของนักศึกษาฝึกงานคนนี้ 'เขาอยากจะลิ้มลองรสชาติร่างกายของเธอว่ามันจะหอมหวานเสียเพียงไหน'จนในที่สุดสวรรค์ก็ได้เข้าข้างผู้ชายอย่างเขา เมื่อบริษัทมีการจัดงานคริสต์มาสในช่วงส่งท้ายปี งานนี้พนักงานทุกคนล้วนต้องใส่ชุดให้เข้ากับทุกคนภายในงานซึ่งชุดที่ของขวัญใส่มานั้นมันช่างยั่วน้ำลายของเสือร้ายได้เป็นอย่างดี หญิงสาวอยู่ในชุดขาวสลับแดงอันแสนจะรัดรูป ความสั้นของชุดทำให้ผู้คนภายในงานได้เห็นเรียวขายาวขาวผ่องของเธอ ใบหน้าหวานถูกเติมแต่งให้เข้ากับชุด มันยิ่งทำให้ของขวัญตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งงานรวมถึงสายตาหื่นกระหายของธนากรที่เอาแต่จ้องมองร่างกายอวบอิ่มของเธออย่างไม่อาจจะละสายตา เขาตั้งนิทานกับตัวเองในใจว่า 'คืนนี้เขาจะต้องได้ลิ้มลองร่างกายอันแสนเย้ายวนของเด็กสาวผู้นี้'