“ทำไมมาเร็วจัง ยังไม่บ่ายโมงเลย” ชายหนุ่มเปรยกับตัวเองเบาๆ ก่อนเสมองนาฬิกาฝาผนังที่บอกเวลาเกือบบ่ายโมงตรงแล้ว จึงพอจะเดาได้ว่ามีอะไรผิดพลาด “สงสัยนาฬิกาในห้องโฮมเธียร์เตอร์จะถ่านหมด คุณทานได้เลยนะครับ ผมขอไปรับแขกก่อน วันนี้น่าจะคุยแค่เดี๋ยวเดียว”
บอกจบก็ถอดผ้ากันเปื้อนออกและเดินเลียบทางเดินติดกำแพงกระจกออกไปรับแขกทั้งสอง หวานใจแอบชะโงกมองตาม เธอเห็นเลขาสาวหันมายกมือไหว้ปฏิญญาทั้งที่ตนเองอายุมากกว่า ก่อนที่คนทั้งสามจะนั่งลงที่โซฟา และยื่นแฟ้ม เปิดโน้ตบุ๊กคุยกันอย่างเป็นการเป็นงาน
แม้จะเป็นภาพที่เห็นจนชินตา โดยเฉพาะภาพที่ปฏิญญาอ่านอะไรสักอย่างในแฟ้มอย่างใช้ความคิด ก่อนจรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงไปในเอกสารหลายฉบับจนหวานใจเมื่อยมือแทน หรือกระทั่งการที่ชายหนุ่มพูด พูด พูด อธิบายอะไรไม่รู้ยืดยาว กับคุณคมชาญ บางครั้งก็พูดปากเปล่า บางครั้งก็เปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กไปด้วย บางครั้งก็เป็นฝ่ายฟังคุณคมชาญ
