EP 6 ไม่ได้ทำอะไรเลย
1229 คำ
“มาช่วยกันหน่อยคับ ดินสอพองเข้าตาพี่พิชญ์เต็มเลย พี่พิชญ์จะตาบอดหรือเปล่าไม่รู้!”
บอกจบก็กึ่งจูงกึ่งลากพี่สาวต่างสายเลือดเข้ามาในห้องน้ำเล็กๆ ที่ยิ่งแคบไปถนัดใจเมื่อมีผู้ชายตัวโตยืนอยู่กับเด็กๆ อีกเป็นขโยง หวานใจอุทานเบาๆ เมื่อละอองน้ำจากฝักบัวที่ถูกเปิดราดตัว ‘เขา’ กระเด็นเซ็นซ่านไปทั่วทุกทิศทาง กว่าจะรู้ตัวว่าถูกดันเข้ามาชิดด้านในห้องน้ำ ก็เมื่อเห็นเด็กๆ กำลังพากันกรูออกไปด้านนอกแล้ว
“เดี๋ยวๆ” เธอร้องเรียกอย่างตกใจ “ไม่เอา... เขา ออกไปด้วยกันล่ะ”
เด็กชายมาวินหันกลับมายิ้มแป้นแล้น ก่อนเอ่ยบอกอย่างใสซื่อ หากแต่มือน้อยๆ นั้นแอบเอานิ้วไขว้หลัง เป็นสัญลักษณ์ที่ชอบทำเวลาโกหก
ก็เห็นเขาพูดกันมาว่าทำแบบนี้แล้วจะบาปน้อยลง...
“พวกเราไม่มีเวลาเพราะต้องรีบออกไปรดน้ำดำหัวแม่อ้อยคับ! ฝากพี่แอ้มดูพี่พิชญ์ให้ด้วยนะคับ เกิดตาบอดไปล่ะแย่เล้ย~”
“เดี๋ยวสิ มาวิน!”
ตะโกนเรียกอย่างไรก็ไร้ผล เมื่อกลุ่มเด็กๆ ที่นำขบวนโดยเด็กชายมาวินหัวหน้าแก๊งตัวป่วนของบ้านพากันวิ่งตื๋อออกจากห้องพักแห่งนี้ไปอย่างเร็วรี่ ความที่ประตูห้องยังถูกเปิดแง้มไว้นิดๆ ทำให้หวานใจไม่รู้สึกอึดอัดกว่าที่เป็นอยู่นัก เธอหันมองชายแปลกหน้าที่กำลังคลำมือแปะปะไปตามกำแพงหาฝักบัวซึ่งถูกปิดสนิทไปเสียเมื่อไรไม่รู้ ก็อดช่วยเข้าไปหมุนก๊อกเปิดให้ไม่ได้
“น้ำอยู่นี่...”
ดึงสายฝักบัวออกจากที่เก็บเพื่อส่งไปให้อย่างระแวงระวัง ก่อนอุทานลั่นเมื่อจู่ๆ คนตรงหน้าก็ก้าวพรวดมาเกือบชนจนเธอถอยกรูดและสะดุดขาตัวเองจนเห็นโลกทั้งใบโคลงเคลงกะทันหัน!
มือหนาของคนตรงหน้าคว้าหมับที่เอวบางทันควัน เขาเซนิดๆ หากแต่ยังคงทรงตัวอยู่ได้เพราะยื่นอีกมือไปคว้าราวตากผ้าเอาไว้ทันท่วงที
ราวกับโลกหยุดหมุน...
ฝักบัวที่พลัดหลุดจากมือน้อยนั้นตกกระทบพื้นเสียงดัง สายน้ำสาดกระเซ็นขึ้นมาจนหวานใจหลุดจากภวังค์ และรีบผลักอกเปลือยเปล่าของคนตรงหน้าออกด้วยหัวใจที่เต้นระรัวในแบบที่แม้แต่ตัวเองยังไม่เข้าใจว่าตอนนี้รู้สึกอย่างไร
กลัว? โกรธ? หรือว่ากำลัง...เขิน...กันแน่
“เดี๋ยวสิ คุณ...”
คนมองไม่เห็น... ฉวยข้อมือเธอหมับราวกับมีตาทิพย์ในวินาทีที่หวานใจเรียกสติกลับมาได้และบอกตัวเองว่าเธอควรออกไปจากที่นี่ มือใหญ่จนกำข้อมือเธอรอบได้ง่ายๆ จับตรึงตัวเธอไว้แน่นหนา โดยไม่สนเลยว่า หญิงสาวจะพยายามสะบัดมือออกแบบสุดแรงเกิด
หวานใจกัดริมฝีปาก ป่ายมือข้างที่เป็นอิสระไปลากสายยาวของฝักบัวอาบน้ำที่กำลังปลดปล่อยละอองน้ำออกมาเป็นสายขึ้นมาได้ ก็เงื้อขึ้นสุดแขนทันที!
“เฮ้ย อย่า!”
มือนั้นปล่อยไปพร้อมกับยกขึ้นข้างศีรษะทันควัน จนหวานใจอดคิดไม่ได้อีกเหมือนกัน อีตานี่มองไม่เห็นแต่แรกแน่เหรอ?
“ผมขอโทษ” เขาบอกเสียงอ่อย จนหวานใจแอบสงสาร... นิดนึง “ผมแค่อยากให้คุณถือฝักบัวให้หน่อย... ผมมองไม่เห็นนี่นา นะครับ... นะ...”
ออดอ้อนอย่างน่าเห็นใจราวกับย้อนกลับไปเป็นเด็กชายปฏิญญาก็ไม่ปาน หวานใจจึงค่อยลดมือลง ก่อนจ่อฝักบัวออกไปตรงหน้าโดยไม่พูดจาโต้ตอบอะไร เธอนิ่ง เงียบ และพยายามทำอะไรก็ได้ให้ผู้ชายคนนี้ออกไปจากพื้นที่ส่วนตัวของเธอเร็วๆ เสียที
แม้จะแอบค้านๆ ในใจก็ตาม...
ข้างนอกก็เล่นน้ำสงกรานต์กันอยู่นี่
แล้วทำไมต้องถ่อมาล้างหน้าถึงในนี้ด้วยล่ะ?
ปฏิญญาล้างหน้าล้างตาแบบอ้อยอิ่ง และพยายามที่จะไม่เผลอยิ้มกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไป ก็แค่มุกง่ายๆ แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น พุ่งพรวดเข้าหาจนเธอตั้งตัวไม่ทัน แค่เนี้ย! ก็ฉวยโอกาสกอดเธอได้แบบไม่ตกเป็นจำเลยสังคมแล้ว
ถึงจะขัดใจอยู่นิดหน่อยก็เถอะ
ว่าเขาตามจีบตามหยอดเธอในฐานะเด็กส่งกาแฟมาตั้งหลายวัน หวานใจน่าจะจำหน้าเขาได้แล้วนี่? แต่เธอกลับมีท่าทีเหมือนเพิ่งพบเขาครั้งแรกวันนี้เสียอย่างนั้น...
อัศนีบอกเขาว่าหวานใจจำหน้าคนไม่เก่ง และเขาเองก็เคยพิสูจน์ข้อนี้มาแล้วเมื่อหลายปีก่อน แต่ก็ไม่คิดเลยว่าเธอจะความจำสั้นขนาดที่เจอกันวันละสองสามนาทีตอนเช้ามาตั้งหลายวัน
ยังจำหน้ากันไม่ได้อีก?!
ครุ่นคิดอยู่ในใจโดยไม่เอ่ยถามออกไป ก่อนค่อยๆ ลืมตามองเมื่อจู่ๆ น้ำสะอาดที่พุ่งออกมาจากฝักบัวเป็นฝอยก็ถูกปิดลงกะทันหัน และที่ปรากฏแก่สายตาก็คือใบหน้าสวยคมที่ขมวดมุ่น
และดูเหมือนกำลัง... โกรธจัด!
“เฮ้...”
ร้องเรียกไม่ทันขาดคำ ร่างบางก็ก้าวพรวดพราดชนไหล่เขาออกไปจากห้องน้ำ ปฏิญญาก้าวฉับตามออกมาตามสัญชาติญาณ เห็นเธอหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายและหุนหันออกจากห้องนี้ไป ก็ได้แต่ก้าวตามไปอย่างงงๆ
จะเรียกไว้ก็ไม่กล้า... กลัวอาร์ตตัวแม่แบบเธอเหวี่ยงขึ้นมา... ด้วยเรื่องอะไรไม่รู้... จะรับมือไม่ทัน!
“อ้าว แอ้ม! จะไปไหน?”
อัศนีที่เพิ่งก้าวผ่านประตูบ้านเข้ามาถึงกับหน้าเหวอ หันมองปฏิญญาที ก้มมองเพื่อนสาวคนสนิทที่ถูกเขารั้งแขนไว้ทีอย่างไม่เข้าใจ และสุดท้ายก็เขม้นมองไปยังเพื่อนชายตัวดีที่ ‘น่าจะ’ นอกแผนและก่อเรื่องอะไรให้หวานใจไม่พอใจเข้า
“เปล่า เปล่า” ปฏิญญาบอกเสียงเบาเพราะกลัวหญิงสาวได้ยิน จึงให้อัศนีอ่านปากเอาเอง พร้อมกับยกมือขึ้นโบกไปมาประกอบอย่างหนักแน่น “ไม่ได้ทำอะไรเลย”
“นี่ใคร?” หวานใจถามพลางสะบัดแขนออก และดึงมือนั้นไปกอดอกเป็นกิริยาป้องกันตัวอย่างหนึ่งของเธอที่อัศนีรู้ทันทีว่าถ้าไม่ได้คำตอบที่น่าพอใจ เขา... งานเข้าแน่ๆ “พิชญ์ ปฏิญญา ดาราที่เล่นละครในช่องของนายใช่ไหม?”
คนถูกถามอ้าปากเหวอ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเพื่อนชายในชุดกางเกงยีนตัวเดียวซึ่งยืนหนาวตัวเปียกอยู่ด้านล่างพัดลมเพดาน แต่ยังเก๊กหล่ออยู่ทั้งที่ไหล่แอบสั่น...
“ใช่” หันมาให้คำตอบตามจริง “เพื่อนเราเอง มันทำอะไรเธอเหรอแอ้ม?”
ริมฝีปากรูปกระจับสวยขบเม้มอย่างไม่พอใจกับสิ่งที่สมองประมวลผลได้ หวานใจก้าวพรวดเดียวผ่านคนตัวสูงออกไปนอกบ้าน ไม่วายว่าเขาจะพยายามรั้งแขนไว้ แต่เธออาศัยความไวกว่านิดหน่อยในการสะบัดมือออก และเดินตึงตังออกมาจนถึงลานกิจกรรมที่ใครต่อใครต่างกำลังพากันรดน้ำดำหัวแม่อ้อยด้วยความเคารพรักยิ่ง
- ผู้เขียน
