ปฏิญญากลับไปได้ครู่ใหญ่แล้ว กว่าหวานใจจะกลับเข้ามาที่บ้านโอบรักอีกครั้ง หญิงสาวกอดถุงกระดาษสีน้ำตาลไว้แนบอก ขณะในสมองหมุนติ้วราวลูกข่าง เธอโทรไปคาดคั้นความจริงจากนักสังคมสงเคราะห์ประจำบ้านที่น่าจะรู้เรื่องราวทุกอย่างมากกว่าถามจากสร้อย
และ ‘ความจริง’ ที่ได้รับรู้ก็ทำให้เธอรู้สึกหน่วงชาไปทั้งใจ
‘เท่าที่พี่รู้ เห็นว่าเมื่อปีที่แล้ว ลูกแม่อ้อยคนนึงมาขอให้แม่อ้อยเซ็นหนังสือรับรองอะไรให้สักอย่าง แม่อ้อยไว้ใจเลยเซ็นไปไม่ได้อ่าน ก็แกเลี้ยงของแกมานี่นะ มารู้ทีหลังว่าหนังสือนั่นสอดไส้สัญญาจำนองบ้านและที่ดินของบ้านโอบรัก ก็ตอนที่ถูกธนาคารส่งหนังสือมาทวงเงินแล้ว’
‘ใครคะ’
‘พี่ไม่รู้จริงๆ แอ้ม แม่อ้อยไม่ยอมบอกชื่อ แกบอกพี่แค่นี้ ขอให้พี่ปิดเป็นความลับ และประคองบ้านตัวคนเดียวมาตลอด พอมาตอนนี้ยอดเงินบริจาคของที่บ้านแทบไม่มี เงินเก็บแม่อ้อยเลยร่อยหรอไปกับการใช้หนี้ที่ไม่ได้ก่อ ยิ่งตั้งแต่แม่อ้อยงดรับ
