อีวี่ทิ้งของเล่นในมือแล้วหันไปกอดมารดาด้วยท่าทีลิงโลดอย่างไร้เดียงสาทว่าอิสลินผะอืดผะอมกับความขมขื่นที่แล่นขึ้นมาจุกอก แม่หนูน้อยยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจว่าชีวิตของเธอถูกควบคุมด้วยความคั่งแค้นของเซอเรนัล์ฟซึ่งเขาช่างไม่ต่างจากซาตานร้ายที่กำลังสยายปีกครอบงำทุกอย่างไม้เว้นแม้แต่วิญญาณแสนบริสุทธิ์
“คุณอีฟ คุณเซอร์เรนัล์ฟครับ ผมคงต้องขอตัวก่อน” แอนดรูว์ซึ่งยังยืนอยู่ที่ประตูกล่าวขึ้น เซอร์เรนัล์ฟหันไปพยักหน้ารับ
“กลับไปเถอะ คุณแอนดรูว์ วันนี้คุณเหนื่อยตลอดทั้งวันแล้ว”
ชายวัยสี่สิบหันหลังกลับไปแต่โดยดี พอร่างนั้นลับตาอิสลินจึงหันมายังชายหนุ่ม
“วันหนึ่งแอนดรูว์จะหักหลังคุณ เหมือนที่เขาทรยศเดเรก”
“เหมือนที่คุณเคยหักหลังผม...ขอบคุณนะที่เตือน ผมชินเสียแล้วกับไอ้เรื่องพวกนี้”
รอยยิ้มร้ายกระตุกบนมุมปากหยักก่อนหันไปยิ้มอ่อนหวานกับแม่หนูน้อยที่ยิ้มแป้นตอบ
“คุณเองคงยังไม่ชินล่ะสิ อีฟ...คุณอาจจะเค
