อิสลินเดินนำร่างสูงใหญ่ไปยังอีกด้านของสวนที่มีสวนกุหลาบเล็ก ๆ อวดช่อสีชมพูหวานเบ่งบานสะพรั่งจนดูละลานตา เซอร์เรนัล์ฟมีอาการตกตะลึงไปชั่วขณะทว่าเพียงครู่เดียวความพรึงเพริศที่ฉายอยู่ในดวงตากลับจางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อภาพอดีตอันเจ็บปวดทำให้ความรุ่มร้อนพลุ่งพล่านขึ้นมาแทนที่
“ปรินเซส เดอ โมนาโก”
“ค่ะ...ฉันเป็นคนปลูกมันไว้เอง เพราะมันเป็นดอกไม้ที่ฉันชอบที่สุด ฉัน...”
คำพูดนั้นหยุดลงกะทันหัน เสียงของเธอแห้งหายไปในฉับพลันที่ชายหนุ่มเลือกเด็ดดอกไม้แสนสวยและกำมันไว้แน่นก่อนปล่อยให้กลีบขาดช้ำร่วงหล่นลงบนพื้นดินอย่างไม่แยแส
“ผมไม่ชอบดอกไม้พวกนี้ มันก็แค่ความงามลวงตา เพราะหนามของมันแหลมคมยิ่งกว่าอะไร มันทิ่มแทง ทำให้เจ็บปวด ถ้าเป็นไปได้ก็อยากขุดรากถอนโคนให้หมดไปจากโลกนี้!”
อิสลินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ดูเหมือนความเกลียดชังทำให้โลกของเขามืดหมอง หญิงสาวมองกลีบสีชมพูบอบบางบิดเบี้ยวที่กระจัดกระ
