นางร้ายทะลุมิติ (ยุค70)

บทที่ 19 สืบหาต้นตอของข่าวลือ

หลี่ฮุ่ยหมินและหลี่ฮุ้ยหยางรีบทำตามอย่างที่น้องสาวบอก ไม่นานทั้งสองก็มาถึงสำนักงานของเจ้าหน้าที่ประจำหมู่บ้าน พอมาถึงทั้งสองก็คอยมองหาเจ้าหน้าที่คนนั้น เมื่อเห็นแล้วทั้งสองจึงรีบเข้าไปหา

“สวัสดีครับคุณเจ้าหน้าที่ จำพวกเราสองพี่น้องได้ไหม” หลี่ฮุ่ยหมินเอ่ยทักทาย

“อ้อ นายสองคนใช่คนบ้านหลี่ พี่ของคุณหลี่อิงอิงหรือเปล่า” เจ้าหน้าที่หยางต้าจำได้

“ใช่ครับ ผมหลี่ฮุ่ยหมิน นี่น้องชายคนรองหลี่ฮุ่ยหยาง เป็นพี่ชายของหลี่อิงอิงครับ”

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ทำไมถึงมาหาผมทั้งสองคนเลย” เจ้าหน้าที่หยางต้าถามด้วยความสงสัย

“เกิดเรื่องกับอิงอิงอีกแล้วครับ วันนี้มีข่าวลือกระจายไปทั่วหมู่บ้าน ว่าน้องสาวผมเป็นคนว่าจ้างให้คนไปทำร้ายหย่งฮ่าวลูกชายของอดีตผู้นำหมู่บ้านหย่งหัว ทำให้ตอนนี้อิงอิงไม่กล้าออกจากบ้านไปไหนเลยครับ มันน่าโมโหมากมีอย่างที่ไหนมาใส่ร้ายเด็กสายตัวนิดเดียวที่เพิ่งจะโดนป้าสะใภ้รองทำร้ายมา”

หลี่ฮุ่ยหมินทำท่าทางโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยงตามที่น้องสาวสั่งมา

“ใช่ครับ ยังมีข่าวอีกนะครับว่าเป็นเพราะอิงอิงโกรธที่หย่งฮ่าวถอนหมั้นกับเธอ ทำให้อิงอิงไม่พอใจถึงขั้นจ้างคนไปทำร้ายจนบาดเจ็บสาหัสแบบนั้น คุณเจ้าหน้าที่คิดดูนะครับ อิงอิงจะชอบหย่งฮ่าวได้ยังไง

เมื่อวานอดีตผู้นำหมู่บ้านมาขอโทษและขอโอกาสให้กับลูกชายของเขา อิงอิงน้องสาวผมรับคำขอโทษ แต่ปฏิเสธที่จะให้โอกาสในการกลับมาหมั้นกัน น้องสาวผมไม่ได้ชอบหย่งฮ่าว แล้วข่าวลือที่ออกมาหมายความว่ายังไง”

หลี่ฮุ่ยหยางไม่น้อยหน้าพี่ชาย แสดงท่าทางทั้งโกรธทั้งโมโห แต่มาจบด้วยทำหน้าเศร้า เล่นเอาเจ้าหน้าที่หยางต้าสะดุ้งในใจ เอาแล้วไงเขาจะโดนปลดไหมล่ะเนี่ย

“นายทั้งสองคนกลับไปก่อน เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องสร้างความเสื่อมเสียให้กับคุณหลี่อิงอิงมาก ผมในฐานะเจ้าหน้าที่ไม่อาจนิ่งดูดายได้ ผมจะรีบสืบหาต้นตอของข่าวลือให้เร็วที่สุด ในเมื่อไม่มีมูลความจริงแต่ยังลือไปแบบผิดๆ ชาวบ้านที่ตั้งใจปล่อยข่าวและกระจายข่าวก็มีความผิดด้วยครับหากว่าคุณหลี่อิงอิงแจ้งความไว้”

“อิงอิงจึงให้เราสองพี่น้องมาแจ้งความไว้ครับ เพราะตอนนี้เธอไม่กล้าออกมาจากบ้าน ยังไงรบกวนเจ้าหน้าที่ด้วยนะครับ เราสองคนไปดูน้องสาวก่อนไม่รู้ว่าหยุดร้องไห้หรือยัง”

ทั้งสองพี่น้องไม่รอช้ารีบวิ่งกลับบ้านตามที่น้องสาวบอก พวกเขาจะกลับไปรอดูผลพร้อมกับทุกคน แต่ว่าโกหกแบบนี้มันบาปไหม หลี่ฮุ่ยหมินได้แต่คิดในใจ

ด้านเจ้าหน้าที่หยางเองไม่รอช้ารีบหลบไปบ้านของเฉิงจี้หยวนโดยไม่ให้ใครเห็น หากเขาช้ากว่านี้มีหวังตำแหน่งเจ้าหน้าที่เล็กๆนี้ไม่มีทางอยู่กับเขาอีกแน่ เมื่อมาถึงก็รีบเคาะประตูเรียกหลงจื่อ ดีหน่อยที่บ้านหลังนี้แยกมาอยู่หลังเดียวไม่ติดกับบ้านของใคร ทำให้สะดวกที่จะมาเคาะเรียกไม่ต้องกลัวใครเห็น

“มีอะไรหรือเปล่าหยางต้า เข้ามาก่อน” หลงจื่อเป็นคนเดินออกมาเปิดประตู ก่อนจะให้หยางต้าเข้ามาในบ้าน เขาคิดว่าถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนหรือเรื่องสำคัญหยางต้าคงไม่เสี่ยงที่จะมาตอนนี้แน่ๆ

“ตอนนี้ในหมู่บ้านเกิดข่าวลือเรื่องของคุณหลี่อิงอิงว่าเธอได้ว่าจ้างคนไปทำร้ายหย่งฮ่าว เพราะแค้นที่เขาถอนหมั้นและไปรักกับลูกพี่ลูกน้องเธอแทน พี่ชายทั้งสองคนเป็นคนมาแจ้งเรื่องนี้กับผมเพราะว่าคุณหลี่อิงอิงร้องไห้ไม่กล้าออกจากบ้าน” หยางต้ากล้าๆ กลัวๆ เพราะสีหน้าของเฉิงจี้หยวนเริ่มไม่ปกติ และอากาศเริ่มที่จะกดดันจนแทบหายใจไม่ออก

“เมื่อกลางวันยังไม่มีข่าวลือพวกนี้เลยไม่ใช่เหรอ”

หลงจื่อถามอย่างไม่เข้าใจ ใครจะมีความสามารถขนาดที่ใช้เวลาไม่นานแต่สามารถกระจายข่าวได้เร็วขนาดนี้

“ใช่ครับ ข่าวนี้กระจายเร็วมาก เป็นช่วงที่เลิกงานของชาวบ้านนี่เองครับ”

“อยากได้ตำแหน่งผู้นำหมู่บ้านแห่งนี้ไหม ดีกว่าเป็นเจ้าหน้าที่เล็กๆ แบบนี้” อยู่ๆเฉิงจี้หยวนก็โพล่งขึ้นมาดื้อๆ เล่นเอาสองคนที่คุยกันสะดุ้งโหยง

“ครับ” หยางต้าโง่งมไปแล้ว ใครบ้างไม่อยากเป็นผู้นำหมู่บ้าน ถ้าไม่ใช้เส้นสายหรือตกทอดมารุ่นพ่อสู่ลูก ไม่มีทางได้หรอกต่อให้เก่งแค่ไหนก็ตาม เพราะว่าตำแหน่งนี้มีแต่คนต้องการ

“ตามหาต้นตอให้เร็วที่สุด ส่วนชาวบ้านที่ช่วยกระจายข่าวก็ตามหาตัวมาให้ครบ ตอนนี้หย่งหัวคิดว่าผู้นำหมู่บ้านคนใหม่ยังไม่มี จึงทำให้เขาคิดว่าทำเรื่องนี้ไม่ยาก นายจงทำให้ทุกคนเห็นว่านายนั้นเหมาะกับตำแหน่งนี้ยังไง ถ้าหากนายทำได้ ตำแหน่งนี้จะเป็นของนายทันที ไม่ใช่เพราะนายช่วยฉันถึงได้ตำแหน่งนี้ นายต้องทำให้เห็นว่านายเหมาะกับตำแหน่งผู้นำหมู่บ้านจริงๆ”

“ขอบคุณมากครับคุณจี้หยวน ผมไปจัดการเรื่องนี้ก่อนนะครับ ได้เรื่องยังไงผมจะรีบส่งข่าว” เจ้าหน้าที่หยางต้าพูดจบก็รีบเดินกลับไปจัดการเรื่องนี้

“พี่จี้หยวน เรื่องนี้ผมว่ามันแปลกๆนะ จะใส่ร้ายคุณอิงอิงทำไม” หลงจื่อถามอย่างไม่เข้าใจ

“นายไม่ต้องสนใจว่าคนคนนั้นทำเพื่ออะไร นายไปสืบดูว่าหย่งหัวและหลี่เหยาไปไหนมาบ้าง สืบมาให้หมด ในเมื่ออยู่ดีๆกันไม่ได้ก็ทำให้ไม่ต้องอยู่เสีย”

“ครับพี่จี้หยวน”

หลงจื่อรับคำก่อนจะเดินจากไปอีกคน ปล่อยให้เจ้านายอย่างเฉิงจี้หยวนนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

เฉิงจี้หยวนไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมเขาต้องทุกข์ร้อนเพียงแค่เรื่องของเด็กสาว ทั้งๆ ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเจอหรือไม่เคยมีสัมพันธ์กับผู้หญิง แต่เมื่อไม่กี่วันก่อนกลับทำให้เขาสนใจเด็กสาวที่อายุไม่ถึงสิบเจ็ดปี รูปร่างก็ผอมแห้งแทบไม่มีอะไรน่าดึงดูดเลยสักนิดเดียว

จากนั้นเขาก็เอากระดาษหน้ากล่องที่หลี่อิงอิงเขียนเป็นจดหมายน้อยมาอ่านอีกครั้ง ก่อนจะนั่งยิ้มคนเดียว ด้วยรอยยิ้มที่ไม่มีใครเคยได้เห็นมัน

สองพี่น้องหลี่ฮุ่ยหมินและหลี่ฮุ่ยหยางเมื่อกลับมาก็ตรงเข้ามาหาทุกคนที่รออยู่

“เรียบร้อยแล้วอิงอิง เจ้าหน้าที่คนนั้นบอกว่าเขาจะรีบสืบเรื่องนี้ให้ ดูท่าทางเจ้าหน้าที่คนนั้นยังไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกันนะ” หลี่ฮุ่ยหมินบอกกับน้องสาว

“จริงด้วยอิงอิง เขายังบอกว่าจะหาต้นตอและคนที่ช่วยกระจายข่าวเรื่องนี้ให้ด้วย หากได้เรื่องยังไงเขาจะรีบมาแจ้ง” หลี่ฮุ่ยหยางบอกน้องสาวด้วยอีกคน

“ลุงไม่เข้าใจจริงๆเลยว่าทำเรื่องนี้ไปเพื่ออะไร หากว่าต้องการที่จะทำลายหลานทำไมไม่ไปแจ้งความอย่างที่พี่คังเทียนบอก” หลี่คงพูดอย่างไม่เข้าใจ คิดยังไงก็คิดไม่ออกเสียที

“เพราะพวกนั้นต้องการทำลายอิงอิงยังไงล่ะ จึงใช้เรื่องนี้เบี่ยงเบนประเด็น แทนที่จะแจ้งเจ้าหน้าที่ให้มาจับตัวไปสอบสวน”

อยู่ๆคังเทียนก็พูดขึ้น เขาคิดตั้งแต่ตอนเดินกลับบ้านแล้วว่าคนพวกนั้นทำเพื่ออะไร แต่แล้วความคิดนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขา

“อะไรนะพี่คังเทียน พี่คิดว่าคนพวกนั้นต้องการทำลายอิงอิงหลานของพวกเราเหรอครับ” หลี่คงร้องถามอย่างตกใจ ไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่ตอนนี้อาการไม่ต่างจากหลี่คง

“อย่าลืมนะว่าหย่งฮ่าวกลับจากมาหาอิงอิงก็เกิดเรื่อง เป็นไปไม่ได้หรอกที่คนบ้านนั้นจะไม่คิดว่าอิงอิงของเราเป็นคนทำ อันนี้มองในมุมของคนบ้านนั้นนะ และถ้าหากว่ามีหลี่เหยาที่เกลียดอิงอิงดันเข้าไปเป่าหูด้วยแล้ว อะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น”

“จริงด้วยครับลุง ผมว่ามีทางเป็นไปได้นะ ถ้าอย่างนั้นอิงอิงของเราก็ไม่ปลอดภัยจนกว่าเจ้าหน้าที่จะสืบหาต้นตอของคนพวกนั้นได้” หลี่ฮุ่ยหมินเป็นกังวลขึ้นมาเมื่อรู้ว่าอันตรายจะเกิดขึ้นกับน้องสาว

“หลี่เหยาพ่อแม่โดนจับ ตอนนี้เธอเองไม่มีเสาให้เกาะนอกจากปู่ย่าของเธอ มีความเป็นไปได้สูงนะอิงอิงที่สองคนนั้นจะร่วมมือกันมาทำร้ายเธอ คนหนึ่งแค้นเพราะคิดว่าลูกโดนทำร้าย อีกคนก็เกลียดเธอเข้าไส้แทบอยากจะขยี้ให้จมดิน” เสี่ยวหลินนั่งคิดตามคำพูดพ่อของเธอเหมือนกัน