ทางด้านเฉิงจี้หยวนที่นั่งมองลุงกับหลานคุยกันก็อดยิ้มตามไม่ได้
“ผมชื่อจี้หยวนอายุสามสิบสองปี ส่วนสหายชื่อหลงจื่ออายุ ยี่สิบแปดปี”
“โห พี่ชายอายุสามสิบสองปี หน้าตาไม่แก่เลย แต่จะให้หนูเรียกพี่หรือน้าล่ะ”
หลี่อิงอิงมอง ถ้าเป็นชาติก่อนคงเรียกพี่เพราะแก่กว่าเธอแค่สองปี แต่ตอนนี้แก่กว่าสิบห้าถึงสิบหกปีจะเรียกพี่ก็กระไรอยู่นะ
"อยากเรียกอะไรก็เรียก ผมไม่ขัด"
“อิงอิงเรียกพี่ก็ได้ลูก ไปเรียกน้าเลยลุงว่าแก่ไปนะ อีกอย่างพวกนายเรียกฉันว่าพี่ก็แล้วกัน” หลี่คงบอกเขาก็ไม่อยากให้เรียกน้าเหมือนกันเขาพึ่งจะ สี่สิบสามปีเอง ให้คนอายุอ่อนกว่าไม่กี่ปีเรียกน้าแล้วมันแปลกๆ
“ตามนั้นค่ะลุงใหญ่ แต่ว่าพี่สองคนไม่มีเพื่อนเหรอ หนูไม่เคยเห็นพี่สองคนจะคุยกับใครเลย” หลี่อิงอิงใช้ความทรงจำที่มีถามขึ้น เธอไม่ใช่คนที่จะไว้ใจใครง่ายๆ อีกทั้งสองคนนี้ก็ไม่ค่อยสนใจใคร แล้วอยู่ๆตอบรับคำชวนลุงใหญ่ง่ายไปไหม
“เราสองคนไม่
