นางร้ายทะลุมิติ (ยุค70)

บทที่ 3 เตรียมของปัจจัยสี่

เอมมี่เมื่อกลับมาถึงบ้านเธอก็ลิสต์รายการแต่ละอย่างที่ต้องเตรียมไป สิ่งที่สำคัญที่สุดคือปัจจัยสี่นั่นก็คือ อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรค และที่อยู่ แต่ละรายการเธอจะมีปลีกย่อยแต่ละอย่างที่ละเอียดยิบ อย่างเช่นอาหาร เนื้อสัตว์ทั้งหลายที่เธอลิสต์รายการมาทุกอย่าง เธอไม่รู้หรอกว่าที่นั่นจะเป็นยังไง เอาไปเหลือดีกว่าขาด จากที่เธออ่านในนิยายมา บางอย่างก็ยังทำเงินได้หากเธอรู้แหล่งปล่อยของออก

ตัวเธอเองนั้นเป็นนักธุรกิจด้วยนอกเหนือจากเป็นนักแสดง เวลาสั่งของครั้งละมากๆ จึงไม่ใช่ปัญหา เพราะเธออ้างว่านำไปบริจาคเหมือนอย่างเช่นเนื้อหมู เนื้อไก่ เนื้อวัว เธอสั่งจากโรงฆ่าสัตว์โดยตรงเลย สั่งทีเป็นหมื่นกิโล ไม่ว่าจะเป็นอาหารทะเลแบบแห้งหรือแบบสดเธอก็เอาไปหมด ส่วนพวกข้าวสารข้าวเหนียวหรือแป้งเธอจะสั่งโรงงานเช่นกัน เธอไม่ต้องการตราสินค้าติดที่ถุง เธอต้องการแบ่งให้ใส่ถุงละ ห้ากิโล อาหารทุกอย่างที่สามารถกินได้เอมมี่สั่งไปทั้งหมด แม้แต่เครื่องปรุงทุกชนิดเช่นกัน ยังมีอาหารแช่แข็งทุกชนิดทุกอย่างเธอสั่งจากโรงงานทั้งหมด และขอเวลาเพียงสองอาทิตย์ในการรับของ เธอต้องให้เขาไปส่งที่โกดัง

ดีที่ก่อนจะสั่งเธอโทรไปเช่าไว้ก่อนแล้ว จะได้เอาเข้ามิติได้ง่ายโดยไม่มีคนสงสัย ถ้าเธอเอาร้านมินิมาร์ทหรือว่าห้างสรรพสินค้าไปได้เธอนั้นทำไปแล้ว กลัวเพียงว่าเอาเข้าแล้วเอาออกไม่ได้นี่ละบรรลัยเลยนะ แทนที่จะเป็นเอมมี่นางร้ายแสนสวยจะได้กลายเป็นนางโจรที่อยู่ดีๆห้างสรรพสินค้าหายไปตรงหน้านะสิ

เมื่อจบปัญหาเรื่องอาหารต่อด้วยเรื่องเครื่องนุ่งห่ม เธอเล่นสั่งโรงงานเอาผ้าเป็นม้วนทุกแบบทุกสีอย่างละเป็นหนึ่งหมื่นม้วน ยังมีผ้านวมผ้าปูที่นอน เครื่องนอนที่ขาดไม่ได้เลยคือที่นอนที่แสนจะนุ่มและเด้งดึ๋งในยุคนี้ แต่ที่นอนนั้นเธอสั่งแค่หนึ่งร้อยหลังเท่านั้น เธอคงไม่บ้าแบกที่นอนไปขายหรอก เอาเป็นว่าเอมมี่สั่งทุกอย่างที่เธอนึกได้และรู้ว่าคืออะไรบ้าง มีทั้งของผู้หญิงและผู้ชายและของใช้เด็ก

เธอใช้วิธีหาข้อมูลจากอินเทอร์เน็ตจึงทำให้รู้ว่าปัจจัยสี่แต่ละอย่างนั้นมีอะไรบ้าง เพราะถ้าตัวเธอเองนึกคนเดียวก็คงจะนึกไม่ออก ส่วนเสื้อผ้าสำเร็จรูปหรือว่าเสื้อกันหนาวนั้นเธอจะไปหาซื้อที่ห้างเอา เพราะถ้าหากได้เดินดูจะได้รู้ว่าตัวเองนั้นต้องการอะไร

พอมาถึงส่วนยารักษาโรค เพราะถ้าหากซื้อที่ร้านยาเธอคงจะซื้อได้ไม่กี่อย่าง เธอสั่งโรงงานง่ายกว่าเพียงแค่บอกว่าต้องการยาทั้งหมดเพื่อเอาไปบริจาคตามโรงพยาบาลที่ขาดแคลน แค่นี้ทางโรงงานก็ยินดีที่จะขายให้เธอแล้ว

ต่อไปก็อาหารเสริมที่สำหรับผู้หญิงและผู้ชายขาดไม่ได้ เอมมี่ก็ใช้วิธีเดิมสั่ง ไม่นานการสั่งซื้อก็เสร็จสิ้นลง เงินที่จ่ายไปนั้นก็มากโขอยู่เหมือนกัน แล้วก็คิดว่าหากเธอเป็นคนธรรมดาที่มีเงินไม่มากเธอจะทำยังไง คงทำได้เพียงแค่เอาไปพอกินเท่านั้น

ส่วนที่อยู่อาศัยเธอขอดูก่อนว่าในมิตินั้นสามารถใส่บ้านน๊อกดาวน์ได้หรือเปล่า ถ้าหากใส่ได้เธอจะได้กลับมาหาข้อมูลเพื่อที่จะซื้อ และยังมีวัสดุก่อสร้างที่ใช้ในการสร้างบ้าน รวมไปถึงเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ทั้งแบบสมัยใหม่ และแบบไม้ทั้งหมด เธอต้องใช้ตามยุคตามสมัย ส่วนไหนที่ไม่ใช้ก็ยังสามารถเก็บไว้ในมิติได้เหมือนเดิม ที่ขาดไม่ได้เลยแผงโซลาร์เซลล์ แต่ต้องให้เขาสอนติดตั้งด้วยหากซื้อไปแล้วใช้ไม่เป็นจะทำยังไง

เมื่อสั่งซื้อของเสร็จเล่นเอาเอมมี่มึนได้เหมือนกัน เมื่อดูยอดเงินจากมือถือนั้นยอดเงินหายฮวบจนน่าตกใจ แต่จะทำยังไงได้ล่ะ สำหรับเธอคิดว่าสั่งมาเกินนั้นดีกว่าขาด

จากนั้นเธอนึกถึงสิ่งที่สามารถหาเงินได้ในยุคนั้น จากที่อ่านนิยายมาคงไม่พ้นของสวยๆ งามๆ เครื่องประทินโฉมของผู้หญิงและผู้ชายทั้งหลาย

แต่สิ่งที่ต้องทำเลยคือสั่งผลิตสบู่ที่ไม่ต้องมีกล่อง เธอสั่งสบู่แบบเปลือยมา แล้วก็สั่งกระดาษสำหรับห่อ แม้แต่สติ๊กเกอร์ติดเธอยังสั่งแบบสีพื้น นอกจากสบู่ก็ยังมีแป้งตลับ แป้งฝุ่น ลิปกลอส และลิปสีต่างๆ รวมไปถึงครีมกันแดดครีมบำรุงครีมทาผิว เธอสั่งทุกอย่างที่โรงงานนี้ผลิต และสั่งเยอะมากอย่างละหลายแสนชิ้น ยกเว้นสบู่ที่เธอสั่งมาอย่างละเป็นล้านก้อน ทุกอย่างที่สั่งเธอต้องการหลอดหรือขวดที่เป็นสีเรียบทั้งหมด

แต่ให้แปะตัวอย่างมาว่าอะไรคืออะไร เธอให้เวลาโรงงานนี้เพียงยี่สิบวันเท่านั้น เล่นเอาโรงงานแห่งนี้ไม่ต้องรับออเดอร์ของรายอื่นเลยเพราะต้องเร่งผลิตให้ทัน เอมมี่สั่งปุ๊บโอนเงินปั๊บใครบ้างล่ะไม่ชอบ เมื่อคิดว่าทุกอย่างครบหมดแล้ว

ทีนี้ก็หาที่เรียนแต่ละอย่างแบบเร่งด่วน ไม่ว่าจะเป็นเรียนทำอาหาร เรียนตัดเย็บ พูดถึงตัดเย็บเธอสั่งจักรเย็บผ้าไฟฟ้าและธรรมดาไปด้วยรวมทั้งสำหรับใช้ในโรงงาน แถมยังมีเรียนปลูกต้นไม้ เธอลงเรียนทั้งหมด เอมมี่จะเริ่มเรียนในอีกสามวัน

"เอมมี่แกยังลืมอะไรอีกหรือเปล่าวะเนี่ย"

เธอนั่งพูดกับตัวเองเมื่อคิดว่าทุกอย่างได้สั่งซื้อเรียบร้อยแล้ว นั่งคิดสักพักก็นึกออก

“ใช่แล้วรถ รถจักรยาน รถมอเตอร์ไซค์ รถยนต์ แต่ว่าฉันต้องซื้อน้ำมันด้วยหรือเปล่า หากสั่งเยอะๆคนขายจะคิดว่าฉันจะเอาไปเผาที่ไหนหรือเปล่าวะเนี่ย ยายเอมมี่”

ถึงแม้ว่าปากจะบ่นคนเดียวแต่มือก็ยังคลิกหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต จนมาเจอร้านรถจักรยาน และรถมอเตอร์ไซค์ที่ออกแนวโบราณหน่อยๆ มอเตอร์ไซค์เอมมี่ซื้อแค่ สิบ คัน แต่จักรยานนี่สิเธอเหมาร้านมาเลย รถยนต์นั้นค่อนข้างหายากค่อยๆดูไป เมื่อคิดว่าทุกอย่างไม่มีอะไรขาดแล้ว ที่นี้ก็เตรียมตัวไปห้าง เพื่อจะไปซื้อของใช้ของตัวเอง

เมื่อขับรถมาถึงห้างเธอก็เข้าไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตก่อน เพราะมีหลายอย่างที่เธอต้องการ เมื่อจับจ่ายซื้อของเอมมี่ก็จะวนเอาไปเก็บที่รถโดยเธอแอบเอาเข้ามิติ จนกลับเข้ามารอบสุดท้ายก่อนจะนึกขึ้นได้

“แย่แล้ว ลืมซื้อผ้าอนามัย โอ๊ย! ตายแล้ว ของสำคัญขนาดนี้ยังลืมได้ ไปถึงไม่ต้องหากาบมะพร้าวมาใส่แทนรึยังไงยัยบ้า คันตายชัก”

จากนั้นก็เขกหัวตัวเองอีกที เมื่อคิดได้ดังนั้นก็จิ้มสั่งในโทรศัพท์มือถือ ก่อนจะเดินเลือกซื้อของต่อ เมื่อคิดว่าครบแล้วจึงจ่ายเงินรอบสุดท้ายก่อนจะเอาของไปเก็บที่รถ

“หิวจัง ไปกินสุกี้ดีกว่า”

เอมมี่จึงตรงไปที่ร้านที่เธอกินประจำ สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยคือเป็ดย่าง กินไปกินมานึกได้ว่าควรจะสั่งของที่ตัวเองชอบ ก่อนจะกวักมือเรียกพนักงานมาสอบถาม

“น้องคะ พี่ถามหน่อยได้ไหม ถ้าหากว่าพี่จะสั่งเป็ดย่างและบะหมี่เป็ดย่าง จำนวนมากๆพี่สามารถสั่งได้ไหม”

“สั่งได้ค่ะคุณลูกค้า เดี๋ยวดิฉันจะไปแจ้งผู้จัดการให้นะคะ”

ถึงแม้ว่าจะตื่นเต้นแค่ไหนที่เจอดาราในดวงใจ แต่เธอก็ยังทำตามหน้าที่อย่างไม่มีตกหล่น ทำให้เอมมี่เองพอใจมากเช่นกัน ไม่นานผู้จัดการก็เดินออกมา

“ไม่ทราบว่าจำนวนที่ลูกค้าอยากจะสั่งนั้นเยอะมากไหมครับ”

ผู้จัดการหนุ่มที่เดินออกมาก็ตกตะลึงเช่นกัน ไม่คิดว่าคนที่จะสั่งของมากมายจะกลายเป็นนางร้ายตัวแม่แห่งวงการ

“ฉันอยากจะสั่งเป็ดย่างห้าพันตัว และบะหมี่เป็ดสองหมื่นกล่อง ไม่ทราบว่ายอดนี้พอจะได้ไหม”

ผู้จัดการและพนักงานที่รับออเดอร์นี้ ได้แต่ยืนตะลึงไม่คิดว่าเธอจะสั่งมากมายขนาดนี้ เขาจึงขอตัวไปแจ้งสำนักงานใหญ่ ใช้เวลาไม่นานก็กลับมา

“ยอดที่สั่งจะได้อีกสามวันนะครับ คุณลูกค้าสะดวกไหม”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันแจ้งสถานที่ให้นะ”

ดีที่เธอเช่าโกดังเรียบร้อยแล้ว จึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ เอมมี่จึงจ่ายเงินรวดเดียวและยังอนุญาตให้ทั้งสองคนถ่ายรูปคู่กับเธอได้ จากนั้นก็ไปชอปปิ้งต่อ