[Brutal] โหดแค่ไหนหัวใจก็จะรัก

มหาวิทยาลัย H "ปีสามแล้วเหนื่อยหน่อยนะ"เสียงอาจาร์ยผู้สอนกล่าวกับนักเรียนที่ขึ้นชั้นปีที่สามในคณะนิเทศศาสตร์สาขาภาพยนต์ "ค่าาา/ครับบบ"เสียงตอบรับจากนักศึกษาดังขึ้นเสียงนั้นมันรวมไปถึงเสียงเล็กๆของเด็กสาวนักศึกษาปีสามเธอคือ'ไอริน'สาวน้อยหน้าตาใสซื่อใส่แว่นหนาเตอะจนไม่มีใครอาจรู้ได้ว่าเมื่อใดที่เธอถอดแว่นออกเธอก็ไม่ต่างอะไรกับนางฟ้าเลยซักนิด ใบหน้าลูกครึ่งจีนนิดๆเงยหน้าขึ้นจากการจดรายละเอียดที่ต้องเรียนในปีสามหลังจดเสร็จก็เตรียมตัวเก็บของกลับบ้านเธอไม่มีเพื่อนหรอกตลอดสามปีที่ผ่านมาเธอต้องอยู่คนเดียวทำงานคนเดียวเวลามีงานกลุ่มก็ต้องไปอยู่กลุ่มเกเรๆหน่อยแต่ไอรินก็ไม่เคยบ่นเธอทำงานคนเดียวและพาเพื่อนกลุ่มนั้นได้Bไปด้วยกัน "มีส่งหนังสั้นด้วยแหะ"ไอรินยิ้มออกมานิดๆเมื่อเธอเดินไปและอ่านโน้ตที่จดไปงานปีสามมีการส่งหนังสั้นถ้าใครได้Aหนังสั้นเรื่องนั้นจะถูกส่งไปยังบริษัทภาพยนต์ยักษ์ใหญ่และได้ออกอาการผ่านหน้าจอทีวีสำหรับผู้ที่ชนะในการคัดเลือก "เราจะทำเรื่องอะไรดีนะ"เสียงเล็กๆเปล่งออกมาเบาๆพรางนิ้วชี้ก็จิ้มๆที่หัวเพื่อใช้ความคิด ปั่ก! "อ๊ะ!"จู่ๆตัวไอรินก็ปลิวระลิ้วเพราะเธอโดนใครชนไม่รู้จนตอนนี้เธอไปกองอยู่กับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วความเจ็บแล่นลงไปที่หัวเข่าของเธอไอรินยกเข่าขึ้นมาดูก็เห็นว่ามันมีเลือดสีสดใหลลงมาตามเรียวขาสวย "ซี๊ดดดเจ็บจัง"ใบหน้าของไอรินเหยเกไปด้วยความเจ็บปากเล็กๆเป็นกระจับเป่าเบาๆบดแผลสดของตัวเองโดยไม่คิดที่จะมองคนชนสักนิด "เจ็บมากป่ะ"เสียงเข้มๆดังขึ้นอยู่บนหัวไอรินเงยหน้าขึ้นพลันสายตาก็เบิกกว้างเมื่อตอนนี้เธอกำลังเจอบุคคลอันตรายของมหาลัย "มะ...ไม่...ไม่เจ็บค่ะ"เสียงรนๆของไอรินทำเอาเขานิ่งไปชั่วครู่ไอรินก้มหน้านิ่งเขาคนนี้เป็นคนที่ไม่ควรเข้าไปยุ่งด้วยเลยซักนิดจากพฤติกรรมที่เคยได้ยินมาทำเอาเธอกลัวผู้ชายคนนี้เข้าไส้! "ไม่เจ็บก็บ้าแล้วเลือดไหลจะหมดตัวแล้วไม่เห็นไงวะ!"ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาพูดเสียงดังใส่เธอบ่อน้ำตาเริ่มผลิตน้ำใสๆให้ใหลลงมาอาบแก้มเนียน "ฮึก..ฮะ..ฮึก.."เสียงสะอื้นเบาๆทำเอาเขาถึงกับไปไม่เป็นร่างหนามองซ้ายมองขวาเห็นว่าไม่มีใครก็ก้มลงช้อนตัวคนที่เล็กขึ้นทันที "ว้ายยย!"เสียงเล็กๆของไอรินร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อจู่ๆตัวเธอก็ลอยขึ้นแถมตอนนี้ใบหน้าของเขาและเธอยังใกล้กันมากใกล้จนเธอได้มองเห็นสายตาของเขาที่กำลังมองเธออยู่ ตึกตัก ตึกตัก "จะพาไปหาหมอห้ามดิ้นถ้าดิ้น...กูโยนทิ้งจริงด้วย!"ไอรินทำหน้านิ่งเธอไม่ได้ฟังสิ่งที่เขาพูดออกมาซักนิดเพราะตอนนี้เธอกำลังมองใบหน้าหล่อเถื่อนของเขาอย่างหลงใหลแววตาที่เขามองเธออยู่ในตอนนี้มันดูอบอุ่นแปลกๆเพราะไม่เคยมีใครมองเธอด้วยสายตานี้มากก่อน "ได้ยินที่พูดป่ะเนี้ยยัยแว่น!"ไอรินสะดุ้งเบาๆเมื่อมือหนาที่โอบรองรับเธออยู่ถูกเขย่าเบาๆไอรินก้มหน้าหงุดและพนักหน้าเบาๆถึงเธอจะจำไม่ได้ว่าเขาพูดอะไรแต่ก็ยอมพนักหน้ารับไป -คลินิก- "พยายามอย่าให้แผลโดนน้ำนะคะ"ไอรินพยักหน้ารับเบาๆและยิ้มให้กับพยาบาลที่มาทำแผลให้เธอไอรินก้มดูแผลที่ถูกปิดด้วยผ้าสีขาว "มันต้องปวดมากแน่เลย"เสียงเล็กๆบ่นออกมาเบาๆแต่ก็ทำให้คนที่เดินเข้ามาได้ยินพอดี "ขอโทษแล้วกันพอดีกูรีบไปหน่อย"ไอรินเงยหน้ามองผู้ชายคนนั้นที่เดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับนั่งลงบนเตียงผู้ป่วยข้างๆหัวใจดวงน้อยเต้นถี่รั่วอีกครั้งเมื่อเพลอสบตากับเขา "หน้ากูเหมือนผีรึไง?" "ปะ...ป่าวๆค่ะ" "หึ...บ้านอยู่ไหนจะไปส่ง"ไอรินตาโตทันทีเมื่อเขาพูดว่าจะไปส่งเธอพฤติกรรมที่เธอได้ยินมาคือเขาเป็นอันธพาลค้ายาและชอบลักขโมยเธอจึงกลัวว่าถ้าเขาไปส่งที่บ้านและเห็นบ้านเธอเขาจะยกพวกมาปล้นบ้านเธอนะสิยิ่งอยู่คนเดียวในบ้านหลังโตนี่ด้วย "มะ...ไม่ต้องคะกลับเองได้"ไอรินรีบตอบไปทันทีเขาเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ "กลัวกูไปปล้นบ้านว่างั้น?....เอองั้นกลับเองละกันกูไปล่ะ!"ว่าจบก็เดินออกจากห้องไปทันทีไอรินหน้าเสียเล็กน้อยแอบรู้สึกผิดเล็กๆที่ไปปฏิเสธความหวังดีของเขา เอาจริงๆดูไปดูมาเขาก็ไม่ได้แย่อย่างที่คนอื่นพูดเลยนะทั้งพามาทำแผลที่คลินิกทั้งพูดขอโทษแถมยังเป็นห่วงจะพาไปส่งที่บ้านอีก "นายเป็นคนยังไงกันแน่นะ"