วรรณรดาส่ายหน้าดิก เพราะอ้อมกอดแนบแน่นชนิดเนื้อแนบเนื้อนี้เธอไม่ต้องการ แม้ว่าความอุ่นวาบซาบซ่านจากเนื้อกายของเขาจะสื่อผ่านสู่ผิวเนื้อเธอจนกระจายไปทั้งตัว หรือแม้ว่ากลิ่นหอมแบบแมนๆ จากร่างกายของเขาจะทำให้เธอเคลิ้ม แต่เธอก็จะไม่ยอมถูกล่วงเกินโดยที่เธอไม่เต็มใจแน่ ดังนั้นเธอจะสู้ยิบตา
แต่เมื่อใบหน้านั้นซอนซุกเข้ามาใกล้ เธอก็กลับยิ่งกรีดร้องเพราะาเธอมองเห็นความหล่อเหลากลับกลายเป็นใบหน้าของปีศาจร้าย ใบหน้าอ่อนใสไร้เครื่องสำอางจึงพยายามหลบเลี่ยง จะไม่ยอมให้เขาทำกับเธอไปมากกว่านี้
“ปล่อยฉัน! ฉันบอกให้ปล่อย! คุณชาย! ปล่อยนะ! ปล่อย!”
วรรณรดาดิ้นรนทุกทาง ยิ่งดิ้นอ้อมแขนของคุณชายธีรดนย์กลับยิ่งรัดแนบแน่นขึ้นอีก และวรรณรดาก็ตัดสินใจในทางเลือกสุดท้าย ร่างแบบบางสูงโปร่งหยุดดิ้นรนหลีกหนี แต่กลับสวมกอดรอบอกแกร่งจนใบหน้าเกยอยู่บนบ่า
“หึหึ... ดีดดิ้น
