เสียงทุ้มที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากที่ขยับขึ้นลง นั่นคือสิ่งที่วรรณรดาอยากให้เป็นเพียงภาพฝัน ทว่าเมื่อฝ่ามือของเขาเคลื่อนออก และแทนที่ด้วยริมฝีปากที่ขยับพูด วรรณรดาก็รู้สึกว่าเธอกำลังอยู่ในความฝันจริงๆ เพราะความรุ่มร้อนที่บดขยี้ แม้จะให้ความรู้สึกเจ็บจนคิดว่าริมฝีปากของเธอคงจะขาดวิ่นในครานี้แน่ แต่เมื่อฝ่ามือของเขาแตะต้องไปตามร่างกายของเธอ วรรณรดากลับค้นพบกับความร้อนที่สอดแทรกไปด้วยความซาบซ่านไม่เว้นแม้ทุกอณูผิว แต่เมื่อลิ้นร้อนๆ ของเขาชอนลึกเข้าสู่ด้านใน ความซาบซ่านสั่นสยิวนั้นกลับสร้างความรู้สึกราวเธอถูกช่วงชิงลมหายใจ
“อื้อ...”
วรรณรดาดิ้นรนจะไปให้พ้นจากริมฝีปากแต่เธอทำไม่ได้เลย ฝ่ามือที่กลับมาเป็นอิสระอีกครั้งพยายามแล้วที่จะรัวกระหน่ำไปที่แผงอกกว้าง แต่นั่นก็เป็นเพียงความคิด เพราะเธอกำลังอ่อนแรง เรี่ยงแรงที่มีหดหาย คล้ายถูกสูบออกได้ทางปลายลิ้นที่สัมผัสแตะต้อง สิ่งท
