EP.10
1066 คำ
ทว่าเมื่อวรรณรดาเดินตามเขาได้ทัน เธอก็ต้องอึ้ง ทึ่ง เสียว เพราะห้องที่เขาเดินเข้าไปนั้นมันเป็น ‘ห้องนอน’ แต่จะหันกลับก็ไม่ทันซะแล้ว เพราะเจ้าของห้องที่ตวัดสายตาไม่เป็นมิตรมองมาทำให้แข้งขาของเธอติดขัด ทำได้ดีที่สุดคือทิ้งระยะห่างระหว่างกันไว้ให้มาก เพราะเผื่อเขาอยากทำหน้าที่สามีทางพฤตินัยขึ้นมาจริงๆ เธอจะได้หลบทัน
“ปิดประตูด้วย ฉันไม่อยากให้ใครมาได้ยินเรื่องน่าอดสู”
วรรณรดาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เม้มริมฝีปากแน่น แต่ก็ยอมที่จะเดินไปปิด เพราะถ้าเขาพูดออกมาแบบนี้ เธอคงไม่ต้องกลัวว่าเขาจะปล้ำแล้วล่ะ ในเมื่อแสดงความรังเกียจเธอออกมาอย่างชัดแจ้งถึงขนาดนี้ ที่ต้องกลัวก็คือเขาจะบีบคอเธอหรือเปล่ามากกว่า
“ถอนหายใจทำไม เสียดายเหรอที่ฉันจะกลับอังกฤษคืนนี้”
วรรณรดากัดฟันกรอด เพราะคุณชายธีรดนย์ไม่มีสักนิดที่จะเป็นมิตรกับเธอ และอีกกี่ครั้งที่เธอต้องอดทนฟังคำพูดกำกวมของเขา เกิดมาไม่เคยข้องแวะกับพวกผู้ดีมีเงิน เจอแบบนี้เธอก็ไปไม่เป็นเหมือนกัน แล้วหลังจากนี้จะมีอะไรตามมาอีกหรือเปล่าล่ะ คนรวยล้นฟ้ากับคนบ้านป่าบ้านดอยอย่างเธอ คิดอ่านอะไรเหมือนกันบ้างไหม เธอจะได้เดาทางเขาถูกบ้าง ไม่ใช่ต้องยืนบื้อให้เขาเหยียดหยามอยู่ฝ่ายเดียว
“ว่ายังไง ถามทำไมไม่ตอบ”
อีกครั้งที่วรรณรดาต้องขบไรฟันเข้าหากันและปลดปล่อยลมหายใจให้เบาที่สุด ทั้งๆ ที่เธออึดอัดใจจนจะแย่
“ฉันแค่เหนื่อยค่ะ”
“ฉัน?”
“ค่ะ ฉันเหนื่อย”
วรรณรดาอดไม่ได้ที่จะเหลือบสายตาขึ้นมองดูเขาที่ใช้เสียงสูงกับเธอ คิ้วเข้มที่เลิกขึ้นสูงนั่นหมายความว่าเขาถามเธอเรื่องคำแทนตัวเองใช่ไหม ถ้าไม่ให้เธอใช่คำว่า ‘ฉัน’ เขาจะให้เธอแทนตัวเองว่า ‘ภรรยาที่รัก’ หรือ ‘เมียจ๋า’ หรือไง
“ฉันไม่ให้เธอเหนื่อยนานหรอก”
วรรณรดาเหลือบสายตาขึ้นมองเขาเพียงนิดก่อนจะรีบก้มหน้าเพราะสายตาของเขาที่ใช้มองเธอฉายแววดูแคลนอย่างโจ่งแจ้งอีกแล้ว และความอึดอัดที่พุ่งปรี๊ดขึ้นมาตอนนี้ก็ร้องสั่งให้เธอออกไปจากห้องนี้ซะให้เร็ว อย่าทนยืนอยู่ให้เขาดูแคลนอีกเลย ใจที่แท้จริงก็คือเธออยากจะไปให้พ้นจากวังแห่งนี้ด้วยซ้ำ ไม่เคยคิดอยากพากลิ่นป่ากลิ่นไพรให้มาแปดเปื้อนกับกลิ่นหอมของผู้ดีมีเงิน ในเมื่อสายตาของเขามันฟ้องว่ารังเกียจความจนของเธอสุดๆ
ทว่าคำพูดต่อมาของคุณชายธีรดนย์กลับทำให้เธอต้องเบิกดวงตากว้าง อ้าปากค้าง พร้อมตกตะลึงมองเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เพราะคุณชายผู้วางตัวจนสูงศักดิ์อย่างเขา พูดประโยคนี้กับเธอได้เหรอ
“ฉันบอกให้ถอดเสื้อผ้า ไม่ได้ยินรึไง ฉันจะได้ทำหน้าที่สามีให้จบๆ ไป อย่างเธอ... สิบนาทีก็คงพอ อย่าช้า เธอไม่ได้เชื่องเหมือนหน้าตาหรอก”
“คุณ... คุณชายพูดว่าอะไรนะคะ คุณชายจะให้ฉันทำ...”
“ใช่! ก็คนเป็นผัวเมียเขาทำอะไรกันล่ะ อย่าบอกนะว่าอินโนเซ้นท์จนไม่รู้ว่ามนุษย์เขาสืบพันธุ์กันแบบไหน รีบๆ เข้า ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาก แค่นี้ก็เสียเวลาพอแล้ว”
“ฉัน... ฉัน...”
วรรณรดาเหมือนจะติดอ่างขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เธอต้องหูฝาดหรือไม่ก็เข้าใจผิดไปแน่ๆ ไม่มีทางที่คุณชายหน้าเชิดจอมหยิ่งคนนี้จะพูดอะไรบ้าๆ แบบนี้ออกมาได้ เพราะดูก็รู้ว่าเขารังเกียจเธอราวกับเป็นของสกปรก หรือว่าคนเมืองฟ้าดูเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้วอย่างเขาก็สื่อสารด้วยภาษาพื้นดินอย่างเธอได้ อย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องระวังคำพูดแล้วใช่ไหม
“ว่ายังไง สรุปจะถอดเองหรือว่าต้องให้ฉันถอดให้”
“เอ่อ...”
“ฉันบอกแล้วไง ว่าให้พูดให้เต็มปากเหมือนตอนกินหน่อย เวลาฉันมีไม่มาก เธอไม่ต้องมาแอ๊บใสไร้เดียงสาหรอก เสียเวลา มาทำกันเลยดีกว่า”
ดวงตาวาววาบของวรรณรดาตวัดขึ้นมองสามีทางนิตินัยหมาดๆ ของเธอ เพราะเขาช่างสรรหาถ้อยคำมาดูถูกเธอไม่หยุด และนั่นก็ทำให้ความโกรธเข้าครอบงำจิตใจ
แม้พ่อจะพร่ำสอนไม่ให้เธอทำตัวก้าวร้าวเมื่อมาอยู่ที่นี่ ให้เจียมตนและทำดีกับหม่อมสุดาวดีให้มาก อย่าทำให้หม่อมเดือดร้อน จะให้คนเมืองมองว่าเธอเป็นคนบ้านป่า ต้องมีพฤติกรรมแบบป่าๆ ไม่ได้ แต่ในเวลานี้เธอเก็บไว้ไม่ไหวอีกแล้ว เธอทำตามสิ่งที่หม่อมสุดาวดีต้องการแล้ว และนั่นไม่ได้รวมถึงที่เธอต้องถูกหยามศักดิ์ศรีที่มนุษย์มีเท่าเทียมกันสักนิด ไม่จำเป็นต้องเกรงใจคนที่ไม่เห็นเธอเป็นคนเท่าเทียมกับเขา
“คุณชายกับดิฉันคงจะเข้าใจไปคนละทางแล้วค่ะ ทะเบียนสมรสนั่นก็แค่เงื่อนไข ไม่ได้ระบุว่าดิฉันต้องทำหน้าที่เป็นภรรยาของคุณชายจริงๆ และเงื่อนไขในวันนี้ก็จบแล้วด้วย พบกันอีกครั้ง วันนี้ในปีหน้าค่ะ ดิฉันขอตัวกลับก่อน คุณชายจะได้มีเวลาเตรียมตัวไปขึ้นเครื่อง”
วรรณรดาหันกลับทันทีที่พูดจบ ไม่ต้องรอคำอนุญาต แต่เสียงตวาดก้องของเขาก็ทำให้ฝ่าเท้าของเธอชะงัก โดยเฉพาะคำขู่นั้น
“วรรณรดา! ฉันสั่งให้เธอหยุด ถ้าเธอไม่หยุด ฉันจะเซ็นใบหย่าตอนนี้เลย แล้วเธอจะไม่ได้เงินสักบาทจากที่นี่”
วรรณรดาหันกลับมามองเขา คุณชายธีรดนย์ทายาทเพียงคนเดียวของวังวรเวชเดชากร ผู้ดีขนานแท้จากสายเลือด แม้ว่าเขาจะเป็นลูกครึ่งยุโรป ทว่าใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรนั้นก็คงความสง่างามน่าเกรงขามเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว แต่คำพูดของเขา กิริยา และสายตาที่ใช้มองเธอทำไมไม่มีสิ่งนั้นเจือปนเลย
- ผู้เขียน
