Chapter 11
2120 คำ
ยูฮารา เป็นลูกสาวของ ยูแฮอิน กับ เรนตัน ฮอลแลนด์ เธอเกิดที่ประเทศเอดินเบิร์ก แต่สาเหตุที่ทำให้ยูฮาราใช้นามสกุลของแม่ เพราะก่อนที่เธอจะลืมดูโลก ยูแฮอินจับได้ว่าเรนตันผู้เป็นสามีนอกใจจึงยุติความสัมพันธ์ทั้งหมด และหลังเธอเกิดก็พามาอาศัยอยู่ที่ฟรอนเทียร์ เพื่อทิ้งอดีตแล้วเริ่มต้นใหม่ที่นี้ ยูแฮอินมีอาชีพเป็นหมอจึงนำเงินที่ได้จากการหย่า มาสร้างคลีนิกเล็ก ๆ ในเมืองวาเนบลี เขต G-09 กาลเวลาผ่านไป เมื่อยูฮาราอายุได้สิบเอ็ดปีในตอนนั้น เธอมักจะช่วยเป็นลูกไม้ลูกมือยูแฮอินเสมอ
กระทั่งวันหนึ่งมีกลุ่มตำรวจที่ได้รับบาดเจ็บจากการสู้กับคนร้าย แล้วจำเป็นต้องพึ่งคลีนิกยูแฮอินก่อนจะนำส่งโรงพยาบาล ด้วยความเป็นหมอจึงรีบเข้ารักษาเบื้องต้น ซึ่งมันทำให้ยูแฮอินกับยูฮาราได้พบกับตำรวจหนุ่มนามว่า ร้อยตำรวจเอกมาซอกโด นับแต่นั้นมัยก็เปลี่ยนชีวิตของสองแม่ลูกไปตลอดกาล โดยยูแฮอินยอมสานความสัมพันธ์ใหม่กับตำรวจหนุ่ม อีกทั้งเขายังทำหน้าที่ของพ่อได้อย่างดี จนยูฮารากล้าเรียกว่า "พ่อ" ได้เต็มปาก
พอหลังจากที่พ่อเลี้ยงเลื่อนยศมาเป็นสารวัตรใหญ่ และมาทำภารกิจกวาดล้างเหล่าคนชั่ว ยูฮาราที่มีความตั้งใจจะเดินตามรอยยูแฮอินเพื่อที่จะเป็นหมอก็ตัดสินใจ มาร่วมจิตอาสาช่วยเหลือพลเรือนและเจ้าหน้าที่ที่ได้รับบาดเจ็บ ซึ่งยูฮาราไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ มันจะเปลี่ยนชีวิตของเธอไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
+++++++++
"นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ นนท์"
นนท์รวิศ ศิวเวทย์ หรือ นนท์ เพื่อนจากหน่วยรบฟีนิกซ์ ทีมจู่โจมนาม ทีมไทเกอร์ แม้จะไม่สนิทกันแต่ทั้งสองรู้จักกันดี โดยเฉพาะเหตุการณ์ที่ค่ายยุวชทหารเมื่อหลายปีก่อน ในตอนนั้นปาร์คซูโฮก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย ทว่าบัดนี้นนท์รวิศไม่เหมือนเมื่อครั้งก่อนแล้ว พลังฟีนิกซ์ของปาร์คซูโฮสัมผัสได้ถึงพลังที่แข็งแกร่งมากของอีกฝ่าย แน่นอนว่าการปรากฏของนนท์รวิศย่อมทำให้ชินมินอูรู้สึกไม่ชอบใจนัก เพราะมันเองก็สัมผัสได้ถึงพลังของเด็กหนุ่ม
"ชิ ! มีตัวปัญหาเพิ่มมาจนได้" ชินมินอูพึมพำ
บรรดาอสูรของชินมินอูต่างจับจ้องที่ควายธนูของนนท์รวิศ แต่ยังไม่เข้ามาโจมตีเพราะรอคำสั่งของเจ้านาย ส่วนฝ่ายปาร์คซูโฮพากันมารวมตัวกับนนท์รวิศ
"ฉันเพิ่งกลับมาไม่นานเองก็โดนพ่อส่งมาที่นี้" นนท์รวิศตอบ "แต่ฉันก็ดีใจนะที่มา อย่างน้อยก็มาช่วยเพื่อนทัน"
"เออ ดีใจเหมือนกัน" ปาร์คซูโฮยอมรับ
นนท์รวิศจับจ้องไปที่ชินมินอูกับอสูรทั้งห้าตน ดูเหมือนควายธนูจะสู้กับพวกมันไม่ได้ เขาจึงคว้าดาบสั้นอาคมออกมา และร่ายมนบางอย่างก่อนจะเอาฝ่ามือแตะลงพื้น บังเกิดนักรบถืออาวุธมากมายโผล่ขึ้นจากพื้น จากนั้นนนท์รวิศก็หันไปทางสิบตำรวจตรีโจและสิบตำรวจตรีพรชัย โดยบอกให้นำตัวพวกไอ้เจไปรวมกลุ่มกับฝ่ายร้อยตรีตรีหม่าติงเหอ ส่วนชินมินอูให้เป็นหน้าที่ของเขา ปาร์คซูโฮและพันตำรวจเอกมาซอกโด สองตำรวจหนุ่มยศชั้นประทวนก็อยากอยู่ช่วย แต่สุดท้ายทั้งสองก็ยอมทำตามที่นนท์รวิศบอก
"สารวัตรใหญ่จัดการกับอสูรห้าตนไหวไหมครับ" นนท์รวิศถาม
"ลุงฉันจัดการได้อยู่แล้ว หุ่นหมียักษ์แบบนี้ใครก็กินลุงไม่ลงหรอก" ปาร์คซูโฮบอก
พันตำรวจเอกมาซอกโดมองตาเขียวใส่หลานชายตัวแสบ พลางคิดในใจว่าเสร็จภารกิจนี้เมื่อไหร่ คงต้องจัดมะเหงกสักทีสองทีซะแล้ว ไม่คิดเลยว่าไม่ได้เจอกันนาน ฝีปากจะกล้าขนาดนี้ เขาคว้าสองอาวุธประจำกายออกมา อย่างน้อยมันก็ยังอุ่นใจตรงที่ ไม่ต้องรับมือกับอสูรตามลำพังเพราะมีทั้งหุ่นนักรบและควายธนูเป็นตัวช่วย ส่วนชินมินอูนั้นนนท์รวิศจะขอจัดการเอง ซึ่งมันเองก็รับรู้ได้ว่าโดนหมายหัว วินาทีต่อมาที่เงาของชินมินอูก็ปรากฏอสูรขึ้นอีกตน แต่รอบนี้อสูรตนนี้มีขนาดใหญ่กว่าห้าตนแรก คงมีไว้คุ้มกันตัวของมันจากนนท์รวิศ
"ไอ้ตัวใหญ่นั่น ฉันลุยเอง" ปาร์คซูโฮอาสาและจ้องหน้าอสูรอย่างไม่เกรงใจ
"เฮ้ย มันตัวใหญ่อยู่นะ ระวังตัวด้วย" พันตำรวจเอกมาซอกโดพูด "ประเดี๋ยวก็โดนเหยียบแบนหรอก"
"ผมอาจจะตัวเล็กแต่ต่อยเจ็บเหมือนผึ้งนะลุง"
"เออ เอาที่แกสบายใจเถอะ"
ชินมินอูออกคำสั่งให้เหล่าอสูรโจมตีใส่กลุ่มปาร์คซูโฮทันที แต่เพราะควายธนูกับนักรบอัญเชิญของนนท์รวิศเข้ามาขัดขวางไว้ พันตำรวจเอกมาซอกโดอาศัยจังหวะนี้ กระโดดข้ามควายธนูและใช้ดาบฟันไปที่แขนของอสูร ที่กำลังดันแรงกับเขาของควายธนู มันร้องเสียงโหยหวนดังลั่นจนใครที่ได้ยิน ก็อาจถึงขั้นขนลุกขนพองได้ อสูรที่อยู่ใกล้ ๆ ก็หันมาจะเล่นงานนายตำรวจร่างใหญ่ ซึ่งมันต้องเจอกับปืนลูกซองแฝดที่จ่อรออยู่แล้ว
ปัง !
กระสุนหนึ่งนัดพุ่งอัดเข้ากลางลำตัวอสูรกระเด็นมาทางปาร์คซูโฮพอดี ทว่าเด็กหนุ่มเบี่ยงหลบได้ทันท่วงที และหันมาพูดเสียงดังว่า "ระวังหน่อยสิลุง !" จากนั้นเขาก็วิ่งเข้าตะลุมบอนกับอสูรตัวใหญ่ตรงหน้า เพื่อเปิดทางให้กับนนท์รวิศที่วิ่งตรงไปหาชินมินอู ซึ่งมันก็เรียกอาวุธของมันออกมาเป็นดาบสีดำสนิท รูปร่างของมันเหมือนถูกสร้างขึ้นจากเงาของตัวชินมินอู ดาบเงาถูกยกขึ้นมากันดาบของนนท์รวิศเอาไว้ได้
ทางด้านปาร์คซูโฮที่กำลังสู้กับอสูรตัวใหญ่กว่าเพื่อน เขาถูกกระบองขนาดใหญ่ฟาดเข้าที่ข้างลำตัว แม้เขาจะยกแขนกับขาขึ้นมากันได้ แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าพลังของอสูรรุนแรงแค่ไหน ปาร์คซูโฮเซไปชนกับซากรถตำรวจคันหนึ่ง และอสูรตนนั้นก็ยกกระบองขึ้นเหนือหัว หวังจะบดขยี้ให้เด็กหนุ่มแหลกคามือ ทว่าในเสี้ยววินาทีนั้นเองที่มีเงาใครบางคน กระโดดขึ้นกลางอากาศพร้อมกับหมุนตัวเตะเข้าที่กกหูของอสูร แรงเตะส่งผลให้อสูรเสียจังหวะ ล้มลงไปกับพื้นเสียงดังสนั่น
เจ้าของลูกเตะก็คือฮาจองอูนั่นเอง หลังจากเตะอสูรไปแล้วเขาก็หันมาพยุงปาร์คซูโฮ ดูเหมือนเขาจะยังไม่พลาดงาน "สนุก ๆ" ฮาจองอูมองอสูรที่เขาพึ่งจะเตะมันล้ม
"มาสักทีนะ จองอู" ปาร์คซูโฮพูดและมองกำไลหยกที่มือขวา สภาพยังดีอยู่ไม่มีร่องรอยความเสียหาย
"นายถอดมันออกก็ได้นี่ สถานการณ์แบบนี้นะ แม่นายคงเข้าใจ" ฮาจองอูบอกและตั้งท่าเตรียมสู้
ปาร์คซูโฮส่ายหน้า "ไม่ ฉันจะถอดก็ต่อเมื่อเจอปลาตัวใหญ่เท่านั้น"
"จะอดใจไหวหรือเพื่อน"
"อย่ามาดูถูกกันสิ"
อสูรลุกขึ้นมาส่งเสียงคำรามใส่สองเด็กหนุ่ม และเหวี่ยงกระบองมาทางพวกเขา ฮาจองอูกระโดดหลบทันที ยกเว้นปาร์คซูโฮที่ใช้หมัดขวาอัดปะทะกับกระบองของอสูร ผลคือตัวเขาเซถอยหลังไปนิดเดียว เมื่อเทียบกับอสูรที่กระเด็นไถลพื้นส่งแรงสั่นสะเทือนจนฝ่าเท้ารู้สึกได้ แต่ถึงกระนั้นอสูรก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์ มันพยายามจะลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ฮาจองอูที่ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น ก็ซัดพลังไฟธาตุอรุณอัดกลางอกของมัน
ร่างของอสูรกระแทกพื้นเกิดเป็นรอยยุบขนาดใหญ่ ด้านชินมินอูที่กำลังสู้กับนนท์รวิศก็เห็นสภาพอสูรของตน กำลังจะเพลียงพล้ำให้กับศัตรู มันจึงปล่อยคลื่นพลังสีดำซึ่งได้กลายเป็นงูหลายหัวพุ่งโจมตี ทว่าไม่อาจทำอันตรายใด ๆ กับนนท์รวิศได้ เพราะกำแพงแก้วที่คุ้มกันเด็กหนุ่มเอาไว้ ถึงแม้จะทำร้ายศัตรูไม่ได้แต่มันก็ได้กลายเป็นช่องโหว่ให้ชินมินอูหลบหนีไปได้ และไม่นานบรรดาอสูรก็สลายกลายเป็นควันสีดำ บ่งบอกให้รู้ว่าชินมินอูหลบหนีไปได้
"ไอ้เวรเอ้ย ! ทั้งอัศวินดำและชินมินอู จับใครไม่ได้เลย พับผ่าสิ !" ปาร์คซูโฮหัวเสียพอสมควรถึงขั้นทุบกระโปรงซากรถคันหนึ่งจนยุบ
"ก็ไม่เชิงเพราะอย่างน้อย ฉันก็จับอัศวินแดงได้นะเพื่อน" ฮาจองอูบอก
ประโยคเมื่อครู่ทำเอาพันตำรวจเอกมาซอกโด ถึงกับต้องหันขวับมามองเด็กหนุ่มผู้เป็นเพื่อนสนิทของหลานชาย สักพักร้อยตำรวจเอกฟอลคอนก็มารายงานตัวกับพันตำรวจเอกมาซอกโด พร้อมกับรายงานว่าขณะนี้ พลเรือนที่อยู่ด้านในหมู่บ้านกำลังจะถูกพาไปยังที่ปลอดภัย ส่วนเจ้าหน้าที่ตำรวจกับทหารที่ได้รับบาดเจ็บ ก่อนจะขนย้ายมีบางคนได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก จำต้องพากลุ่มหมออาสามาทำปฐมพยาบาลก่อน ถึงจะย้ายไปได้
ในความเห็นของปาร์คซูโฮกับฮาจองอู ไม่ค่อยเห็นด้วยนักเพราะถึงศัตรูจะถอยทัพ แต่มันก็ยังไม่ปลอดภัยมากพอ ฝั่งนนท์รวิศขอตัวไปรายงานตัวกับอีกทีมที่เขาอยู่ เช่นเดียวกับปาร์คซูโฮและฮาจองอูที่ต้องกลับไปรวมพลกับร้อยตรีวินเซนต์ ซึ่งเป็นหัวหน้าทีมของทั้งสอง ระหว่างที่กำลังเดินไปรวมพลกับทีมร้อยตรีวินเซนต์ ฮาจองอูหันมาเห็นร่างของอัศวินแดง ซึ่งนอนอยู่บนเปลเพื่อห่ามไปยังรักษา ที่มือทั้งสองถูกใส่กุญแจมือที่มีความหนาแน่นพอสมควร
เมื่อลูกทีมมากันครบแล้วร้อยตรีวินเซนต์ได้สรุปภารกิจต่อไป นั้นคือการบุกเข้าเขตคาสิโน่ของเฉิงเย่วถิง ภายนอกดูเหมือนเป็นสถานบันเทิงทั่วไป แต่ความจริงมันคือแหล่งค้าประเวณีและค้ามนุษย์ ซึ่งเฉิงเย่วถิงมีห้องใต้ดินซ่อนอยู่ ถ้าหาทางเข้าเจอก็อาจเจอเหยื่อหลายชีวิต เบาะแสล่าสุดคือเฉิงเย่วถิงมันสั่งให้สมุนของมัน ดูแลที่นี้ซึ่งหกอัศวิน (ที่ตอนนี้หลือแค่ห้า) ก็อยู่ที่นั้นด้วย ความกังวลอีกอย่างที่ปาร์คซูโฮยังกังวลอยู่ก็คือความปลอดภัยของเหยื่อค้าประเวณี
จากประสบการณ์ที่ไปรบในจักรวรรดิเปรเซียร์มา พวกศัตรูจะทำการลงมือสังหารเชลยให้มากที่สุด เพื่อใช้เป็นหลักฐานในศาลโลกไม่ได้ มันจึงทำให้เด็กหนุ่มกังวลว่า เฉิงเย่วถิงจะใช้วิธีนั้น ไม่ใช่แค่ปาร์คซูโฮที่กังวลแม้แต่ร้อยตรีวินเซนต์กังวลเช่นกัน
"เรื่องนี้อย่าพึ่งคิดดีกว่า ทำหน้าที่ตรงนี้กันก่อน" ร้อยตรีวินเซนต์พูด "พวกเราต้องคุ้มกันหมออาสาที่เข้ามาดูแลคนเจ็บ และเมื่อพวกเขาออกจากพื้นที่แล้ว ก็ค่อยไปลุยกับพวกเดนนรก... ทุกคนทราบ"
"รับทราบ !"
ทุกคนต้องแยกย้ายไปตามจุดต่าง ๆ ที่ได้รับมอบหมาย โดยของปาร์คซูโฮกับฮาจองอูจะเป็นเต็นท์พยาบาลชั่วคราว เพื่อให้หมออาสาทำงานได้สะดวกขึ้น ไม่นานปาร์คซูโฮก็หันมาเห็นพันตำรวจเอกมาซอกโด กำลังยืนโต้เถียงกับใครบางคนอยู่ คาดว่าน่าจะอายุไล่เลี่ยกับเขา ด้วยความสงสัยปาร์คซูโฮจึงเดินออกมาหา เมื่อเดินเข้ามาใกล้ ๆ จึงได้รู้ว่าคู่สนทนาของลุง เป็นเด็กสาววัยรุ่น
"ลุงซอกโด มีปัญหาอะไรครับ" เขาถามออกไป
พันตำรวจเอกมาซอกโดและคู่สนทนาต่างหันมาทางเขา ซึ่งมันทำให้เขาเห็นหน้าเด็กสาวชัดเจน เธอมีผมสีบลอนด์ทองอ่อนมัดผมหางม้า ผิวขาวเหลือง ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนปนทองเป็นประการ
เสี้ยววินาทีที่เด็กหนุ่มสบตากับเธอ เขาก็ถึงกับทรุดฮวบลงทันที
++++++++++++
- ผู้เขียน
