Chapter 16
1741 คำ
เสียงระเบิดที่ดังมาจากฝั่งซ้ายมือ เรียกความสนใจให้กับคนที่อยู่ด้านนอกได้อย่างดี โดยเฉพาะทหารหน่วยรบพิเศษคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่ท่ามกลางร่างศัตรูนับสิบนอนจมกองเลือด แต่ความสนใจของทหารคนนี้จริง ๆ คือร่างของอัศวินเขียวที่นอนหมดสภาพพิงกำแพง หมวกกันน็อคของมันขาดครึ่งเผยให้เห็นใบหน้าซีกหนึ่ง ทว่าทหารหนุ่มก็ไม่ได้แยแสอยู่แล้ว เขาเดินมานั่ง ๆ อัศวินเขียวพลางคว้าบุหรี่ขึ้นมาสูบ โดยมีอาวุธประจำกายอย่างหอกพิงกายอยู่ เขารู้สึกเจ็บแปลบบริเวณชายโครงเล็กน้อย
นาทีนั้นเองที่ จ่าสิบโทค็อก มาร์เทล รับรู้ได้ว่ากระดูกบริเวณนั้นคงสาหัส แต่ก็ไม่มากเท่ากับสภาพของอัศวินเขียวที่ตนพึ่งจัดการไป เอาคว้ากุญแจข้อมือและจับกุมอัศวินเขียว ก่อนจะลุกขึ้นยืนแม้จะลำบากเสียหน่อย แต่ร้อยตรีค็อกก็ลุกขึ้นยืนได้สำเร็จ พร้อมกับลากอัศวินเขียวเพื่อไปรวมกลุ่มกับพรรคพวกเดียวกัน ซึ่งระหว่างทางเขาเห็นสภาพโดยรอบพังพินาศย่อยยับพอสมควร จนกระทั่งสายตาของทหารหนุ่มหันไปเห็นการต่อสู้อันดุเดือดอยู่ในร้านอาหารเลิศหรูพอดี ด้วยความสนใจจึงลองเดิน (โดยลากผู้ต้องหา) มาแอบมุมที่คิดว่าไม่มีใครเห็น
"ยุวชนทหารจากกองพันฟีนิกซ์นี่หว้า" จ่าสิบโทค็อกพึมพำขณะขยี้บุหรี่ลงพื้น "สู้กับอัศวินดำซะด้วย น่าสนใจแฮะ"
พอเพ่งสายตาดูจ่าสิบเอกค็อกก็ต้องพบกับความแปลกใจ เพราะยุวชนทหารที่กำลังสู้กับอัศวินดำ ค่อนข้างมีชื่อเสียงพอสมควรยิ่งสร้างความน่าสนใจมากขึ้นไปอีกว่า ใครจะเป็นฝ่ายชนะกันแน่
+++++
ปาร์คซูโฮกับอัศวินดำย้ายมาสู้กันในร้านอาหารหรู ต่างคนต่างฟาดฟันชนิดไม่มีใครยอมใคร หากอัศวินดำยกเก้าอี้ฟาดตัวปาร์คซูโฮ เขาก็โต้คืนด้วยลูกถีบก่อน แล้วตามด้วยการยกเก้าฟาดกลางหลัง หมัดแลกหมัด เตะแลกเตะ เข่าแลกเข่า และศอกแลกศอก สภาพของทั้งสองฝ่ายต่างสะบักสะบอมไม่ต่างกัน ทว่าอัศวินดำคงไม่ยอมจำนนต่อความพ่ายแพ้แน่นอน มันใช้หลังดันเสาต้นหนึ่งเพื่อพยุงตัวเอง
ส่วนปาร์คซูโฮก็ลุกขึ้นยืนได้แม้จะทุลักทุเลไปหน่อย แต่เขายังมีแรงที่สู้ต่อได้ตราบใดที่ศัตรูไม่ยอมล้ม ยุวชนทหารถุยเลือดลงพื้นตาจ้องฝั่งตรงข้ามมิวางตา ปาร์คซูโฮรู้สึกยอมใจในตัวอัศวินดำที่แม้จะอยู่ในสภาพย่ำแย่แค่ไหน ก็ไม่ยอมถอดหมวกกันน็อคออก คงมีแต่เขาต้องเป็นเปิดเผยใบหน้าของมันเท่านั้น ด้านอัศวินดำที่ตอนนี้สัมผัสได้ถึงอาการบาดเจ็บภายใน มันยอมรับว่าหมัดขวาอีกฝ่ายทรงพลังมาก ถ้าหากมันไม่ใช่ผู้มีพลังพิเศษ ป่านนี้มันคงได้ไปคุยกับรากมะม่วงตั้งแต่ยกแรกแล้ว
"มึงอึดใช่ได้นี่ ไอ้หนุ่ม" อัศวินดำพูดแม้จะลำบากกว่าจะพูดออกมาได้ในแต่ละประโยค
ปาร์คซูโฮตั้งท่าเตรียมสู้ "เออ มึงก็อึดเหมือนกัน" พูดจบเขาก็วิ่งตรงไปหาอัศวินดำทันที ฝั่งมันก็เหวี่ยงหมัดใส่ยุวชนทหารแต่ก็เหวี่ยงโดนลม มันเป็นเพราะเขาหมุนเบี่ยงหลบไปทางขวามือ พร้อมใช้สองแขนกอดรัดตัวอัศวินดำ และยกร่างมันขึ้นเป็นท่าทุ่มแบบสะพานโค้ง หัวกับหลังอัศวินดำกระแทกพื้นเต็ม ๆ
จ่าสิบเอกค็อกทำหน้าเหมือนอัศวินดำถ่ายทอดความเจ็บปวดมาให้ตน "โอ้ ให้ตายสิ หลังหักไหมเนี่ย" ทหารหนุ่มพึมพำและดูการต่อสู้ต่อ
อัศวินดำกลิ้งม้วนตัวไปด้านข้าง ส่วนปาร์คซูโฮก็หันมาจับคว้าขาของมันได้ แต่ยังไม่ทันได้ลงมือทำอะไร อัศวินดำคว้าขาเก้าอี้ตัวหนึ่งไว้ได้ มันหันมาฟาดใส่ข้างลำตัวปาร์คซูโฮ ทำเอาเขาถึงกับล้มลงด้านข้าง ส่วนอัศวินดำที่ลุกขึ้นได้ก็วิ่งไปหาปาร์คซูโฮพร้อมเหวี่ยงลูกเตะขวาหมายให้โดนหัว ทว่าเดชะบุญที่ปาร์คซูโฮยกแขนทั้งสองขึ้นมากันไว้ ก่อนจะพลิกสถานการณ์ด้วยการหมุนตัวเข้ามาใกล้อัศวินดำ
อาศัยจังหวะในเสี้ยววินาทีสั้น ๆ เอากำปั้นซ้ายทุบลงที่ฝ่าเท้าของอัศวินดำ มันร้องเสียงหลงเซถอยหลังจนเกือบล้ม ปาร์คซูโฮที่ลุกขึ้นยืนได้ก็วิ่งเข้าโจมตีด้วยท่ากระโดดถีบขาคู่ ส่งร่างอัศวินดำปลิวกระเด็นออกด้านนอก ปาร์คซูโฮรีบพยุงตัวเองให้ยืนขึ้นและวิ่งออกไปด้านนอก จ่าสิบโทค็อกที่แอบดูอยู่ก็อยากดูต่อว่า ยุวชนทหารผู้ได้รับพรจากเทพนกฟีนิกซ์ จะสามารถเอาชนะอัศวินดำได้หรือไม่
"สงสัยต้องตามไปดูต่อแฮะ"
ฝ่ายอัศวินดำที่ถูกถีบขาคู่จนกระเด็นออกมา ดึงดูดความสนใจให้กับสองฝ่ายที่กำลังสู้กันดุเดือด ต่างคนต่างตกใจไม่น้อยที่เห็นอัศวินในสภาพยับเยินเช่นนี้ ที่สำคัญตรงหมวกกันน็อคบริเวณที่ปกปิดดวงตา ก็ได้แตกหักเผยให้เห็นดวงตาสีเทาหม่นที่อยู่ด้านใน ปาร์คซูโฮที่วิ่งออกมาก็ไม่มีการลังเลแต่อย่างใด เขากลับวิ่งเข้าใส่ศัตรูตรงหน้าชนิดไม่ให้มันตั้งหลักได้ ปาร์คซูโฮเหวี่ยงหมัดซ้ายฟาดใส่หมวกกันน็อคของอัศวินดำ เกิดเสียงบางอย่างดังขึ้นคล้ายเหมือนอะไรสักอย่างที่กำลังปริแตก
อัศวินดำผู้ไม่ยอมสิ้นท่าโดยง่ายก็ยกแขนขึ้นมากันหมัดปาร์คซูโฮไว้ และจับตัวเขาเหวี่ยงทุ่มลงกับพื้นดังสนั่น อัศวินดำยกหมัดขึ้นและปล่อยหมัดตรงไปที่ร่างปาร์คซูโฮ ซึ่งนอนอยู่ที่พื้นแต่เขาก็ปล่อยหมัดไฟธาตุอรุณ ตรงเข้าปะทะหมัดไฟธาตุรัตติกาล สองแรงหมัดพุ่งชนกันบังเกิดเสียงระเบิดและคลื่นพลังมหาศาล เล่นเอาสิ่งรอบโดยเสียหายหนักกว่าเดิม ผลของการประชันพลังคือต่างคนต่างกระเด็นไปคนละทิศละทาง โดยอัศวินดำปลิวไปชนซากรถคันหนึ่ง ส่วนปาร์คซูโฮปลิวไปชนกำแพงของตึก
"เฮ้ย ! รุมมัน" เสียงจากด้านขวาซึ่งเป็นพวกแก๊งขวานซิ่งที่อาศัยช่วงเวลาที่ปาร์คซูโฮ ยังนอนพิงกำแพงเพราะยังจุกหลังอยู่ เดชะบุญที่มีทหารคนหนึ่งโผล่มาช่วย พร้อมกับใช้อาวุธประจำกายซึ่งก็คือหอกเล่มยาว ปลายหอกทิ่มแทงร่างศัตรูหลายคนนอนจมกองเลือดไม่กี่อึดใจ
ทหารผู้ช่วยปาร์คซูโฮไว้คือ จ่าสิบโทค็อก นั่นเอง เขาหันมาทางยุวชนทหารที่ดันตัวชิดกำแพงเพื่อให้ตัวเองยืนขึ้น "ไอ้น้อง ลุยไหวไหม" จ่าสิบโทค็อกถามและช่วยพยุงปาร์คซูโฮให้ยืนถนัดขึ้น
"ผมยังลุยไหวครับ ยังต้องผมต้องจัดการกับมันให้ได้ครับ" ปาร์คซูโฮตอบอย่างมุ่งมั่นก่อนจะหันไปเห็นอัศวินเขียวนอนหมดสภาพอยู่ข้างเสา สองมือของมันมีกุญแจล็อคจับกุมอยู่ เขาเงยหน้ามองอีกฝ่าย "ฝีมือจ่าเหรอครับ"
"ออ หมอนี้เหรอ ใช่ ฉันเองแหละ" จ่าสิบโทค็อกตอบก่อนจะหันไปทางอัศวินเขียวอีกที "แต่กว่าจะจัดการมันได้ ก็ใช้เวลาอยู่"
อัศวินดำลุกขึ้นยืนมาได้ก็ต้องเบิกตาโต เมื่อมันเห็นอัศวินเขียวหมดสภาพอยู่ข้างศัตรู จิตสังหารแผ่ขยายเป็นวงกว้าง สร้างความประหลาดใจให้กับปาร์คซูโฮไม่น้อย สภาพแบบนี้ดูท่าจะไม่ยอมสิ้นฤทธิ์ได้โดยง่าย "ไอ้หมอนี้ตายยากจริง" ยุวชนทหารพึมพำออกมา แต่แล้วสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดคือ อัศวินดำที่ไม่เคยคิดจะถอดหมวกกันน็อคเลยแม้แต่ครั้งเดียว มันกลับยอมถอดหมวกออกเพื่อเผด็จศึกสุดท้าย
++++++
เสียงระเบิดได้ดึงความสนใจของฮาจองอู ซึ่งกำลังรัวกำปั้นใส่หน้าของอัศวินเหลือง ที่ตอนนี้หมวกกันน็อคของมันถูกทำลายไปแล้ว เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง ซึ่งดูแล้วน่าจะอายุไล่เลี่ยกับทหารรุ่นพี่ชั้นประทวน และตอนนี้ฮาจองอูเป็นฝ่ายได้รับชัยชนะ เมื่อเห็นศัตรูไม่เคลื่อนไหวแล้วฮาจองอูจึงคว้ากุญแจมาล็อคตัวอัศวินเหลือง สิบนาทีต่อมามีทหารกับยุวชนทหารเข้ามาสมทบ ซึ่งพอเห็นสภาพอาการบาดเจ็บของเขา สองยุวชนทหารรีบเข้ามาพยุงทันที ส่วนอัศวินเหลืองโดนคุมตัวเรียบร้อยแล้ว
"นี่ ด้านนอกเป็นยังไงบ้าง" เขาถามยุวชนทหารที่เป็นผู้หญิง "เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงระเบิด"
ยุวชนทหารพยักหน้า "ใช่ มีคนกำลังไปทางนั้นอยู่ รู้สึกจ่าเฉลิมชัยจะอยู่ตรงนั้นด้วย" เธอตอบ
พูดถึงจ่าสิบเอกเฉลิมชัยด้านฮาจองอูก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ ศัตรูที่จ่าสิบเอกเฉลิมชัยรับมือคืออัศวินคราม และครั้งสุดท้ายที่ฮาจองอูเห็นเป็นตอนก่อนที่เขากับอัศวินเหลืองจะย้ายสถานที่ต่อสู้ นอกนั้นก็ไม่อาจรู้ซะตากรรมได้ ฮาจองอูได้แต่ภาวนาว่าทหารยศจ่าคนนี้จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก นอกจากจ่าสิบเอกเฉลิมชัยแล้วยังมีอีกคนที่ฮาจองอูก็เป็นห่วงอยู่ไม่น้อย ปาร์คซูโฮเพื่อนสนิทของเขานั้นเอง เท่าที่รู้มาเหมือนเจ้าตัวจะไปตามคิดบัญชีกับอัศวินดำ
"เฮ้ พวกเรา" เสียงของทหารชั้นประทวนคนหนึ่งดังขึ้น "มีข่าวดีมาบอก"
"ข่าวดี ? .... ข่าวอะไร" ทหารชั้นประทวนอีกคนถามกลับ
"ผู้กองวินเซนต์ จัดการอัศวินขาวได้แล้ว" ทหารชั้นประทวนที่แจ้งข่าวตอบ "อัศวินเขียวก็ถูกจ่าค็อกจัดการเรียบร้อย เหลือแค่อัศวินดำคนเดียวเท่านั้น"
ฮาจองอูนึกเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมา จึงขอเดินเองเพื่อไปช่วยเพื่อน สองยุวชนทหารที่ช่วยเขาตอนแรกต่างหันมามองหน้ากันเอง "เดี๋ยวก่อน ! นั้นนายจะไปไหนน่ะ นายบาดเจ็บอยู่" ฮาจองอูที่ได้ยินก็หันมาทางคู่สนทนา
"แผลแค่นี้... เอายาหม่องมาทาเดี๋ยวก็หาย"
+++++
- ผู้เขียน
