3 ไม่พร้อม
1339 คำ
ตับ! ตับ!
"อาาา!~" เสียงทุ้มต่ำของคนตัวสูงครางร้องออกมาด้วยน้ำเสียงกระเส่าก่อนที่จะกระตุกอยู่สองสามครั้งปล่อยน้ำสีขาวอัดฉีดเข้าไปด้านในร่องสาวสีชมพูที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงจากการร่วมรักที่นับไม่ถ้วนจากแฟนหนุ่มของตัวเองโดยตัววิเวียนก็ได้ปลดปล่อยความต้องการออกมาเช่นกัน
"แฮ่ก!" ปากเล็กนอนทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มด้วยความหมดแรงไปกับการร่วมรักครั้งล่าสุด
"จะทำอะไร" ดวงตาเฉี่ยวหันมองหน้าถามแฟนตัวเองขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาเริ่มลุกเข้ามาจับขาเรียวเธอจะแยกออก
"ต่อไง"
"พอแล้ว!"
"กูยังไม่อิ่มเลย"
"มึงหยุดเลยนะเอเดน เป็นไอ้บ้าพลังม้าหรือไง กูเหนื่อยแล้ว พอ"
"มึงแค่นอนเฉยๆ"
"กูนอนรับแรงกระแทกจากมึงก็เหนื่อย พอเลย...เดี๋ยวพรุ่งนี้กูไปทำงานไม่ได้"
"..." เอเดนก็นิ่ง
"พอเถอะ กูจะขาถ่างเอาจริงๆแล้วเอเดน ของมึงมันก็ไม่ได้เล็ก"
"เออก็ได้ เอาแค่ไม่ถึงสิบรอบทำบ่น"
"มึงมันบ้าพลังไง"
"ก็อยากเยx คนมันเงี่xx"
"เอเดน! มึงนี่ชอบพูดจา"
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็ไม่สนใจเอื้อมมือไปหยิบกางเกงตัวเองขึ้นมาสวมใส่ก่อนจะหยิบกล่องทิชชู่โยนไปยังหว่างขาเรียวของแฟนตัวเองที่มีน้ำสีขาวขุ่นของเขาติดอยู่
"รีบเช็ดดิ เห็นแล้วอยากซ้ำ" พูดจบ มือหนาก็หยิบซองบุหรี่เดินออกไปจากห้องนอนหรูโดยมีสีหน้าหัวเสียปนหมั่นไส้ของวิเวียนที่มองตามแผ่นหลังหนาไป
"มึงนี่มัน...ทั้งโรคจิตและป่าเถื่อนเลย!" ปากเล็กบ่นออกมาก่อนจะหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำเชื้อที่เลอะอยู่บริเวณร่องสาวและหว่างขาของตัวเอง
"ถุงยางก็ไม่อยากจะใส่ ไอ้ผัว...!" วิเวียนยังคงนั่งบ่นอยู่อย่างนั้นซึ่งในการปล่อยในของเอเดนสำหรับเธอมันก็ไม่ได้อะไรสักเท่าไหร่เพราะเธอกินยาคุมเป็นประจำอยู่แล้วตั้งแต่มีอะไรกับแฟนหนุ่ม
"แสบเหมือนกันนะเนี่ย" ริมฝีปากบางยังคงนั่งพึมพำออกมากับตัวเองขณะที่ก้มลงพยายามมองตรงนั้นของตัวเองที่ก็คงบอบช้ำอยู่ไม่น้อยจากการร่วมรักที่แสนดิบเถื่อนของคนตัวสูง เวลามีอะไรกันคนตัวเล็กก็มักรู้สึกแสบอยู่เกือบทุกครั้งเวลาเข้าห้องน้ำทำธุระ ด้วยขนาดกับความบ้าพลังของเอเดนทำให้วิเวียนต้องทำใจกับเรื่องพวกนี้เป็นอย่างมาก แต่เธอก็อดยอมรับไม่ได้ว่าในบ่อยครั้งเธอเองก็ชื่นชอบในรสชาติรักที่แสนถึงใจของแฟนตัวเองอยู่ไม่น้อยแม้ว่ามันจะจุกบ้างแสบตรงนั้นบ้างแต่มันก็...
"ครับ" เสียงทุ้มของเอเดนดังขึ้นทำให้หญิงสาวที่นั่งเช็ดน้ำเชื้อสีขาวขุ่นอยู่ได้สติรีบเช็ดทำความสะอาดทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนที่อีกคนจะเข้ามาก่อกวน
"ให้ผมไปพรุ่งนี้เหรอ"
"ผมก็ไปได้อยู่ครับแม่" ทันทีที่รู้ว่าร่างสูงกำลังคุยอยู่กับใคร วิเวียนก็ชะงักไปเล็กน้อย
"งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้"
"ครับ รู้แล้ว"
"ครับ" แล้วมือหนาก็กดวางสายไปก่อนจะหันไปมองหน้าเจ้าของใบหน้าสวยที่นั่งนิ่งอยู่
"พรุ่งนี้กูจะไปบ้าน ไปไหม" ริมฝีปากหนาเอ่ยถามแฟนสาวตัวเองขึ้นซึ่งทางบ้านเขาก็รับรู้เรื่องของวิเวียนกับเขาเป็นอย่างดีเพราะเขาไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้ว แล้วก็เคยพาวิเวียนไปบ้านตัวเองอยู่บ่อยครั้ง
"..." คนตัวเล็กก็นิ่ง
"วิ"
"ห...หะ" หญิงสาวหันไปขานตอบรับร่างสูง
"พรุ่งนี้แม่โทรให้กูไปหาที่บ้าน มึงจะไปด้วยไหม"
"อ่อ...กูทำงานนะ มึงลืมหรือไง"
"ไปหลังมึงเลิกงานก็ได้"
"กูเลิกก็ห้าโมงเย็นแล้วไหมเอเดน มึงไปเถอะ"
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็นิ่งล้มตัวลงไปนั่งลงบนเตียงจ้องมองแฟนสาว
"ทำไมมึงต้องไปทำงานด้วย" ปากหนาถาม
"อ้าว กูก็ต้องทำงานหาเงิน..."
"กูเลี้ยงมึงได้วิ เมียคนเดียว"
"เอเดน หยุดพูดเลยนะ" ตาเฉี่ยวมองหน้าพูดกลับใส่คนตัวสูงสีหน้าดุ เพราะรู้ว่าแฟนหนุ่มต้องการจะสื่อถึงอะไร
"ทำไมมึงต้องไปลำบากด้วยทั้งที่กูก็รวย"
"มึงรวยไม่ได้แปลว่ากูรวย เราคนละคนกัน"
"มึงจะไปลำบากทำไมวะ" เอเดนยังคงถามออกมาด้วยความไม่เข้าใจกับหญิงสาวที่นั่งมองหน้าเขาอยู่ เธอมักจะเป็นแบบนี้อยู่ตลอด ไม่เคยที่จะเอาอะไรจากเขาเลยทั้งๆที่เขาพร้อมที่จะให้ทุกอย่าง
"กูไม่อยากเบียดเบียนมึง หยุดพูดอะไรแบบนี้เลยนะ เคยบอกแล้วไงว่าไม่ชอบ"
"อืม" สุดท้ายร่างสูงก็ได้แต่พยักหน้าตอบกลับอย่างทำอะไรไม่ได้กับเจ้าของใบหน้าสวยตรงหน้าที่ยอมทนออกไปลำบากโดยไม่ยอมใช้เงินจากเขา สิ่งเดียวที่วิเวียนยอมก็คือ ยอมออกจากหอเก่าเพื่อมาอยู่คอนโดเดียวกับเขาหลังจากที่วิเวียนเริ่มมั่นใจในตัวเอเดนมากขึ้นในตอนนั้น
"แล้วมึงล่ะ ไม่คิดจะทำอะไรบ้างหรือไง" ริมฝีปากแดงเอ่ยถามแฟนตัวเองขึ้น
"ไม่คิด กูเพิ่งจะเรียนจบ อยากพัก"
"ตอนเรียนมึงก็ไม่ได้ตั้งใจอะไรเลยเอเดน ความรู้ที่มีเนี่ย มึงมีจริงไหม"
"..." เจ้าของใบหน้าหล่อก็ทำเป็นไม่สนใจคำพูดของหญิงสาวเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องหรู
"กวนประสาทดีจริงๆ แล้วจะมีความรับผิดชอบเมื่อไหร่..."
วันต่อมา...
@บ้านเอเดน
ตึก
ตึก
เสียงสองเท้าหนาเดินตรงเข้าไปในบ้านหลังของตัวเองที่มีเหล่าบรรดาบอดี้การ์ดมากมายยืนก้มหัวให้เขาอยู่
"แม่อยู่ไหน" เอเดนเดินเข้าไปเอ่ยถามเมธาลูกน้องคนสนิทของพ่อตัวเองขึ้น
"อยู่ที่ห้องทำงานคุณท่านครับ"
"ทำอะไรกัน"
"..." เมธาก็ส่ายหน้าตอบกลับอย่างไม่นึกรู้ทำให้คนตัวสูงเดินผ่านลูกน้องคนสนิทของพ่อเดินตรงเข้าไปยังห้องทำงานที่ใหญ่ที่สุดของบ้าน
แอดดด
มือแกร่งเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องด้วยท่าทีปกติขณะที่พ่อแม่ของเขานั้นกำลังนั่งคุยกันอยู่
"ทำไมไม่เคาะประตู" เสียงทุ้มต่ำของอลันพ่อของเอเดนเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าน่าเกรงขาม แน่นอนว่าเขาคือหนึ่งในตะกูลมาเฟียทรงอิทธิพลอยู่ไม่น้อยในประเทศ
"แม่เรียกผมมามีอะไร" เอเดนหันไปมองหน้าถามดาวิกา ผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่สีหน้าไม่นึกสนใจคำถามของพ่อตัวเอง
"อย่ามาทำตัวแบบนี้กับฉัน เอเดน" มาเฟียทรงอิทธิพลใช้สายตาคมมองหน้าเอ่ยบอกลูกชายเสียงนิ่ง
"คุณ ใจเย็นก่อนนะคะ..." ว่าแล้วดาวิกาก็รีบหันไปพูดคุยกับชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่
"...สบายดีไหมลูก"
"ครับ ตกลงแม่มีอะไร" เอเดนมองหน้าถามคนเป็นแม่อย่างไม่คิดอ้อมค้อม
"เอเดน ลูกเรียนจบแล้วใช่ไหม"
"อืม" คนตัวสูงก็ขานตอบกลับในลำคอ
"ถ้าอย่างนั้น..."
"ผมยังไม่พร้อมที่จะทำอะไรทั้งนั้น ถ้าจะเรียกมาเพื่อคุยเรื่องนี้ ผมไม่อยากคุย" ทันทีที่ริมฝีปากหนาพูดจบ สองเท้าก็ทำท่าจะเดินออกไป
"แล้วจะทำตัวเสเพลแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่ที่แกจะพร้อมเป็นคนมีความรับผิดชอบสักที" อลันมองหน้าถามลูกชายเพียงคนเดียวเสียงเข้มนิ่ง ซึ่งเอเดนก็นิ่งมองหน้าตอบกลับคนเป็นพ่อ
"เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น" พูดจบ คนตัวสูงก็สาวเท้าเดินออกจากห้องทำงานหรูของพ่อตัวเองทันทีอย่างไม่คิดสนใจอะไรแม้แต่เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยตามหลังออกมา
"ไอ้...!"
"ใจเย็นก่อนนะคะ เดี๋ยวดาไปคุยกับลูกให้ค่ะ"
- ผู้เขียน
