เด็กเลี้ยงของคุณมังกร

สองแสน (นอนกับฉันสิ) #1

“ถ้าจำคนไม่ผิด… เหมือนฉันจะเคยเห็นหน้าเธอในงานเปิดตัวสินค้าที่เกี่ยวกับความสวยความงามอยู่บ่อย ๆ นะแล้วทำไมจู่ ๆ เธอถึงต้องมารับงานแบบนี้แล้วล่ะ หรือว่างานพวกนั้นมันเริ่มหดหายไปแล้วอย่างนั้นเหรอ” คำถามที่แสนตรงไปตรงมาถูกส่งออกมาจากปากของมังกร ขณะที่พราวรุ้งกำลังนั่งอยู่บนหน้าตักของเขาและปล่อยให้มือหนาลูบไล้ตามต้นขาของเธอตามอำเภอใจ

“…”

“อย่ามองกันแบบนี้สิ ฉันก็แค่ถามเพราะสงสัยเท่านั้น” ชายหนุ่มพูดต่อเมื่อเห็นว่าหญิงสาวตวัดสายตาหันมามองตนเอง

“ฉันมีเรื่องให้ต้องใช้เงินด่วนค่ะ เลยต้องมารับงานนี้” พราวรุ้งตอบกลับเสียงนิ่ง ขณะเดียวกันดวงตากลมโตของเธอก็คอยหลุบมองตามฝ่ามือใหญ่ซึ่งกำลังลูบไล้ไปตามต้นขาของเธอไปด้วย ก่อนที่วินาทีต่อมาเธอจะเงยหน้าขึ้นมาพูดกับลูกค้าคนแรกของตัวเองด้วยอารมณ์ตกใจ เมื่ออีกฝ่ายลูบไล้ขึ้นมาสูงเกินไปเสียจนเธอเกิดอาการใจไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก “เรายังไม่ได้กินอาหารกันเลยนะคะ !”

หญิงสาวโพล่งเสียงดังลั่น

“แล้ว ?”

“…”

“เธอหิวเหรอ หรือกลัวว่าฉันจะจับเธอกินแทนอาหาร” มังกรถามราวกับต้องการหยอกเย้าพราวรุ้งผู้ไม่สามารถเก็บซ่อนอาการตื่นตระหนกของตัวเองไว้ภายใต้ท่าทีนิ่งเฉยได้อีกต่อไป

“ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้ฉันหิวข้าวมากเลยค่ะ” พูดจบหญิงสาวก็ลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เป็นอีกครั้งที่เธอโกหกเขา

“โอเค ถ้าอย่างนั้นเรากินข้าวกันก่อนก็ได้แล้วค่อยคุยกันต่อ” มังกรพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ก่อนที่วินาทีต่อมาเสียงเคาะประตูห้องอาหารจะดังขึ้น

ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก !

“คุณมังกรคะ อาหารได้แล้วนะคะ” ฝ้ายตะโกนขึ้นที่หน้าประตู ทำเอาพราวรุ้งตกใจรีบลุกขึ้นจากหน้าตักของมังกรทันที ด้วยไม่อยากให้คนอื่นแม้กระทั่งเลขาของเขาเข้ามาเห็นว่าเธอกำลังนั่งตักเขาแบบนี้

“เอาเข้ามาสิ ฉันกำลังหิวอยู่พอดี” มังกรส่งเสียงตอบเลขาพร้อมทั้งเหลือบสายตามองตามการกระทำของพราวรุ้ง จากนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามา พราวรุ้งจึงอาศัยช่วงเวลาที่พนักงานกำลังทยอยเสิร์ฟอาหารไว้ที่โต๊ะนั้นทิ้งตัวนั่งอยู่บนเก้าอี้แทน เธอจงใจจะรักษาระยะห่างกับลูกค้าคนนี้เอาไว้ ต่อให้มันจะเป็นเพียงการประวิงเวลาก็ตาม “รีบเชียวนะ ถ้าเธอไม่สะดวกใจตั้งแต่แรกแล้วจะรับงานนี้ทำไม”

ดูเหมือนว่ามังกรจะรู้ความคิดของพราวรุ้ง เขาถามเธอเสียงนิ่ง

“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” หญิงสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธกลับไปเป็นพัลวัน จากนั้นจึงพูดต่อเสียงแผ่ว“ฉันก็แค่หิวข้าวค่ะ”

“อ้อเหรอ”

“…”

“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพยายามเชื่อคำที่เธอบอกก็แล้วกัน” มังกรว่าพร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเดินมาทิ้งตัวนั่งฝั่งตรงข้ามพราวรุ้ง

หลังจากนั้นระหว่างทั้งคู่ก็ไม่มีบทสนทนาเกิดขึ้นอีกเลย ต่างฝ่ายต่างเอาแต่ให้ความสนใจกับอาหารตรงหน้าซึ่งส่วนใหญ่เป็นอาหารอิตาเลียนเกือบทั้งหมด

แม้พราวรุ้งจะพยายามเตือนตัวเองอยู่เสมอว่านี่คือการทำงานซึ่งมีเวลาเริ่มและเวลาเลิกงานอย่างชัดเจน รวมถึงหน้าที่ของเธอคือการทำให้ลูกค้าเกิดความพอใจสูงสุดจนอาจเกิดการจ้างงานซ้ำ ทว่าเพราะนี่คือครั้งแรกของเธอ อีกทั้งตัวเธอเองก็ไม่ใช่คนที่คลุกคลีอยู่กับเพศตรงข้ามบ่อย ๆ จึงทำให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ค่อนข้างสร้างความลำบากใจให้แก่เธอมาก

หญิงสาวรู้สึกอึดอัดกับงานนี้อยู่พอสมควร แต่เพราะเธอเป็นคนเลือกที่จะมาทำงานแบบนี้เอง ดังนั้นจึงไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากยอมรับผลการตัดสินใจของตัวเอง

เวลาต่อมาเมื่ออาหารมื้อค่ำจบลงแล้ว พราวรุ้งก็กลับมานั่งอยู่บนตักของมังกรตามความต้องการของเขาอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเขาจะค่อนข้างพอใจยามที่เธอนั่งอยู่บนตักของเขาเอามาก ๆ ถึงได้ออกปากให้เธอเดินมาทิ้งตัวนั่งอยู่บนตักของเขาทันทีที่มื้อเย็นจบลงเช่นนี้

“ตอนนี้เธอรับงานเอาไว้กี่คน” ระหว่างที่ใบหน้าหล่อเหลากำลังซุกไซ้อยู่แถวซอกคอระหงเหมือนต้องการสูดดมความหอมอ่อน ๆ จากร่างกายของหญิงสาว เสียงทุ้มก็กระซิบถามเธอที่ข้างใบหูไปด้วย

“สองคนค่ะ”

“…”

“มีแค่คุณกับลูกค้าอีกคน” พราวรุ้งอธิบายเพิ่มเติมเมื่อดูเหมือนว่าลูกค้าของเธอต้องการให้เธอขยายความมากกว่านี้

“ทำไมถึงรับน้อยจัง” เขาถามต่อด้วยความสงสัย

“อย่างที่ฉันเคยบอกไปค่ะ เพราะฉันมีเรื่องที่ต้องใช้เงินด่วนก็เลยมาทำงานแบบนี้ ซึ่งจำนวนลูกค้าเพียงแค่สองคน มันเพียงพอสำหรับฉันแล้ว” พราวรุ้งตอบอย่างตรงไปตรงมา ด้วยคิดว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวที่จำเป็นต้องปกปิดมันเอาไว้

“ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าหลังจากที่เธอได้เงินตามเป้าที่ต้องการแล้ว เธอจะไม่รับงานนี้อีกใช่ไหม” มังกรถามเพิ่มเติม

“ใช่ค่ะ” พราวรุ้งพยักหน้าพร้อมรวบรวมความกล้าจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมของลูกค้าหนุ่ม ลึก ๆ แล้วเธอเองก็สงสัยเหมือนกันว่าเขาจะอยากรู้เรื่องนี้ไปทำไม

นี่เขามีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงอยู่กันแน่… นั่นเป็นความสงสัยที่ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ

“มีอะไรหรือเปล่าคะ” เพราะมังกรจ้องมองเธอตาไม่กะพริบคล้ายกับกำลังขบคิดอะไรบางอย่างในหัว เธอจึงกลั้นใจลองถามออกไปแบบนั้น

“เธอต้องการเงินเท่าไร แล้วจะเอาไปทำอะไร” นานเกือบนาทีกว่าที่เขาจะถามกลับมา

“ฉันจะเอาไปจ่ายค่าเทอมค่ะ ฉันต้องการเงินด่วนประมาณเจ็ดแปดหมื่นเห็นจะได้” พราวรุ้งตอบแทบจะทันที คิดไปคิดมาว่าบางทีคนที่เธอกำลังนั่งตักอยู่ในขณะนี้อาจจะแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น เขาอาจจะแค่อยากทำความรู้จักผู้หญิงที่มาทำงานทำนองนี้ก็เป็นได้…

“ฉันจะให้เงินเธอแยกจากค่าตอบแทนของวันนี้จำนวนสองแสน แล้วฉันก็จะให้เลขาโอนตรงให้เธอโดยที่ไม่ต้องผ่านเว็บด้วย”

“คะ ?” ทันทีที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้นออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย พราวรุ้งก็ถึงกับต้องเอียงคอมองด้วยความฉงน อีกทั้งคำพูดของเขายังทำให้เธอมีอาการหูผึ่งพอสมควร

ทำไมจู่ ๆ เขาถึงจะให้เงินพิเศษเธอเยอะขนาดนั้นกันนะ…