“เฮ้อ… กับคนอื่นเขาเจอลูกค้าประเภทนี้กันไหมเนี่ย” พอคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นคนเดียวที่เจอเรื่องยุ่งยากแบบนี้ พราวรุ้งก็ถึงกับพ่นลมหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในชีวิตเธอจากที่เคยเป็นเรื่องง่าย ๆ สำหรับคนอื่นนั้นมักจะกลายเป็นเรื่องยากหรือมีปัญหาตามมาเสมอ
พอเธอจะได้เป็นอินฟลูเอนเซอร์แถวหน้า จะได้มีงาน มีเงิน และมีทุกอย่างตามที่ใจหวัง ทว่าก็ดันถูกเข้าใจผิดว่าไปเป็นเมียน้อยชาวบ้านจนทำให้ต้องเดือดร้อนไม่มีงาน ไม่มีเงินมาจนถึงทุกวันนี้
พอเธอลองตัดสินใจมารับงานกินข้าวเพื่อหาเงินไปจ่ายค่าเทอมที่รอเรียกเก็บแบบกระชั้นชิด ก็ดันมาเจอลูกค้าหนุ่มที่อยากเลี้ยงดูเธอมาคอยตื๊ออีก ตอนนี้พราวรุ้งคิดอะไรไม่ออกแล้ว นอกจากคำว่าเธอเป็นคนดวงอาภัพตั้งแต่กำเนิด อาภัพทั้งงาน อาภัพทั้งเงิน
…นี่แหละชีวิตของเธอที่ทุกคนเอาแต่ตัดสินจากหน้าปกว่ามันจะดูดีเหมือนกับหน้าตา
“ถ้าจำไม่ผิด วิชาตอนบ่าย
