Chapter 4
1411 คำ
หลังจากกลับเข้าครัวไปเกือบครึ่งชั่วโมง ดาหวันก็ออกมาดูหน้าร้านแต่ชายหนุ่มยังอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน เธอเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจก่อนจะเดินมานั่งลงตรงข้ามกับเขา
"นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก"
วิลล์เท้าคางมองหญิงสาวก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เพิ่งนึกอะไรดีๆออกก็เลยอยากจะคุยกับหญิงสาวก่อน
"มีเรื่องจะคุยด้วย"
"เรื่อง... อะไรอ่ะ"
ดาหวันมองเขาอย่างสงสัย วิลล์ยิ้มกว้างยื่นมือไปกุมมือหญิงสาวไว้ เธอตกใจรีบชักมือกลับแต่เขาไม่ยอมกำมือเธอแน่นมาก
"อะไรของนายเนี้ย!"
"มาเป็นเมียให้ผมหน่อย"
ดาหวันอ้าปากค้างอย่างตกใจ เธอไม่คิดว่าชายหนุ่มจะสิ้นคิดขนาดขอร้องให้เธอไปทำในสิ่งที่ไร้สาระแบบนั้น อีกอย่างมันไม่ใช่เรื่องของเธอด้วยทำไมจะต้องเอาตัวเองไปลำบากละ
"ไอ่บ้าเอ๊ย! พูดออกมาได้ยังไงยะ คนอย่างฉันไม่สิ้นคิดไปทำอะไรไร้สาระแบบนั้นหรอก"
ดาหวันรีบบอกปัดทันที เธอเป็นเชฟมีหน้าที่การงานทำทุกวัน ให้ไปทำอะไรแบบนั้นไม่เอาด้วยหรอก
"แต่คุณเป็นคนเสนอเองนะดาหวัน"
"เสนอแต่ไม่มีความจำเป็นต้องสนองจ๊ะ หาคนมาทำเองสิเยอะแยะที่พร้อมทำนะ"
"ห้าล้านโอนเลย ปีเดียวเท่านั้น"
วิลล์มองหญิงสาวพลางยื่นข้อเสนอด้วยเงินหลักล้าน แค่ไปป่วนแม่ของเขาเองปีเดียวห้าล้านตั้งตัวได้สบาย ใครไม่เอาก็บ้าแล้วจริงมั้ย
ดาหวันมองเขาอย่างชั่งใจ ห้าล้านปีเดียวคุ้มยิ่งกว่าคุ้มอีก ออกมาเปิดร้านอาหารหรูๆได้สบายเลยด้วยซ้ำ แต่เธอไม่ได้ร้อนเงินขนาดนั้นซะหน่อย ทำงานหาประสบการณ์ไปไม่เร่งรีบอนาคตยังไงก็ได้เปิดอยู่แล้ว
"ไม่อ่ะ ไร้สาระ"
"โธ่ ช่วยผมหน่อยนะดาหวัน คุณเป็นคนฉลาดรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ผมเชื่อว่าคุณคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยผมได้ นะๆ หกล้านเลยอ่ะ"
ดาหวันดึงมือของตัวเองกลับก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"ต้องทำอะไรบ้างล่ะเงื่อนไขนี้"
วิลล์ยิ้มออมากอย่างดีใจที่หญิงสาวจะยอมช่วยเขา
"ยอมช่วยแล้วใช่มั้ยดาหวัน"
"เดี๋ยวๆฉันแค่ถามว่าต้องทำอะไรบ้าง ประกอบการพิจารณาต่างหาก ยังไม่ยืนยันร้อยเปอร์เซ็นต์ที่จะตอบตกลง อาจจะทำหรือไม่ทำก็ได้เข้าใจความหมายใช่มั้ย"
วิลล์หน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด เขามองดาหวันตาละห้อยก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเศร้า
"ก็แค่ไปเป็นลูกสะใภ้ที่ดี โดยจะป่วนยังไงก็ได้ให้แม่ปวดหัวสารพัด จะทำอะไรก็ได้ในบ้านไม่ต้องกลัวเพราะผมจะอยู่ข้างคุณเอง"
"ทำได้ทุกอย่างเลยเหรอ"
"ใช่สิ ทำได้ทุกอย่างเลย"
ดาหวันมองเขาอย่างสงสัย การไปเป็นสามีภรรยานั้นคือต้องนอนด้วยกันทุกคืน คนอย่างเธอซึ่งไม่เคยนอนกับผู้ชายคนไหนมาก่อนในชีวิตจะอยู่ได้ยังไงกัน
"แล้วต้องนอนด้วยกันมั้ย"
"นอนสิ ไปในฐานะสามีภรรยาต้องนอนด้วยกันสิถามได้"
"งั้นไม่ทำเด็ดขาด คนสวยอย่างฉันไม่ไปนอนกับผู้ชายแปลกหน้าหรอก อย่าคิดคุยกับฉันเรื่องนี้อีกนะ"
ดาหวันลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกไปทันที วิลล์ตกใจรีบลุกขึ้นไปดึงเธอไว้ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนสุดๆ
"ดาหวัน... ช่วยผมนะ นะๆ เจ็ดล้านขาดตัวเลยพร้อมโอนเมื่อคุณตกลง ส่วนเรื่องที่คุณกลัวผมนอนโซฟาก็ได้ผมตามใจคุณทุกอย่างเลย"
ดาหวันเหลือบสายตามองเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"ขอคิดก่อนซักวันสองวันแล้วจะให้คำตอบ เอาเบอร์ติดต่อมาสิจะโทรไปให้คำตอบ"
วิลล์รีบส่งนามบัตรขอเขาให้เธอทันที แถมคะยั้นคะยอให้หญิงสาวโทรมาหาเขาด้วย ถ้าภายในสองวันไม่ติดต่อมาเขาจะโทรมาถามด้วยตัวเอง
"ตอบให้ไวที่สุดเลยนะที่รัก ผมหวังว่าคุณจะตกลงนะ"
"ใครที่รักนาย ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้!"
ดาหวันมองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ เขาอมยิ้มก่อนจะดึงมือเธอเข้ามาจูบหลังมืออย่างแผ่วเบาจนหญิงสาวถึงกับง้างมือรอ
"นี่นาย!"
"ซ้อมไว้ๆ ผมเชื่อนะว่าคุณจะตอบตกลง กลับก่อนนะคนสวย"
เขาเดินออกไปจากตรงนั้นอย่างอารมณ์ดี ดาหวันถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะมองนามบัตรในมือแล้วส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ
"ข้อเสนอน่าสนใจพอๆกับเงินเลยแหะ นี่ฉันหน้าเงินขนาดนั้นเลยเหรอ... ไม่สิ แต่เจ็ดล้านเลยนะดาหวัน"
เธอทำหน้าคิดหนักเป็นอย่างมาก ยืนพูดคนเดียวอยู่นานก่อนจะได้สติเมื่อพนักงานเดินเข้ามาหา
"คุณดาหวันครับ มีคนมาหาครับ"
หญิงสาวเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปหน้าร้านทันที เธอชะงักไปอย่างพูดไม่ออกเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้คือพี่ชายคนเดียวของเธอ ดาวิน...
"พี่ดาวิน..."
"เมื่อไหร่น้องจะกลับบ้านซักที"
คนเป็นพี่เอ่ยถามเสียงอ่อนโยน น้องสาวคนเดียวถึงกับเงียบไปไม่กล้าตอบ เพราะเธอไม่อยากกลับไปอยู่ที่บ้านอีกแล้วในตอนนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่ชายมาตามแต่เธอเลี่ยงที่จะพบและหนีตลอด
"ไม่อยากกลับค่ะ อยู่แบบนี้ก็สุขสบายดี"
"พี่ไม่เคยห้ามเราเลยนะตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ตอนนี้ข้าวหอมมีครอบครัวแล้ว น้องไม่มีใครดูแลเหมือนก่อนควรจะกลับไปอยู่ที่บ้าน พี่จะดูแลเราเอง"
ดาวินเดินเข้ามาใกล้น้องสาวก่อนจะดึงเธอไปสวมกอดแน่น ดาหวันหลับตาลงช้าๆรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เหลือตัวคนเดียวบนโลกใบนี้ อย่างน้อยเธอยังมีพี่ชายที่แสนดี แต่ที่ไม่รบกวนเพราะตอนนั้นพี่ก็ต้องพึ่งพาพ่ออยู่
"ทำไมไม่มาหาพี่เลย โกรธคนไหนก็ลงกับคนนั้นทำไมไม่แยกแยะบ้าง"
เขาจูบหน้าผากน้องสาวด้วยความคิดถึง ดาหวันน้ำตาคลอมองคนเป็นพี่ก่อนจะส่ายหน้า
"ไปหาพี่ก็เท่านั้นสุดท้ายก็ไม่พ้นพ่ออยู่ดี ที่ยอมคุยด้วยเพราะเห็นว่ามีงานมีการทำแล้วหรอกนะ ไม่อย่างนั้นฝันไปเถอะว่าจะยอมคุยด้วย"
ดาหวันเอ่ยเสียงเบาก่อนจะกอดพี่ชายแน่นอย่างคิดถึง เขาผละออกก่อนจะลูบผมน้องสาวอย่างเอ็นดู
"กลับบ้านกันนะ พ่ออยากอธิบายทุกอย่างและขอโทษน้องนะ"
"ไม่อ่ะไม่อยากกลับ ต่างคนต่างอยู่ตั้งนานแล้วจะมาวุ่นวายทำไม แล้วถ้าจะทวงเงินที่เคยให้ก็ส่งเลขบัญชีมา จะโอนคืนให้ทุกบาททุกสตางค์เลย บอกเลยนะว่าไม่เคยเอามาใช้แม้แต่บาทเดียว"
ดาหวันเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ เธอไม่มีทางกลับไปง่ายๆหรอก ออกมาขนาดนี้แล้วไม่มีทางกลับไปให้ใครดูถูกเอาได้หรอก
"แต่น้องอยู่คนเดียวพี่เป็นห่วง จะให้ตามมาดูแลตลอดเป็นไปไม่ได้หรอกนะ เวลาส่งคนมาดูแลน้องก็หนีจากพวกเขา"
ดาหวันมองพี่ชายอย่างคิดหนัก ที่มาตามกลับบ้านเพราะเห็นเธอตัวคนเดียวอย่างนั้นใช่มั้ย แล้วถ้าเกิดเธอมีคนดูแลแล้วเขาจะเลิกวุ่นวายตามเธอกลับใช่มั้ย
"ถ้าน้องมีคนดูแล พี่จะเลิกตามให้กลับบ้านเหรอ"
"ประมาณนั้นมั่ง น้องคงไม่คิดจะไปอยู่บ้านข้าวหอมกับภัทรหรอกใช่มั้ย ไม่เหมาะสมนะ กลับบ้านเราเถอะพ่อให้แม่บ้านทำความสะอาดห้องให้น้องทุกวันแถมล่าสุดยังตกแต่งใหม่อีกเพราะคิดว่าน้องจะใจอ่อนยอมกลับมา"
ดาหวันมองหน้าพี่ชายก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างมีแผนใหม่ เธอไม่คิดสั้นไปอยู่กับเพื่อนหรอกไปเป็นภาระเปล่าๆ แต่อาจจะเปลี่ยนแผนไปอยู่บ้านคนอื่นแทน แถมได้เงินมาใช้ฟรีตั้งเจ็ดล้านอีก...
'แบบนี้ก็มีคนดูแลแล้ว ไม่ต้องกลับบ้านก็ได้ จริงมั้ย...'
- ผู้เขียน
