Chapter 5
1699 คำ
ดาหวันนั่งทานข้าวกับพี่ชายในระหว่างที่เขากำลังกดดันให้เธอตัดสินใจ หญิงสาวตักแซลมอนคำโตใส่ปากก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดส่งข้อความไปหาวิลล์
'ฉันตกลงพร้อมเริ่มงานเลยนะ'
ดาหวันยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะทานอาหารตรงหน้าต่อโดยคนเป็นพี่แอบสังเกตท่าทีของน้องสาวอย่างสงสัย ไม่รู้ว่าจะคิดแผนอะไรอีกรึเปล่ารายนี้ยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้อยู่
"น้องเอารถพี่ไปใช้ก่อนมั้ย พี่เห็นน้องนั่งแท็กซี่บ่อยเกินไป รถที่มีขับไม่ได้เหรอหรือยังไง"
"ก็ขับได้ค่ะแต่มันไม่สะดวก น้องชอบนั่งแท็กซี่มากกว่าสะดวกดี"
จริงๆเธอก็มีรถขับแต่ไม่ได้ซื้อแพงเหมือนพี่ชายหรอกนะเพราะต้องผ่อนเอง แต่ถ้าเกิดได้เจ็ดล้านมาเอาไปปิดดีกว่าขี้เกียจจ่ายแล้ว
"อันตรายมากยิ่งเป็นกลางคืน พี่ให้คนขับรถที่บ้านมารับส่งน้องดีกว่า ไม่งั้นก็ไปเลือกรถที่บ้านมาซักคัน พ่อสะสมเยอะมากยี่สิบกว่าคันแล้ว จริงๆพ่อให้พี่ซื้อให้น้องใหม่แต่คิดว่าเรานะไม่น่าเอาขนาดให้เงินยังไม่ใช้ อินดี้เกินไปเราอ่ะ"
เขาถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย การเป็นคนกลางระหว่างน้องกับพ่อมันยากลำบากเหลือเกิน
"ไม่เอาอ่ะเดี๋ยวน้องก็มีคนดูแลแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ"
"หมายความว่าไง..."
ดาวินมองน้องสาวอย่างไม่เข้าใจ ดาหวันยักไหล่ก่อนจะตักอาหารตรงหน้าทานต่ออย่างอารมณ์ดีสุดๆ สักพักข้อความตอบกลับมาจากวิลล์
'น่ารักที่สุดเลยครับว่าที่เมีย ถ้าพร้อมพรุ่งนี้เช้าไปรับเลยหรือว่าจะมาเย็นนี้ก็ได้'
'มารับเย็นนี้เลย'
เธอกดส่งข้อความกลับไปก่อนจะยิ้มกว้างให้พี่ชายที่แสนดี ไปเล่นสนุกที่บ้านคนรวยดีกว่า ทำอาหารในครัวมันแสนน่าเบื่อ อีกอย่างพ่อจะได้เลิกยุ่งกับเธอด้วย
"ดาหวัน... น้องไม่ได้คิดจะทำอะไรแผลงๆใช่มั้ย"
"ไม่นะ ไม่ใช่แผลงๆแน่นอน การที่น้องจะทำอะไรนั้นเท่ากับว่าคิดดีแล้วเท่านั้น"
"อย่าทำอะไรที่มันกระทบกับตัวเองนะ พี่ให้น้องได้ทุกอย่างอย่าเอาตัวเองไปลำบากอย่างที่เคยทำอีก พรุ่งนี้พี่จะมาเอาคำตอบกลับไปอยู่บ้านเป็นคุณหนูของท่านดำรงค์ลูกสาวคนเล็กของท่านรองนายกรัฐมนตรีเถอะ อยากได้อะไรก็ได้เงินทองมีให้ใช้ทั้งชาติอยู่คฤหาสน์หรูหราเป็นเจ้าหญิงดีกว่า น้องเอาตัวเองลำบากมาเยอะแล้วควรจะกลับไปซักที"
"พรุ่งนี้ค่อยมาเอาคำตอบแล้วกันนะคะ"
ดาหวันยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี เผื่อจะได้คำตอบเธอคงได้ที่อยู่ใหม่แล้ว ทีนี้ก็ไม่มีใครบังคับอะไรเธอได้อีก
"โอเค กินเยอะๆสิเรานะผอมไปนะ"
"น้องว่าอ้วนขึ้นเยอะแล้วนะ"
ดาหวันมองสำรวจตัวเองก่อนจะกินต่อ ใครๆก็บอกว่าเธออ้วนขึ้นผอมตรงไหนไม่เข้าใจเหมือนกัน
ตกเย็น.. วิลล์มารับดาหวันที่คอนโดในเวลาต่อมา เธอต้องไปเย็นนี้เพราะถ้าพรุ่งนี้เจอพี่ชายคราวนี้ลำบากแน่นอน ชายหนุ่มดีใจมากที่หญิงสาวยอมช่วยเหลือ และโดยนิสัยส่วนตัวของดาหวันไม่ยอมใครอยู่แล้วน่าจะเป็นคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อกับคุณแม่ของเธอมาก อีกอย่างแค่ปีเดียวเท่านั้นเธอไม่ต้องแคร์ด้วยว่าแม่ของเขาจะรักจะชอบรึเปล่า สุดท้ายเธอต้องเดินออกมาจากจุดนั้นไม่มีความจำเป็นต้องรักษาภาพลักษณ์ตัวเองเพื่อใคร
"เอาไปแค่นี้เหรอ..."
วิลล์มองกระเป๋าของดาหวันอย่างแปลกใจ เป้ใบเดียวเท่านั้นแทบไม่มีอะไรเลยด้วยซ้ำ
"แค่นั้นก็พอแล้ว บ้านคุณสามีรวยจะตาย เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปช็อปปิ้งชุดใหม่มาอวดแม่สามีก็ได้จริงมั้ย"
ดาหวันยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ วิลล์เริ่มรู้สึกว่าเขาน่าจะโดนหญิงสาวเล่นงานมากพอสมควรอยู่ นี่ขนาดให้เจ็ดล้านแล้วนะยังต้องโดนยิบย่อยอีกเยอะแน่นอนฟันธงเลย
"จ๊ะแม่คุณ พร้อมเปย์เลย เลขบัญชีมาสิจะโอนเงินให้"
ดาหวันกดโทรศัพท์เปิดคิวอาร์โค้ดให้เขาแสกน แปบเดียวเงินก็ทยอยเข้าบัญชีเธอสี่ล้านบาท
"มันจำกัดอ่ะ พรุ่งนี้โอนเพิ่มนะคะคนสวย"
"ก็ได้... ไปสิ"
ดาหวันเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนจะหยิบย่ามสะพายแบบบ้านๆมาสวมแทน ปกติใช้กระเป๋าแบรนด์เนมอยู่แต่การไปเป็นสะใภ้บ้านคนรวยเราจะต้องดูจนที่สุด
"ต้องขนาดนี้เลยเหรอดาหวัน"
วิลล์มองหญิงสาวอย่างทึ่งสุดๆ การแต่งกายเสื้อยืดกางเกงยีนส์ธรรมดา รองเท้าแตะ กระเป๋าย่าม คือลุคที่เขาไม่คิดว่าจะได้เห็นจากผู้หญิงสวยตรงหน้า
"เอาน่า นายก็แค่เออออไปเท่านั้นแหละ ที่เหลือฉันจัดการเอง"
"โอเค... ตามนั้น"
ทั้งสองคนขับรถออกไปใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงก็มาถึงคฤหาสน์สุดหรูของตระกูลดัง วิลล์ลงจากรถก่อนจะถือกระเป๋าเป้ให้หญิงสาวแล้วทั้งสองคนก็เดินเข้ามาพร้อมกัน คุณหญิงของบ้านกำลังจัดดอกไม้เสร็จก็ลุกขึ้นแล้วสั่งให้แม่บ้านเอาไปวางตกแต่งที่โต๊ะอาหาร
"วางตรงนั้นแหละ เดี๋ยวจะได้ทานอาหารเย็นแล้วรีบไปตั้งโต๊ะเลย"
"ได้ค่ะคุณหญิง"
คุณหญิงเดินออกมาจากห้องอาหารเจอลูกชายกุมมือผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งเข้ามาในบ้าน แต่งตัวดูไม่ได้แถมยังทำท่าทางตื่นตาตื่นใจเหมือนไม่เคยเห็นบ้านหลังใหญ่แบบนี้อีก
"ว้าวว บ้านคุณวิลล์ใหญ่จังเลยค่ะ"
ดาหวันทำท่าทางตื่นเต้น ถ้าเทียบกับบ้านที่เธออยู่ในอดีตใหญ่กว่านี้อีกมีสนามกอล์ฟในเขตพื้นที่บ้านด้วย พ่อของเธอชอบสะสมรถหรูซึ่งถ้ารวมราคารถบอกเลยว่าซื้อคฤหาสน์ได้เป็นสองสามหลัง แค่นี้เธอไม่ตื่นเต้นหรอกแต่มันคือการแสดงไง
"ตาวิลล์กลับมาแล้วเหรอ"
คุณหญิงเดินตรงไปหาลูกชายก่อนจะมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้า ดาหวันยิ้มกว้างออกมาก่อนจะยกมือไหว้คุณหญิงย่อตัวลงจนแทบจะถึงพื้น
"สวัสดีค่ะคุณแม่สามี"
"ว๊าย! ฉันมีลูกสองคนเท่านั้นยะ ฉันไม่ใช่แม่หล่อนเรียกให้ถูกด้วย"
ดาหวันทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างใสซื่อ
"หนูเรียกคุณแม่สามี ไม่ได้เรียกคุณแม่เฉยๆซะหน่อย ไม่จำเป็นต้องเป็นแม่แท้ๆแค่คลอดคุณวิลล์ออกมาหนูก็เรียกได้แล้วค่ะ จริงมั้ยคะที่รัก"
"ยัยเด็กบ้า! ต่อปากต่อคำ นี่แกไปเอาใครมาจากไหนเนี้ยเถียงผู้ใหญ่มารยาทไม่มีเลย"
วิลล์หลุดขำออกมาก่อนจะเอ่ยออกมายิ้มๆ
"นี่ดาหวันครับแม่ เมียผมที่เล่าให้ฟังไง"
"อะ..อะไรนะ!"
คุณหญิงทำท่าจะเป็นลม แม่คนนี้มันยิ่งกว่าบรรดาผู้หญิงที่เคยผ่านมาซะอีก ท่าทางจะต้องรีบกำจัดซะแล้ว
"ไปคุยกันในห้องรับแขก ตามมา"
ดาหวันหลุดขำออกมาก่อนจะเดินตามชายหนุ่มเข้าไปข้างใน วิลล์นั่งข้างผู้เป็นแม่โดยดาหวันนั่งพับเพียบลงที่พื้น
"แม่นึกว่าลูกล้อเล่นซะอีก"
"ไม่ได้ล้อเล่นครับแม่ ผมพูดเรื่องจริง"
คุณหญิงหันไปมองดาหวันที่ยิ้มแก้มปริมองเธอก่อนจะกอดขาลูกชายของเธอออดอ้อนอย่างน่าหมั่นไส้
"เธอชื่อดาหวันใช่มั้ย ลูกเต้าเหล่าใครกันมีชาติตระกูลรึเปล่า"
"ไม่รู้ว่ามีชาติตระกูลรึเปล่าค่ะ แต่ว่าอยู่คนเดียวตั้งแต่15ปีแล้วค่ะ โดดเดี่ยวมาตลอดจนมาเจอคุณวิลล์เนี้ยแหละค่ะ"
คุณหญิงทำท่าทางจะเป็นลมอีกครั้ง ลูกชายเธอไปคว้าเอาผู้หญิงไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นเมีย จะบ้าตายจริงเชียว พ่อแม่เป็นใครก็ไม่รู้อีก
"แล้วทำงานอะไร"
"ตอนแรกก็มีงานทำค่ะ แต่พอได้ผัวรวยก็เลยตัดสินใจลาออกจากงานแล้วมาให้ผัวเลี้ยงค่ะ จริงมั้ยคะคุณวิลล์"
"ครับ"
วิลล์อดขำออกมาไม่ได้ ไม่คิดว่าดาหวันจะแสบขนาดนี้เล่นเอาแม่เขาประสาทจะกินหลายรอบ
"โอ๊ย! ฉันจะเป็นลม เอายาดมมาซิ"
แม่บ้านรีบวิ่งไปเอายาดมมาให้คุณหญิง ดาหวันหยิบยาดมของตัวเองในกระเป๋าย่ามก่อนจะส่งไปให้ก่อยเพราะกลัวคุณหญิงจะเป็นลมดิ้นลงกับพื้นไปก่อน
"เอาของหนูก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวจะหายใจไม่ออกเอา"
คุณหญิงมองหน้าดาหวันอย่างแค้นใจก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง
"งั้นเธอเรียนจบอะไรมา"
"จบม.6ค่ะคุณแม่ หนูได้เกรดเฉลี่ยตั้ง3.50แหนะ เยี่ยมไปเลยใช่มั้ยคะ"
ดาหวันยกนิ้วโป้งให้คุณแม่ ท่านทำท่าทางจะเป็นลมวิลล์รีบไปประคองแม่แทบไม่ทัน
"ไหวมั้ยครับแม่"
"แกพาแม่นี่ออกไปก่อนเลยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นลมตายตรงนี้แน่นอน เอาออกไป"
วิลล์หันไปมองดาหวันก่อนจะลุกขึ้นแล้วกุมมือเธอพาเดินขึ้นไปในห้องนอนชั้นบน เมื่ออยู่ด้วยกันสองคนวิลล์ถึงกับหลุดขำออกมาอย่างตลก
"คุณนี่ร้ายสุดๆไปเลย"
"โอ๊ย! เหนื่อยแหะ ใช้พลังงานไปเยอะเลย นายไปดูแม่เถอะเดี๋ยวฉันขออาบน้ำให้สบายตัวก่อน"
"โอเค ผมไปดูแม่แปบหนึ่งนะ"
เขาเดินออกไปทันที ดาหวันเดินไปยังกระจกก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
"เจอวันแรกจะเป็นลมซะแล้ว นี่ถ้าเธออยู่เป็นปีไม่ช็อคตายวันละห้ารอบเหรอเนี่ย... น่าสงสารแม่สามีจังเลยแหะ"
- ผู้เขียน
