Chapter 12
1276 คำ
คุณแม่อ้วกอยู่พักใหญ่มีคุณพ่อไปช่วยลูบหลังให้ ส่วนหนูนาถึงกับคลานออกมาโดยมีแม่บ้านช่วยพยุงออกมาข้างนอก ดาหวันหันไปมองวิลล์ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์สุดๆ
"โธ่เอ้ย! คุณหนูนา ดาหวันคิดว่าคนรวยไฮโซเค้ากินพวกนี้ได้ซะอีก ของดีทั้งนั้นเลยนะคะ"
ดาหวันเอ่ยอย่างใสซื่อ หนูนามองผู้หญิงตรงหน้าที่ตอนนี้กอดแขนคุณวิลล์อย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไม่ยอมปล่อยก็ทำให้เธอรู้สึกว่าหล่อนคงจะหวงผู้ชายจนอยากแกล้งเธอมากกว่า ดูก็รู้ว่าฤทธิ์เยอะไม่น้อยเลย ไม่ได้ใสซื่ออย่างที่เห็นภายนอก
"แม่ดาหวันหล่อนกล้ามากเลยนะที่เอาของแบบนั้นมาให้ฉันกิน!"
คุณหญิงเดินออกมาก็ตะโกนด่าหญิงสาวดังลั่นบ้านอย่างโมโหสุดขีด เกิดมาเธอไม่เคยกินของแปลกประหลาดแบบนี้มาก่อน พอรู้มันชวนให้เธอไม่อยากกินอะไรอีกเข็ดไปหลายวัน
"คุณแม่ทำไมพูดแบบนั้นคะดาหวันตั้งใจทำสุดฝีมือเลยนะคะ วัตถุดิบหายากมากเลยด้วยโชคดีมากเลยนะคะที่คุณแม่มีโอกาสได้กินนะ"
ดาหวันกอดแขนวิลล์ก่อนจะกระพริบตาปริบมองแม่สามีด้วยแววตาใสซื่อ บางคนอยากกินแทบตายยังไม่มีโอกาสได้ลองโชคดีของทั้งสองคนมากกว่า
"โชคดีอะไรจะอ้วกมากกว่านะสิ ฉันจะเป็นลมค่ะคุณ ไม่อยากอ้วกบ้างเหรอคะคุณกินไปตั้งเยอะ แกด้วยตาวิลล์กินไปได้ยังไงกัน"
"อร่อยดีออกผมชอบนะ ไว้คราวหลังทำให้พ่อทานอีกนะดาหวัน"
"ได้ค่ะคุณพ่อสามี"
ดาหวันหันไปยิ้มให้คุณแม่สามีอย่างสะใจ นอกจากได้กินของแปลกประหลาดจนอ้วกออกมายังไม่มีใครเป็นพรรคพวกอีก น่าสงสารจริงๆให้ตายสิ
"คุณนี่มันบ้าที่สุดเลย!"
"คุณแม่คะวันนี้หนูนากลับก่อนนะคะ ไม่ไหวจริงค่ะขอไปหายากินก่อน"
หนูนาเอ่ยอย่างยอมแพ้ วันนี้เธอไม่ไหวกับการได้กินของแปลกประหลาด เพราะฉะนั้นขอกลับไปตั้งหลักก่อนค่อยกลับมาแก้แค้นใหม่ยังไม่สาย
"แม่ขอโทษนะลูกที่วุ่นวายแบบนี้"
"ไม่เป็นอะไรเลยค่ะ หนูนากลับก่อนนะคะคุณแม่ สวัสดีค่ะคุณพ่อ ไปก่อนนะคะคุณวิลล์"
"โชคดีครับ"
วิลล์เอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะโอบเอวภรรยาจำเป็นแล้วแกล้งหอมแก้มหญิงสาวต่อหาคนอื่น ดาหวันตาโตกำลังจะง้างมือตีชายหนุ่มแต่เขาจับไว้ซะก่อนแถมยังจูบหลังมือเธออีก
"เดี๋ยวคนอื่นจับได้หรอก"
ชายหนุ่มกระซิบเสียงเบา ดาหวันสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเค้นยิ้มออกมาอย่างจำยอม
"เดี๋ยวกลับขึ้นห้องก่อนนายเจอหนักแน่"
ดาหวันเอ่ยออกมาเสียงต่ำก่อนจะหันไปยิ้มให้ทุกคนตรงหน้า
"โชคดีนะคะคุณหนูนาคนสวย ไว้มาชิมฝีมือดาหวันใหม่วันหลังนะคะ"
ดาหวันโบกไม้โบกมือให้หล่อน หนูนาเดินไปหยิบกระเป๋าออกมาก่อนจะรีบเดินออกไปทันทีอย่างอารมณ์เสียสุดๆ หญิงสาวหันมายิ้มให้คุณแม่ที่ตอนนี้หน้าบึ้งตึงอาฆาตแค้นเธอมาก
"หล่อนมันน่านักนะแม่ดาหวัน"
คุณหญิงเดินไปนั่งในห้องรับแขกก่อนจะหยิบยามาดมแก้เวียนหัวไปพลางๆ ดาหวันถือยาหอมกับน้ำอุ่นเข้าไปข้างใน วางลงที่โต๊ะก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
"คุณแม่สามีขากินยาหอมก่อนสิคะจะได้รู้สึกดีขึ้น"
ดาหวันยื่นไปให้ท่านตรงหน้า คุณหญิงมองยาหอมในมือหล่อนก่อนจะรีบส่ายหน้าทันที
"ไม่กิน! ไม่รู้ว่าใส่อะไรลงไปให้อีก"
"โธ่คุณแม่ขา เห็นดาหวันเป็นคนยังไงกัน"
หญิงสาวยิ้มออกมาสีหน้าจริงจังมากจนคุณหญิงเบะปากใส่อย่างหมั่นไส้สุดๆ
"หล่อนนะมันร้ายแม่ดาหวัน อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่าหล่อนตั้งใจแกล้งฉัน"
"แกล้งอะไรกันคะ คุณพ่อคุณวิลล์ก็รู้ว่ามันเป็นเนื้ออะไร พวกท่านยังเอ่ยชมว่ามันอร่อยอยู่เลย"
ดาหวันเอ่ยออกไปเสียงใส คุณหญิงหันไปทำตาขวางใส่สามีก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"รู้แต่ไม่บอกฉันเนี่ยนะ คุณกล้ามากนะคะคุณกิตติพงษ์"
"โธ่เอ้ย! ผมนึกว่าคุณรู้แล้วไง"
คุณพ่อตีหน้ามึนก่อนจะหันไปยิ้มให้ดาหวันอย่างรู้กัน วิลล์มองพ่อขอตัวเองกับภรรยาสุดแสบก็รู้เลยว่าทั้งสองคนรู้แผนกันดีอยู่แล้ว ร้ายทั้งพ่อทั้งลูกสะใภ้เลยแหะ
"บ้านหลังนี้คงไม่มีใครเป็นพวกฉันเลยสินะ เหอะ!"
คุณหญิงวางยาดมลงก่อนจะหยิบยาหอมจากมือของดาหวันมาจิบเพราะเธอไม่ไหวกับสภาพของตัวเองแล้ว ดาหวันยิ้มกว้างก่อนจะทำดีกับคุณแม่สามีหลังจากที่แกล้งไปจนพอใจแล้ว
"หนูนวดให้นะคะคุณแม่สามี"
ดาหวันค่อยๆนวดให้คุณหญิงอย่างประจบ ท่านเหลือบสายตามองเด็กสาวอย่างหมั่นไส้ เหมือนถูกตบหัวแล้วลูบหลังเลยให้ตายสิ
"ไม่ต้องมาทำดีหลังจากที่แกล้งฉัน พรุ่งนี้หล่อนต้องซักชุดของฉันเป็นการลงโทษ ไม่อย่างนั้นฉันไม่ให้อภัยแน่"
ดาหวันพยักหน้าอย่างตกลง ก็แค่ซักผ้าเองง่ายจะตาย ว่าแต่ให้ซักชุดอะไรน้ามีราคาแพงพอที่จะซักให้รึเปล่า
"ได้สิคะ พรุ่งนี้ดาหวันจะซักให้เอง ว่าแต่ชุดอะไรเหรอคะ"
"ชุดฉันซื้อมาใหม่ ราคาหลักหมื่นเธอต้องซักมืออย่างดีห้ามให้มีรอยแม้แต่นิดเดียว เข้าใจมั้ย"
"รับทราบค่ะ"
ดาหวันยิ้มมุมปากออกมาอย่างมีแผนร้าย ให้ลูกสะใภ้มาซักผ้าแบบปกติมันก็ไม่น่าจดจำนะสิ
คุณพ่อหันไปมองภรรยาก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย
"ไปใช้หนูดาหวันทำไมคุณ แม่บ้านเยอะแยะไปไม่ใช้ล่ะ"
"แม่ดาหวันอยู่บ้านเฉยๆไม่ได้ทำอะไร อีกอย่างฉันจะลงโทษที่หล่อนกล้าเอาของแปลกประหลาดมาให้ฉันกิน"
คุณหญิงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง คนอย่างเธอไม่ยอมถูกกระทำฝ่ายเดียวหรอก เธอต้องเอาคืนแน่นอน
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณพ่อ ดาหวันทำได้สบายมากเลยค่ะ"
หญิงสาวยิ้มกว้างออกมา แต่มีแค่วิลล์เท่านั้นที่รู้ว่าแววตาเป็นประกายแบบนี้มีแผนร้ายแน่นอน หลังจากที่นั่งคุยกันอีกซักพัก ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกลับห้องของตัวเอง
เมื่อมาถึงห้องนอนวิลล์กอดอกถามหญิงสาวอย่างจับผิด
"อยู่ๆคุณก็ยอมคุณแม่ง่ายจัง ไม่ได้มีแผนอะไรใช่มั้ย"
ดาหวันยิ้มมุมปากออกมาก่อนจะเดินไปเปิดกระเป๋าก่อนจะหยิบหมึกล่องหน ปากกาล่องหรนออกมาพร้อมกับยิ้มร้าย
"ตอนแรกกะไว้ว่าจะเอาไปแกล้งคุณแม่เล่นตอนอยู่ด้วยกันสองคน แต่ตอนนี้คงได้ใช้จริงๆตามแผนที่คิดไว้แล้ว"
"คุณจะทำอะไรดาหวัน"
วิลล์มองเธออย่างไม่เข้าใจ หมึกล่องหนมันเอาไปทำอะไรได้ แปบเดียวไม่นานมันก็หายไปเองแล้วนี่
"ก็หยอกคุณแม่ให้ตกใจเล่นไง เพราะรักหรอกจึงหยอกเล่น คิกคิก"
- ผู้เขียน
