“เก็บเสื้อผ้าใส่ตะกร้าพวกนี้ไป สิ่งของอะไรที่จำเป็นต้องเอาไปก็เก็บไปด้วย จานชามที่ทิ้งอยู่กับพื้นพวกนั้นก็เก็บเอาไปล้างให้หมดเลย เวลาพวกเจ้ากลับมาค่อยเอากลับมาด้วยทีหลัง” นางส่งตะกร้าให้เด็กชายคนละใบ ส่วนตัวนางก็ไปม้วนเอาผ้าปูที่นอนและผ้าห่มของพวกเขาออกมา
“พี่สาว พวกเรามีข้าวกับมันเทศเหลืออยู่ ข้ายกไปบ้านท่านให้หมดเลยนะขอรับ” เฉิงลู่ฉีร้องถาม เมื่อเขาเก็บเสื้อผ้ามาจนหมดแล้ว
“อืม..เอาไปด้วยก็ดี เอาไว้ที่นี่ก็จะมีหนูมีแมลงมาเจาะกินไปเสียหมดก่อน ถึงพวกเจ้าจะย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านหลังนี้อีกครั้ง ก็เดินไปกินข้าวบ้านข้าได้เหมือนกัน”
จางเฟยอีคิดเช่นนั้นจริงๆ ให้เด็กๆ อยู่ที่บ้านนางตลอดไปไม่ได้ เฉิงซีห่าวอายุ 11 ปีแล้ว อีกไม่นานก็จะโตเป็นหนุ่ม อย่างไรไปอยู่บ้านสามที่มีนางเป็นสตรีที่ยังไม่ออกเรือนนั้นย่อมเหมาะ แต่นางก็ไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไปตามยถากรรมเช่นเดิม อย่างน้อยต่อไปพวกเขาก็มาช่วยนาง รดน้ำ
