“พี่ฉือ ท่านมาลองดูเถิดเสื้อเย็บเสร็จแล้ว สวมได้พอดีหรือไม่” จางเฟยอีกล่าวเสียงใสร่าเริง เสื้อของเฉิงฉือตัวนี้นางเย็บเองมากกว่าครึ่ง จึงดีใจเป็นอย่างมากที่ตนเองทำได้สำเร็จ
เฉิงฉือเดินมารับเสื้อจากนางไปลองสวม ท่ามกลางสายตาคาดหวังรอคอยคำชมจากหญิงสาว หัวใจของเขาแทบจะละลาย อมยิ้มมองตานางไปด้วยสายตาอ่อนโยนเป็นที่สุด...
นางเจียวเจินที่นั่งอยู่ที่ห้องโถงกลางบ้านอยู่ มองเห็นสายตาของเฉิงฉือก็กล่าวขึ้นมา
“อาฉือ เจ้าหิวหรือ เหตุใดจึงมองเฟยอีด้วยสายตาราวกับหมีเห็นซาลาเปาไส้เนื้อเช่นนั้นเล่า” นางเจียวเจินโพล่งออกมา
เด็กชายสี่คนต่างก็ตาลุกวาว จ้องมองนางเจียวเจินกันด้วยสีหน้าชื่นชม
“ว้าว..ยอดเยี่ยมไปเลย ท่านน้าเจิน ท่านเคยเห็นหมีหิวซาลาเปาด้วยหรือขอรับ ข้ายังไม่เห็นพบหมีเลยสักตัว” จางเฟยเทียนร้องตื่นเต้นดีใจ
“หากพวกเราแก่เท่าน้าเจิน พวกเราต้องมีโอกาสได้พบหมีสักตัวเป็นแน่ แต่ข้าไม่รู้ว่าหมีมันชอบกิ
