“ท่านเจ้าเมืองเฉินหนงมีนามว่าซ่างซุน เมื่อสามปีก่อนขณะที่ภัยแล้งเพิ่งจะเริ่มต้น เวลานั้นทางเมืองหลวงได้ส่งเสบียงและยารักษาโรคมายังเมืองเฉินหนงของเราเช่นกัน หากแต่ชาวบ้านได้รับสิ่งของช่วยเหลือแค่เพียงหนึ่งในสามส่วนเท่านั้น”
“หา!!! ข้าก็ได้รับปันเสบียงมาเช่นกันนะ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่านั่นเป็นเพียงหนึ่งในสามจากที่ควรได้เท่านั้น” ชาวบ้านผู้หนึ่งร้องออกมาน้ำเสียงเจือความแค้นเคือง
“หยุดๆ พวกเราฟังเถ้าแก่พูดต่อก่อน” สตรีกลางคนอีกผู้หนึ่งรีบเอ่ยขัดจังหวะ
เถ้าแก่เครายาวหยุดฟังทั้งสองไปชั่วครู่จากนั้นก็เริ่มลูบเคราแล้วเล่าเรื่องต่อ
“พวกเราได้รับเสบียงช่วยเหลือแค่เพียงในปีแรกเท่านั้น สองปีต่อมาฮ่องเต้ยังคงรับสั่งให้ส่งเสบียงมาช่วยเมืองเฉินหนงและเมืองอื่น ๆ ในแถบนี้อย่างต่อเนื่องมาโดยตลอด แต่เป็นท่านเจ้าเมืองที่ลักลอบนำสิ่งของและเสบียงช่วยเหลือเหล่านั้น ส่งออกมาขายให้ชาวบ้านแทนการมอบให้ ซ้ำยังกัก
