ตกลงแบ่งหน้าที่กันได้ เฉิงซีห่าวก็รีบวิ่งออกไปรอดักเฉิงฉือไว้กลางทางก่อนทันที
“พี่ใหญ่หยุดก่อน” เฉิงซีห่าวร้องเรียกเฉิงฉือเมื่อเห็นเขาเดินใกล้เข้ามา
“พี่ใหญ่ท่านก่อเรื่องใหญ่แล้วรู้ตัวหรือไม่ ข้าอยากโกรธท่านจริงๆ” เฉิงซีห่าวกล่าวทั้งน้ำตา เขาคิดถึงพี่ชายจะแย่ แต่เวลานี้พี่ชายเขาก็สมควรโดนดุ
“ข้ารู้น้องรองข้าลืมตัวไป สี่ปีแล้วนะที่พี่ใหญ่ไม่ได้พูดคุยกับผู้ใดนอกจากพวกเจ้า เวลานั้นใจข้าก็คิดแต่เรื่องพวกเจ้าจนลืมมารยาทไปหมดแล้ว ข้าจะไปขอโทษนางเดี๋ยวนี่ล่ะน้องรอง ประตูนั่นข้าก็จะซ่อมแซมให้เอง ทำก็ทำไปแล้วข้าย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้แล้วล่ะ"
“พี่ใหญ่ อีกครู่ท่านปู่ของพี่สาวก็คงจะมาถึง พวกเขาเป็นคนดีมากๆ เลย พี่สาวก็ดีกับเรา……” เฉิงซีห่าวเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทั้งหมดให้พี่ชายฟัง
“อากาศเย็น เจ้ามานี่” เฉิงฉือดึงร่างเล็กของน้องชายเข้ามา แล้วนั่งลงกับพื้นโดยอุ้มเฉิงซีห่าวให้นั่งบนตัก
