“ออกไป คนร้าย อย่ามายุ่งกับพวกเรา” เด็กน้อยตะคอกเสียงดัง แต่ในน้ำเสียงเจือสะอื้นและข่มตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมาเต็มแก่
จางเฟยอีเห็นว่าเวลานี้นางควรเป็นคนปลอบโยนเด็กผู้นี้เอง จึงรีบเดินนำหน้าไปทางเด็กชายผู้นั้น
“พวกเราไม่ใช่คนร้าย บ้านข้าอยู่ตรงนั้น อยู่ใกล้เจ้านิดเดียวเอง ตอนกลางคืนข้าได้ยินเสียงคนร้องไห้ข้าเลยแวะเข้ามาดูหน่อยเท่านั้นเอง เป็นเจ้าใช่หรือไม่ที่ร้องไห้เมื่อคืนนี้ ผู้ใดรังแกเจ้าหรือ” จางเฟยอีนั่งยองลงกับพื้น ค่อยๆ ถามเด็กชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเป็นที่สุด
เด็กชายกัดริมฝีปากเอาไว้แน่น เขาเหลือบสายตาไปมองบุรุษตัวโตสองคน และหันมามองจางเฟยอี สลับไปสลับมาหลายครั้งแต่ยังไม่กล่าวอะไร
“สองคนนี้คือท่านลุงของข้าเอง ข้าเป็นสตรีจะมาเยี่ยมเจ้าเพียงคนเดียวก็กระไรอยู่ ได้ยินว่าบ้านเจ้ามีแต่บุรุษ ก็เลยชวนให้ท่านลุงของข้ามาเป็นเพื่อนเท่านั้นเอง พวกเขาก็มีบุตรสาวอายุพอๆ กับเจ้าด้วยนะ” จางเฟยอี
