บทที่ 2 ตอนที่ 2
904 คำ
"รู้ดีนักนี่...ก็ตามดมกลิ่นต่อไปก็แล้วกัน"
"หึ หึ...ช่างมันเถอะเรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญก็คือฉันรู้แล้วว่าเธอมีความพร้อมที่จะเป็นแม่ของลูกฉัน เธอไม่ได้เป็นโรคติดต่ออันตรายอะไร"
"แก...ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!"
"ที่นี่ไม่ใช่ซ่อง...ไม่ใช่ที่ทำมาหากินของเธออย่าใช้คำพูดชุ่ยๆ แบบนี้อีก" สีหน้าของราวินเคร่งขรึมขึ้น โดยปกติเขาเกลียดนักล่ะผู้หญิงที่พูดจากหยาบคายไม่มีสัมมาคารวะ อีกทั้งกริยาที่มาก็ชั่งโสมมสิ้นดี แต่ทำอย่างไรได้ในเมื่อมารดาระบุกำชับมาอย่างเคร่งครัดว่าผู้หญิงที่จะมาเป็นแม่ของลูกเขาได้คือเธอคนนี้เท่านั้น
โบราณว่าไว้ไม่มีผิด...เกลียดสิ่งใดสิ่งนั้นย่อมจะยิ่งวิ่งเข้าหา
"อย่างพวกแกแค่นี้ก็ดีถมเถแล้ว ไอ้พวกโจรกระจอก หึ...ดีแต่เก่งกับผู้หญิง"
"..." เขาไม่ตอบโต้ สายตามองหล่อนนิ่งงัน
"ไปเอาผ้าถุงมาใส่แทนกางเกงเถอะไป๊...จะได้สมน้ำสมเนื้อที่...ว้าย!" ประโยคเสียดสีด่าทอนั้นยังไม่ทันได้เอ่ยจบ ร่างของหล่อนก็ถูกเขาตะครุบลากลงมานอนหงายและสองมือถูกตรึงยึดกดเอาไว้กับพื้นที่นอน
หล่อนหายใจเร็วแรงอย่างลืมตัว...จนอกกระเพิ่มไหวตัวสั่น
"ปากดีแบบนี้...อย่างอื่นคงดีไม่แพ้กัน ถึงได้หน้าด้านหน้าหนาจ้องแต่จะจับผู้ชายที่เขามีเมียมีลูกแล้ว ไม่สนว่าครอบครัวเขาจะเป็นยังไง เด็กในครอบครัวเหล่านั้นจะได้รับผลกระทบขนาดไหน ถ้าฉันเลว...อย่างเธอมันก็ยิ่งกว่าสารเลวเสียอีก องค์อินทร์!"
"เพราะผู้ชายมันเลวยังไงล่ะ...ฉันถึงยอมให้พวกมันอยู่อย่างเป็นสุขไมได้" สายตาของหล่อนเผยแววความคั่งแค้นไม่ปิดบัง น้ำตาหยดใสๆ คลอหน่วย ราวกับกำลังฝืนเก็บเอาความเจ็บช้ำไม่ให้ออกมาประจานตัวเองไปมากกว่านี้
"ก็เลยใช้ร่างกายล่าผู้ชายพรากพ่อพรากผัวเขามา...เพื่อความสุขของตัวเองงั้นสินะ" น้ำเสียงเน้นย้ำทีละคำด้วยความหยามเหยียด ริมฝีปากแสยะยิ้มดูหมิ่น
"แกไม่มีวันเข้าใจหรอก..."
"งั้นเรามาทำความเข้าใจกันให้แนบแน่นดีกว่า...ไหนๆ ก็จะต้องจ่ายตั้งสิบล้านฉันก็ไม่อยากเสียเวลาเหมือนกัน"
"ไม่! อื้อ!!!" หัวใจหล่อนแปลบเหมือนจะหลุดออกมาด้านนออกด้วยความคิดไม่ถึงว่าผู้ชายแปลกหน้าที่ดูท่าทางเป็นผู้ดีคนนี้จะกล้าหักหาญน้ำใจหล่อนได้อย่างทารุณด้วยการฉกจูบอย่างละลาบละล้วงหยาบโลน...
"อื้ม!!" หล่อนร้องครางประท้วงน้ำเสียงได้แต่ครวญทุ้มอยู่ในลำคอเนื่องจากถูกราวินดูดกลืนเสียหมดสิ้น เรียวลิ้นของเขา...ฉกดุนดันอย่างร้ายกาจ ควานลึกนัวเนียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ขาดห้วง...แทบสำลัก
ร่างใหญ่ทิ้งแรงทาบลงบนตัวขององค์อินทร์ พันธนาการหล่อนเอาไว้จนไม่อาจดิ้นขยับได้สะดวก หญิงสาวดูตระหนกตื่นกลัวเสียมากกว่าจะคล้อยตามการเล้าโลมอันหนักหน่วงของเขา
"อา!!..." หล่อนหายใจหอบถี่เมื่อราวินผละใบหน้าออกห่างเล็กน้อย ตัวเขาเองก็รู้สึกวูบวาบไปทั้งตัวจนน่าแปลกใจ ความสัมพันธ์ที่ถูกขีดเส้นแบ่งกั้นเอาไว้ไม่น่าจะทำให้หวั่นไหวได้ขนาดนี้เลย...
"ไม่เลว...เราน่าจะเข้ากันได้ดี" เขากล่าวในขณะที่ยันตัวนั่งแล้วปล่อยมือจากการมัดตรึงหล่อนมาจัดการถอดเสื้อเชิ้ตของตัวเองจนส่วนบนเปล่าเปลือย เผยแผงอกล่ำสันเป็นมัดๆ ให้คนมองยิ่งตระหนกหวั่นใจ หล่อนไม่ได้อยู่เฉย แต่ต่อให้ดิ้นช่วงขาก็ยังคร่อมบงการหล่อนเอาไว้อยู่ดี
"อย่าทำอะไรฉันนะไอ้บ้า!" เสียงหวีดแหลมตวาดทั้งน้ำตา เบี่ยงตัวแล้วคว้าผ้าปูที่นอนดึงคลานหวังให้ตัวเองได้รอดพ้นจากเงื้อมมือมารนี้ ทั้งที่รู้แก่ใจว่ามันไร้ผล...หล่อนก็ยังไม่ลดละความตั้งใจ
"จะเล่นตัวทำไมนักหืม!! ฉันบอกแล้วไงว่าฉันจะจ่ายเงินให้ ถ้าเธอทำตัวดีๆ ฉันจะให้เท่าที่เธอต้องการ มากกว่าไอ้พวกเสี่ยพวกนั้นมันให้เธอสิบเท่าก็ยังได้!!!" ชายหนุ่มจับตัวหล่อนพลิกกลับมานอนหงายอยู่เบื้องล่างของเขาเช่นเดิม
"ฉันไม่ต้องการ! ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ...ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้น"
"สายไปแล้วองค์อินทร์...กว่าจะตามหาตัวเธอพบมันไม่ใช่เรื่องง่าย และฉันก็ไม่มีเวลามากนักที่จะมาดึงเกมให้มันยืดเยื้อ" พูดจบใบหน้าคมสันก็โน้มน้าวลงไปประกบจูบกลีบปากอวบอิ่มอีกครั้ง หล่อนสะบัดหน้าหนีเขาก็ตามฉกปล้นรอยจูบไม่ยอมผละออก เสียงครวญให้ในคอดังเป็นระยะ ซึ่งเขาไม่ได้ใส่ใจไปมากกว่าการกลืนกินทุกอย่างรวมไปกับความหอมหวานละมุนจากกลิ่นของความสาว
ผ่านผู้หญิงมาก็นักต่อหนัก...แต่รสชาติขององค์อินทร์ช่างเย้ายวนใจผิดแผกจนน่าประหลาดใจ แม้เพียงรสจูบอันดูดดื่มยังหอมหวานถึงเพียงนี้ หากได้ลิ้มรสในความสาวทั้งสรรพางค์แล้ว...เนื้อตัวของหล่อนจะโอชะถึงเพียงไหนกัน
- ผู้เขียน
