ตอนที่ 3
1006 คำ
“อะไรนะคะหัวหน้า จะไล่ธารออก!”
วรันธารา กิติรัตน์ นักข่าวสาวพร้อมลุยแต่ไม่พร้อมเสียงอุทานด้วยความตกใจ ใบหน้าสวยหวานซีดเผือด
“หัวหน้าล้อเล่นใช่ไหมคะ”
แม้สองหูจะได้ยินอย่างชัดเจน แต่ก็อดที่จะหลอกตัวเองต่อไปไม่ได้
“ผมพูดเรื่องจริง สิ้นเดือนนี้คุณไม่ต้องมาทำงานที่ SUN TIMES อีกแล้ว”
“หัว... หัวหน้า...”
คราวนี้หญิงสาวไม่อาจจะหลอกตัวเองได้อีกแล้ว วรันธาราหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เม็ดเหงื่อในมือผุดขึ้นมามากมายราวกับดอกเห็ดยามหน้าฝน
“ธาร... ธารทำงานไม่ดีเหรอคะ ทำไม... ทำไมหัวหน้าถึงได้คิดจะปลดธารออกล่ะคะ หัวหน้าคะ...”
หล่อนพยายามวิงวอน แต่แอนโทนี่หัวหน้างานวัยสี่สิบห้าปีกลับไม่ไยดี แถมยังสาดซัดวาจาร้ายกาจใส่อีกอย่างไม่ไว้หน้า
“นี่ต้องให้ผมสาธยายความไม่เอาไหนให้ฟังจริงๆ เหรอคุณวรันธารา”
“หัวหน้าคะ แต่ธาร... ธารรักอาชีพนักข่าวมากนะคะ และธารก็มั่นใจว่าตัวเองทำงานดีไม่แพ้คนอื่น หัวหน้าให้โอกาสธารสักครั้งนะคะ"
“ผมให้โอกาสคุณมานานหลายเดือนแล้วคุณวรันธารา แต่ข่าวของคุณมันขายไม่ได้เลย คุณก็เห็นอยู่นี่ ผมจำเป็นต้องหาบุคลากรคนใหม่มาเพื่อความอยู่รอดของสำนักพิมพ์ของเรา”
“แต่... แต่ข่าวที่ธารทำ... มันเป็นข่าวที่สร้างสรรค์สังคมทั้งนั้นเลยนะคะ เป็นข่าวที่ควรจะให้ประชาชนได้รับรู้”
“แล้วมันขายได้ไหมล่ะ เห็นไหมว่ายอดขายหนังสือพิมพ์ของเรามันตกต่ำลงไปมากแค่ไหน ถ้าผมไม่ตัดคนไร้ประสิทธิภาพอย่างคุณออกไป องค์กรของเราก็จะต้องล่มสลาย ซึ่งผมยอมไม่ได้ ผมจะไม่มีวันทำลายหม้อข้าวของตัวเองเด็ดขาด”
“แต่ธารจำเป็นต้องใช้เงินนะคะหัวหน้า ธารคงออกจากงานไม่ได้”
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องรับรู้ ผมรู้อย่างเดียวคือว่าเดือนหน้าคุณจะไม่ใช่นักข่าวของซันไทมส์อีกแล้ว”
“หัวหน้า...”
วรันธาราแทบทรุด จำต้องคว้าพนักเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุดเอาไว้ ดวงตากลมโตแดงก่ำด้วยความเสียใจ
“มันอาจจะโหดร้ายเกินไปสำหรับคุณ แต่ผมไม่มีทางเลือก ในเมื่อคุณไม่สามารถเขียนข่าวที่คนส่วนใหญ่ชอบเสพกันได้ คุณก็ต้องออกไปจากที่นี่”
“แต่ธารตั้งใจจะทำข่าวที่สร้างสรรค์นะคะหัวหน้า ข่าวซุบซิบของพวกดาราเซเลปธารจะไม่ทำ นี่คืออุดมการณ์ของธาร”
“ก็ที่คุณต้องถูกไล่ออก ก็เพราะอุดมการณ์อันแรงกล้าของคุณไง วรันธารา ออกไปกินอุดมการณ์เถอะ”
วรันธาราอึ้งเจ็บลึกไปทั้งอก แต่เพราะความจำเป็นเรื่องเงินทำให้หญิงสาวจำต้องวิงวอน
“หัวหน้าคะ... ขอโอกาสให้ธารอีกสักครั้งได้ไหมคะ”
แอนโทนี่เงยหน้าขึ้นมองหล่อน
วรันธาราวิงวอนต่อ “นะคะหัวหน้า ธารสัญญาว่าจะทำข่าวชิ้นนี้ให้ดีที่สุด ยอดขายหนังสือพิมพ์ซันไทมส์จะต้องพุ่งกระจูดแน่นอนค่ะ ขอโอกาสให้ธารนะคะ นะคะหัวหน้า...”
แอนโทนี่วางปากกาในมือลง และจ้องหน้าวรันธารา “ไหนคุณลองบอกผมมาสิว่าคุณจะทำข่าวอะไร"
วรันธารายิ้มกว้างด้วยความดีใจ เพราะคิดว่าแอนโทนี่หยิบยื่นโอกาสให้อีกครั้ง
“ธารได้ยินมาว่ามีการทุจริตการสร้างถนนในเขตนอกเมืองมาน่ะค่ะ ถ้าธารทำข่าวนี้สำเร็จ รับรองว่าหนังสือพิมพ์ซันไทมส์ดังเป็นพลุแตกแน่ๆ เลยค่ะ”
“ดิ่งลงเหวน่ะสิไม่ว่า” แอนโทนี่ตวาดอย่างไม่พอใจ และนั่นก็ทำให้วรันธาราหน้าหดเหลือไม่ถึงสองนิ้ว
“มัน... ไม่ดีเหรอคะหัวหน้า”
“ดีกับผีน่ะสิ ถ้าคุณทำข่าวนี้ รับรองซันไทมส์ถูกปิดแน่ แถมดีไม่ดีคุณนั่นแหละจะถูกยิงตายไปด้วย”
วรันธาราตกใจ “มันขนาดนั้นเลยเหรอคะหัวหน้า”
“ก็ใช่น่ะสิ ข่าวพวกนี้อย่าไปยุ่ง ข่าวที่ผมบอกให้คุณทำ และคนส่วนมากสนใจน่ะ ทำไมไม่คิดจะทำ ไปสิ ไปตามแอบถ่ายดารา นางแบบ หรือพวกมหาเศรษฐีที่เข้าถึงยากๆ นู้น พวกนี้แหละจะทำให้ซันไทมส์อยู่รอด”
“แต่นั่นไม่ใช่อุดมการณ์ของธารนะคะ”
“แล้วอุดมการณ์ของคุณมันซื้อข้าวกินได้ไหมล่ะ”
วรันธาราเงียบ เถียงไม่ออก
แอนโทนี่หน้าบูดบึ้ง “เอาเป็นว่าเดือนหน้าไม่ต้องมาทำงานอีกแล้ว ผมไล่คุณออก”
“หัวหน้า... ได้โปรดเถอะค่ะ อย่า... อย่าไล่ธารออกเลยนะคะ หัวหน้าคะ เห็นใจธารเถอะค่ะ”
แอนโทนี่ถอนใจออกมาอย่างเอือมระอา “พอผมบอกให้คุณทำข่าวที่คนสนใจ คุณก็ปฏิเสธ พอผมจะไล่คุณออกก็มาร้องไห้อ้อนวอน นี่ผมถามจริงๆ เถอะ ตกลงคุณจะเอายังไงกับผมกันแน่ คุณวรันธารา!”
“คือ...”
วรันธาราครางด้วยความอึดอัดสับสน หล่อนจะทำยังไงดี จะทำยังไงดีกับทางแยกที่ต้องเลือกเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ทำตามที่แอนโทนี่ต้องการเพื่อให้มีงานทำต่อไป หรือว่าหันหลังให้กับความต้องการของหัวหน้า และตกงาน
“ว่ายังไงคุณวรันธารา ผมไม่มีเวลามากนักหรอกนะ”
“ถ้า... ถ้าธารทำข่าวของดารา หัวหน้าจะไม่ไล่ธารออกใช่ไหมคะ”
“ใช่ แต่ต้องเป็นคนที่ผมเลือกให้เอง”
วรันธารากำมือแน่น อยากจะวิ่งออกไปจากห้องของแอนโทนี่นัก แต่กลับทำไม่ได้ เพราะถ้าไม่มีเงินเดือน หล่อนจะใช้ชีวิตยังไง จะอยู่ในเทกซัสต่อไปยังไง
“ใคร... ใครกันคะที่หัวหน้าจะให้ธารไปทำข่าว”
แอนโทนี่หรี่ตามองลูกน้องสาวด้วยความพึงพอใจ
“เป็นอันว่าคุณตกลงจะทำตามความต้องการของซันไทมส์ใช่ไหมครับ คุณวรันธารา”
- ผู้เขียน
