ตอนที่ 2
1450 คำ
เควินเทวิสกี้ในแก้วหายลงไปลำคอแกร่งสีแทนจนหมด ก่อนจะตวัดสายตาจ้องหน้าเพื่อนรัก
“ยังไม่ลืม”
“นายยังรักผู้หญิงทรยศคนนั้นอยู่หรือ”
มุมปากข้างหนึ่งของเควินยกสูงขึ้นจนเกิดเป็นรอยยิ้มหยันเยาะบนใบหน้าหล่อเหลา
“เกลียดต่างหาก”
“เกลียดหรือ?”
“ใช่ ความรักสำหรับฉันมามันตายดับไปตั้งแต่คืนนั้นแล้ว สิ่งที่เหลืออยู่ในตอนนี้ก็คือความเกลียดชัง”
“ได้ยินแบบนี้ฉันก็โล่งใจ ฉันดีใจนะเคน ที่นายหลุดพ้นจากบ่วงรักงี่เง่านั้นได้แล้ว ฉันบอกตามตรง ฉันรู้สึกแย่มากที่เห็นนายเศร้าหมองเพราะพิษรัก”
“ความรักไม่ได้งี่เง่าหรอกธีโอ แต่คนครอบครองมันต่างหากที่จะเป็นผู้กำหนดว่าความรักจะสวยงามหรือว่าจะเน่าเหม็น” ดวงตาของเควินมืดลึกไร้แสงสว่าง
ธีโอระบายลมหายใจออกมา “ถ้านายอยากได้ผู้หญิงสักคนมาคั่นเวลาเหงา บอกฉันได้นะเคน ลูกค้าสาวๆ สวยๆ ของฉันมีเยอะ ฉันสามารถจัดการให้นายได้ทันที”
เควินเค้นเสียงหัวเราะเยาะออกมา
“ผู้หญิงแค่มีเงินเท่านั้นก็ปรี่เข้ามาหมอบคลานที่แทบเท้าแล้ว ดังนั้นฉันไม่จำเป็นต้องรบกวนนายหรอกธีโอ อันที่จริงทุกวันนี้ฉันก็มีผู้หญิงเอาไว้ผ่อนคลายมากมาย”
“ได้ยินแบบนี้ฉันก็ดีใจ... ดีใจที่นายไม่มีความทุกข์อีกต่อไปอีกแล้ว”
“ขอบใจมากธีโอ ขอบใจสำหรับการเป็นผู้รับฟังที่ดีสำหรับฉันเสมอมา”
ธีโอยิ้มกว้าง พลางยกมือขึ้นตบไหล่เพื่อนรัก
“ฉันยินดีเสมอ และไอ้ที่ฉันบ่น ก็เพราะว่าไม่อยากให้นายเหมารวมว่านักข่าวจะนิสัยแย่เหมือนวรัญญาเสียทุกคน คนดีๆ ก็มี ฉันอยากให้นายคิดแบบนี้”
ไหล่กว้างของเควินไหล่ไหวน้อยๆ อย่างไม่แยแสสิ่งใด
“เอาเป็นว่าฉันจะฟังที่นายพูด แต่เรื่องจะคิดตามทำตามหรือไม่นั่น อยู่ที่วิจารณญาณของฉันและสถานการณ์ดีไหม”
ธีโอรู้ดีว่าเควินเป็นผู้ชายที่ดื้อรั้นมากแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากจะเถียงกับเพื่อนรักอีก เพราะยังไงก็ไม่มีทางชนะหรอก อย่างดีก็แค่เสมอเท่านั้น
“ตามใจนายเถอะเคน”
เควินระบายยิ้มบางๆ พร้อมกับยกแก้ววิสกี้ขึ้นดื่มจนหมดอีกครั้ง ซึ่งธีโอก็ดื่มเช่นเดิมกัน
“แล้วตอนนี้นายเป็นยังไงบ้างล่ะธีโอ สาวๆ ยังตบกันแย่งนายกันอยู่อีกไหม”
หลังจากมัวแต่คิดถึงเรื่องของตัวเองมานาน เควินก็อดที่จะถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของธีโอบ้างไม่ได้
ธีโออมยิ้ม ก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกับถอนใจเบาๆ “ก็ยังมีเป็นระลอก ฉันเองก็แสนจะเบื่อหน่าย”
คราวนี้เควินหัวเราะกร๊าก
“ก็นายมันทั้งหล่อทั้งเซ็กซี่นี่น่า แถมรวยล้นฟ้า ผู้หญิงก็วิ่งเข้าใส่กันแบบนี้แหละ แต่ความจริงนายน่าจะยินดีนะ ได้นอนกับผู้หญิงคืนล่ะคน สนุกไม่ซ้ำรสชาติดีออก”
“เอดส์ถามหากันพอดีน่ะสิ”
“นายมีหน่วยคัดกรองเรื่องนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ”
ธีโอเอนร่างกำยำที่แน่นหนั่นไปด้วยกล้ามเนื้อกับเบาะของโซฟานุ่มราคาแพงระยับ
“มันก็ใช่ แต่ถ้าจะให้ฉันเปลี่ยนผู้หญิงทุกคืนก็คงไม่ดีหรอก ฉันไม่ใช่พวกบ้าเซ็กซ์นายก็รู้ ถ้าเป็นเจ้าแม็ตก็ว่าไปอย่าง”
เควินหัวเราะร่วนอีกครั้ง
“นั่นสินะ ในกลุ่มเพื่อนของเรา เจ้าแม็ตมันบ้ากามที่สุดนี่น่า เห็นผู้หญิงเป็นวิ่งเข้าใส่ ในขณะที่นายถือว่าขี้อายที่สุดในกลุ่ม แต่ดันไปเปิดบริษัทจัดหาคู่ซะงั้น”
“มันคือชะตาชีวิตมั้ง”
“คงใช่” เควินเออออตามเพื่อนรัก “แล้วคืนนี้จะอยู่ค้างกับฉันหรือเปล่า จะได้พาเที่ยว”
“พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้าน่ะ คงอยู่เที่ยวกับนายไม่ได้”
เควินไหวไหล่น้อย และพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ก็ตามใจนาย แต่ครั้งหน้าห้ามมาแค่วันเดียวแล้วรีบกลับอีกก็แล้วกันล่ะ”
“ฉันจะพยายามก็แล้วกัน ว่าแต่นายเถอะ หายเครียดแล้วใช่ไหม เรื่องนักข่าวน่ะ”
“อืมม์ ดีขึ้นแล้วล่ะ เอาเป็นว่าฉันจะพยายามทำเหมือนที่นายแนะนำก็แล้วกัน”
“ดีมากเพื่อนรัก”
ธีโอวางแก้วเปล่าลงกับโต๊ะเตี้ยตรงหน้า ก่อนจะลุกขึ้นยืน เควินรีบลุกขึ้นยืนเช่นกัน
“แล้วนายจะมีความสุข อ้อ ฉันลืมบอกไป คนรู้จักของฉันที่อยู่เมืองไทยเล่าให้ฟังว่า... วรัญญาหย่าขาดกับสามีคนไทยแล้ว และตอนนี้ก็กำลังจะเดินทางกลับมาที่อเมริกาอีกครั้ง”
กรามแกร่งของเควินขบแน่น แต่ก็พยายามที่จะระงับโทสะเอาไว้ “ฉันไม่อยากได้ยินชื่อของผู้หญิงคนนี้อีก”
ธีโอระบายยิ้มบางๆ “นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเอ่ยถึงผู้หญิงคนนี้นั้น ฉันก็แค่อยากให้นายเตรียมให้พร้อม เพราะไม่แน่... วรัญญาอาจจะคิดกลับมาหานายก็เป็นไปได้”
“ขยะยังไงก็คือขยะ”
“ได้ยินนายพูดแบบนี้ฉันก็โล่งใจแล้วล่ะ เอาเป็นว่าฉันกลับก่อน นายเองก็พักผ่อนเถอะ”
“ฉันจะให้คนขับรถไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก ฉันไปเองได้ ไว้โทรคุยกัน”
เมื่อธีโอยืนยันความต้องการเช่นนั้น เควินจึงไม่อยากขัดเพื่อน แม้จะรู้สึกเกรงใจก็ตาม
“เดินทางปลอดภัยนะธีโอ ขอบใจนายมาก”
“อืมม์ แล้วเจอกัน”
เควินเดินตามร่างสูงใหญ่ระดับเดียวกันกับตัวเองของธีโอออกไปยังหน้าตัวคฤหาสน์ รถสปอร์ตหรูสีทองจอดเทียบอยู่
“โชคดีธีโอ”
“ขอบใจมาก เคน ฉันไปล่ะ”
สองหนุ่มโบกมือลาให้แก่กัน ก่อนที่ธีโอจะก้าวหายเข้าไปในรถสปอร์ตคันงาม ไม่ช้ามันก็แล่นจากไปด้วยความเร็ว เควินยิ้มบางๆ ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาทางปาก
เขาคบหาเป็นเพื่อนกับธีโอและเมเตโอมาตั้งแต่เรียนระดับไฮสคูล จนกระทั่งตอนนี้เวลาผ่านเลยมานานหลายสิบปีแล้ว พวกเขาก็ยังคบหา และรักใคร่กลมเกลียวกันเหมือนเดิม
“คุณเคนคะ ป้าขอรบกวนเวลาสักครู่ได้ไหมคะ”
เสียงสุภาพจากป้าเดซี่แม่บ้านประจำคฤหาสน์หรูดังขึ้นด้านหลัง และนั่นก็ทำให้เควินหยุดคิดเรื่องราวในอดีตไปชั่วขณะ พร้อมกับหมุนตัวไปเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียง
“ว่าไงครับป้าเดซี่”
ผู้หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมในชุดฟอร์มประจำคฤหาสน์คาสโตรเซ่นยืนยิ้มกว้างอยู่ตรงหน้า
“เอ่อ เรื่องที่คุณเคนให้ป้าประกาศรับสมัครสาวใช้มาทดแทนแม่เมญ่าน่ะค่ะ”
คิ้วเข้มหนาดำที่อยู่เหนือดวงตาคมกริบรียาวหวานฉ่ำเลิกสูงขึ้น ก่อนจะเอ่ยถาม
“มีอะไรหรือครับ”
“คือว่า... มีคนมาสมัครกันเยอะมากเลยค่ะ แล้วป้าก็ไม่รู้ว่าจะคัดเลือกเอาคนไหนดี ป้าก็เลยจะมาขอความคิดเห็นจากคุณเคนน่ะค่ะ ว่าควรจะทำยังไงดี”
เควินระบายยิ้ม พลางมองหน้าคู่สนทนานิ่ง
“ผมว่ามันไม่ใช่เรื่องยากเกินความสามารถของป้าเดซี่นี่เลยนะครับ”
คำตำหนิที่แฝงมากับคำถามของเควินทำให้ป้าเดซี่รู้สึกละอายใจไม่ใช่น้อย “เอ่อ ป้าขอโทษค่ะคุณเคน แต่พอมีคนมาสมัครกันเยอะ มีตัวเลือกเยอะแบบนี้ ป้าก็เลยรู้สึกว่ามันตัดสินใจยากน่ะค่ะ”
“การตัดสินใจของป้าเดซี่คือที่สุด ใครก็ได้ ขอแค่ขยัน ไม่เกี่ยงงาน ไม่ใช่สาววัยรุ่น และไม่ใช่สายของนักข่าว แค่นั้นครับ” เควินพูดจบก็จะเดินจากไป แต่ป้าเดซี่เรียกเอาไว้เสียก่อน
“เอ่อ... แล้ว... แล้วถ้าป้าทำพลาดล่ะคะ”
“ป้าเดซี่ก็จะตกงานยังไงล่ะครับ”
ริมฝีปากของเควินระบายยิ้ม แต่ดวงตาสีน้ำเงินอมดำกลับลุกเป็นไฟจนน่าสะพรึงกลัว
“ผมขอตัวนะครับ”
“เอ่อ ค่ะ... ค่ะ คุณเคน”
เควินเดินห่างออกไปแล้ว แต่ป้าเดซี่ก็ยังคงยืนนิ่งด้วยความวิตกกังวลอยู่ที่เดิม
“รับแค่ตำแหน่งเดียว แต่มาสมัครกันเป็นพัน แล้วแบบนี้จะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนเป็นนักข่าวปลอมตัวมา เฮ้อออ”
ป้าเดซี่ถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะเดินคอตกกลับออกไป
- ผู้เขียน
