แสงไฟสีเหลืองนวลที่ติดอยู่ตามขอบผนังปูนยังคงให้ความสว่างเหมือนเดิมและมันก็ช่วยให้หล่อนสามารถมองเห็นทางเดินได้ง่ายดายยิ่งขึ้น
วรันธารากระชับกระเป๋าเดินทางในมือแน่น เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดภายในอุ้งมือมากมายทั้งๆ ที่อากาศในตอนนี้ไม่ได้ร้อนอบอ้าวเลยสักนิด มันหนาวเหน็บเสียมากกว่า
หล่อนต้องไปจากที่นี่... ต้องรีบไปให้เร็วที่สุด ก่อนที่หน้ากากแห่งคำโกหกจะถูกกระชากออกด้วยมือของเควิน คาสโตรเซ่น ผู้ชายที่ฉลาดล้ำลึกคนนั้น
“อีกนิดเดียว...”
หญิงสาวพึมพำเบาๆ ในลำคออย่างให้กำลังใจตัวเอง ขณะที่สองเท้าก้าวไปข้างหน้าด้วยความรีบเร่ง มือเล็กข้างหนึ่งยกขึ้นจับชายผ้าคลุมหน้าเอาไว้แน่น เมื่ออีกไม่เกินสองร้อยเมตรจะถึงป้อมยามที่มีผู้ชายตัวใหญ่โตถึงสามคนยืนเฝ้าอยู่
“จะรีบไปไหนล่ะครับ... คุณยาย...”
เสียงคุ้นหูแต่แสนจะกระด้างดังอยู่ด้านหลังไม่ไกลนัก เท้าบอบบางของ วรันธาราชะงักกึก สรรพางค์กายสั่นเทาราวกับกำลังอยู่ท
