“...”
วูบหนึ่งฉันเห็นแววตาเว้าวอนจากเขา แต่ก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ฉันเลยเบือนสายตาไปอีกทางเพราะไม่อยากมองหน้าเขาอีกแล้ว
“เออแม่ง” กระทั่งแอลสบถหยาบคายอย่างหงุดหงิดนั่นเอง ฉันจึงชำเลืองมองเขาอีกครั้ง ปรากฏว่าไอ้ผู้ชายสารเลวกำลังก้มหน้าก้มตาทำแผลให้ตัวเองอย่างทุลักทุเล
เขาเป็นพวกขยันมีเรื่อง แต่ไม่มีปัญญาทำแผลเอง ดังนั้นทางเลือกจึงมีแค่สองทางคือปล่อยให้แผลหายเอง หรือให้คนอื่นเป็นคนทำให้
เหอะ
ฉันแค่นหัวเราะในคอขณะมองผู้ชายผมสีแดงสดขะมักเขม้นกับการทายาบริเวณบาดแผล ดูจากทรงแล้วคงรถล้มหรืออะไรสักอย่าง เพราะมีรอยถลอกเหมือนครูดกับพื้นถนน
สมควร
โดนซะบ้าง
“...” หลายนาทีทีเดียวที่ไม่มีใครพูดอะไรอีก ทำให้ห้องนี้มีเพียงความเงียบงันกับความอึดอัดในแบบที่ฉันเกลียด
เปล่าหรอก ที่อึดอัด... เพราะฉันต้องอยู่กับเขามากกว่า
พึ่บ!
แอลโยนสำลีทิ้งเป็นว่าเล่น เรียวคิ้วเข้มขมวดมุ่นเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่ทำ
