รามิชเปิดประตูคลับชนชั้นกลางย่านชานเมือง ผู้คนไม่มากนักเพราะเขาต้องการความสงบ เตกิร่าสองแก้วถูกวางไว้ตรงหน้ามือหนาหยิบกระดกมันเข้าปาก ความรู้สึกตอนนี้เหมือนคนกำลังจมน้ำอึดอัดหายใจไม่ออก หัวสมองแน่นตึงจนคิดไม่ได้อีกแล้ว ก้มหน้าซบลงบนบาร์จนพนักงานมองด้วยความแปลกใจ
“ขอเตกิร่าอีกสองแก้ว!”เสียงอ้อแอ้สั่งต่อ พนักงานชายสองคนมองหน้ากันรู้สึกไม่ค่อยดีนัก แต่ก็ยอมทำตามคำสั่งลูกค้า
แพทย์หนุ่มหยิบแก้วกระดกเข้าปากอีกครั้งแล้วฟุบหน้าลง เวลายาวนานผ่านไปพนักงานเริ่มสับสน เมื่อลูกค้าไม่ยอมเงยหน้าจากบาร์ จนคนหนึ่งต้องเดินมาสะกิดเขา
“คุณครับ”เรียกข้างหูแต่เหมือนจะไม่ได้ยิน จับกระเป๋ากางเกงล้วงโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจังหวะนั้นมีเบอร์เข้ามาพอดี
พนักงานหนุ่มกดรับสาย
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ ใช่คุณหมอรามิชหรือเปล่าคะ”เบลถามเพราะน้ำเสียงไม่คุ้นเคย
“อ๋อ เปล่าครับ ผมเป็นพนักงานที่บาร์มาดูร์ครับ คุณผู้ชายคนนี้กำ
