ไอรินทร์เหลียวมองสับสนในคำพูด แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไร แต่เธอไม่อยากให้เป็นเช่นนี้
“จะรบกวนคุณหมอเปล่าๆ ค่ะ”ตอบเลี่ยง
“ทำไมถึงคิดว่ารบกวนผมล่ะครับ ผมเต็มใจทำให้คุณไอเสมอ”
คำพูดหมอรามิชยิ่งทำให้เธอมองตัวเอง มันน่าละอายยิ่งนัก เธอเทียบพยาบาลเบลไม่ได้เลยสักนิดในการเสียสละเพื่อคนที่ตัวเองรัก
“คุณไอ... ผมไม่อยากรออีกแล้ว อยากบอกคุณให้คุณได้รู้ความรู้สึกของผม” คิ้วบางเริ่มขมวดรู้สึกหนักใจขึ้นมา
“คือว่าคุณหมอคะ...”
“ได้โปรดฟังผมสักหน่อยเถอะครับ ผมรอวันนี้มานานแล้ว”น้ำเสียงอ้อนวอน
“ไอแค่อยากให้พ่อหายป่วยก่อน”พยายามตอบเลี่ยงประเด็น
“แต่ผมรอไม่ไหวแล้ว ผมกลัว... กลัวคุณมองคนอื่นแทนที่จะเป็นผม”
เธอทำอะไรแทบไม่ถูก เจอจู่โจมกะทันหันเช่นนี้ หมอรามิชไม่ใช่คนวู่วามมักจะวางตัวดีเสมอ เวลานี้เขาเป็นอะไรถึงได้แสดงท่าทางแบบนี้ออกมา
“ผมรักคุณนะครับคุณไอ ได้โปรดคบกับผมเถอะครับ”บอกความจริงออกมาในที่สุ
