รามิชสับสน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มันมีบางอย่างผิดพลาดไปแน่ๆ ทำไมเธอถึงได้มาสารภาพความรู้สึกที่มีต่อเขาในเวลานี้
“ผม...” ดวงตากวาดมองใบหน้าหญิงสาว “ผมไม่รู้ ผมขอโทษคุณเบล!” หุนหันออกจากห้องทันที ร่างเพรียวยืนนิ่งจ้องมองแผ่นหลังลับหายจากสายตา มีเพียงน้ำตาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้นเอง
พยาบาลเบลมาถึงโรงพยาบาลในช่วงเจ็ดโมงเช้า เหตุการณ์ก่อนหน้าสร้างความเจ็บปวดให้เธออย่างหนัก แม้จะข่มตาหลับยังยากยิ่ง ไม่อยากมาทำงานแต่มีคนไข้ที่ต้องรับผิดชอบอีกมากมาย ไม่นึกเลยการสารภาพครั้งนี้จะทำให้เธอทุกอย่างมันจบสิ้นอย่างรวดเร็ว หมอรามิชคงไม่อยากคบหากับเธออีกแล้ว
หอบแฟ้มไว้ในมือก้าวผ่านทางเดินระหว่างตึก มองเห็นรูปร่างคุ้นเคยค่อยๆ ใกล้เข้ามา เบลชะงักเท้าด้วยความตกใจ เมื่อสองสายตาผสานรามิชยกมือเพื่อทักทาย หญิงสาวรีบหันกายหนีเพราะไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ ร่างเพรียวเลี่ยงเดินมาอีกทางเพื่อตัดปัญหา วันนั้นที่เขาวิ่ง
