ร่างสูงขยับกายตั้งใจลงจากเตียง พอแล้วความรัก เหนื่อยมากเหลือเกินที่ต้องวิ่งไล่ตามมัน สิ่งที่ไม่มีตัวตนไม่มีหน้าตาจับต้องไม่ได้แต่พอรู้สึกกลับสุขใจ แต่พอไม่สมหวังกลับทรมานอย่างร้ายกาจ หากไม่รักก็ไม่ทุกข์ ยืนเต็มความสูงก้าวเดินเพื่อจะออกจากห้อง เบลตัดสินใจสาวเท้าตามอย่างรวดเร็วขวางหน้าไว้
“คุณหมอคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ!”
“มีอะไรครับ”ดวงตาแดงก่ำ
เธออยากให้เขารับรู้ในหัวใจดวงนี้ไม่เคยหยุดรักเลย ทุกวันเฝ้าห่วงหา คอยคิดถึงทุกเวลา ทุกครั้งที่พบหน้าดีใจอย่างที่สุด แม้จะรับรู้ในส่วนลึกของเขาไม่เคยมีเธอเลยก็ตาม แต่ก็ยังอยากเป็นคนคอยอยู่เคียงข้างปรับทุกข์ยามเขาเจ็บปวด คอยปลอบใจ มันคือสิ่งเดียวที่ทำให้เธอได้ใกล้ชิดมากขึ้น
“คุณหมอ... มีปัญหากับคุณไอรินทร์เหรอคะ!”ถามเข้าประเด็นทันที
สีหน้าคนถูกถามหม่นลง เรื่องราวเพิ่งผ่านมาย้อนกลับมาสู่ความทรงจำ น้ำคำปฏิเสธยังดังสะท้อนก้อง เขาไม่อยากระลึกถึงมันอีกแล้ว
