“คนแบบนายไม่เคยเห็นคุณค่าความรักคนอื่น นายมันเห็นแก่ตัว ฉันเกลียดนายจักร!!! ออกไป!!!” นินิวเอ่ย
“คุณแม่ไล่คุณอาทำไมค่ะ” นานี่เอ่ย
“นานี่พะ..พ่อ..”
“ไสหัวออกไป!!!”
นินิวเอ่ยก่อนปิดรั้วบ้านแล้วอุ้มนานี่เดินเข้าด้านในไป ทิ้งอาณาจักรให้ยืนจุกอยู่แบบนั้น น้ำตาหยดเล็กๆที่ไหลออกมาเมื่อเขารู้สึกเสียใจที่ไม่มีโอกาศจะได้เข้าใกล้ลูกอีก
“ลูกพ่อ”
ผ่านมาสองวัน อาณาจักรได้แต่แอบมองลูกที่ไปช่วยนินิวขายขนมที่ตลาดทุกเช้า เสียงเจื้อยแจ้วนั่น มันช่างน่ารักเหลือเกิน อาณาจักรมองไปยิ้มไปแต่ในใจถึงกับน้ำตาตกใน เพราะเข้าใกล้ลูกแทบไม่ได้เลย จนกระทั่งเวลาเริ่มฟ้ามืด อาณาจักรต้องขมวดคิ้วทันทีที่เห็นนินิวพานานี่มาที่บ้านของลุงป้าเจ้าของบ้านพักที่เขาพัก อาณาจักรแอบยืนฟังบทสนทนาจับใจความได้ว่า วันนี้นินิวจะพานานี่ขึ้นเรือลำใหญ่ของลุงป้าเพื่อไปตกหมึก แล้วจะกลับตอนเที่ยงคืน เพราะพรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเด็กน้อย เธอขอใ
