Chapter 2
2009 คำ
“นิวทำไก่เทอริยากิให้ จักรชอบกินใช่มั้ย” นินิวเอ่ย
“ใครบอกเธอว่าฉันชอบ!”
“อ้าวไม่ชอบเหรอ นิวเห็นจักรกินบ่อย งั้นกินอะไรดีเดี๋ยวนิวทำให้ใหม่ ถ้าจักรไม่อยากกินอันนี้”
“ไม่ต้องหรอก กินอันนี้แหละ หิวจะตายแล้ว”ผมเอ่ย
“ทำไมจักรใส่ชุดนี้อ่ะ” นินิวเอ่ย
“ฉันจะนอนค้างที่นี้ไง มันคิดยากตรงไหน”
นินวเอียงคอมองอาณาจักรด้วยความแปลกใจ ปกติเขาไม่เคยนอนค้างคืนกับเธอ มากสุดก็แค่ตี2 ตี3 ก็กลับไป วันนี้อารมณ์ไหนถึงจะมาค้าง
หลังจากจบมื้อค่ำ อาณานั่งกดโทรศัพท์อยู่บนที่นอน ไม่นานนินิวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาล้มตัวนอนลงข้างๆเขาพรางห่มผ้าแล้วนอนหันหลังให้ เพียงไม่นานที่เธอนิ่งไป อาณาจักรคิดว่านินิวคงจะหลับสนิท
“ว่าไงนะไอริน เธอท้องได้ยังไง!”
“ตรวจดีแล้วใช่มั้ย”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรับ ไม่ต้องมา”
เหมือนถูกมีดกรีดลงกลางใจ เมื่อได้ยินประโยคที่อาณาจักรคุยกับไอริน เธอคนนั้นตั้งท้องกับเขา เขาที่นินิวรักหมดใจมาโดยตลอด
กลางดึกคืนนั้น นินิวนั่งมองหน้าอาณาจักรที่กำลังนอนหลับ น้ำตาหยดใสๆไหลอาบสองแก้มก่อนที่เธอจะยกมือปาดมันล้วกๆ
“ต่อไปจักรคงไม่มาหานิวอีกแล้วใช่มั้ย ฮึก! จักรกำลังจะมีครอบครัว มีลูก” ประโยคที่เอ่ยขึ้นพร้อมน้ำตา
“นิวเคยคิดว่าสักวัน จักรจะรักนิวบ้าง แต่เปล่าเลย นิวคิดไปเองทั้งนั้น นิวหลอกตัวเองมาตลอดทั้งที่จักรเกลียดนิวมากขนาดนี้ อึก!”
เสียงร่ำไห้ในเชิงตัดพ้อเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเจียนขาดใจ เป็นเพราะเธอรักเขา ที่ผ่านมาถึงยอมมาตลอด
“นิวขอนอนกอดจักรเป็นครั้งสุดท้ายได้มั้ย”
หญิงสาวเอ่ยเหมือนขออนุญาตกับคนตัวโตที่นอนหลับสนิท ก่อนค่อยๆซุกหน้าลงบนอกเขาแล้วค่อยๆหลับตาลงช้าๆจนกระทั่งเช้า
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ปลุกเธอให้ตื่นขึ้น เมื่อหัวหน้างานของเธอโทรมาแจ้งเรื่องวุ่นวายเมื่อวาน
“ค่ะ”
“2ล้าน!ภายใน3วัน นิวจะไปหามาจากไหนทันค่ะ”
“ขอเวลานิวหน่อยได้มั้ยค่ะ นิวจะรีบเอามาจ่ายให้ครบนะคะ”
“นิว...”
สายถูกตัดไป พร้อมกับหยดน้ำตาของหญิงสาว ก่อนที่เสียงดุดันจะดังขึ้น
“เธอจะเอาเงินสองล้านไปทำอะไร!” อาณาจักรเอ่ย
“นิวจะเอาไป...ไปใช้หนี้ที่..”
“เธอเป็นอะไร ทำไมต้องเอาเงินเยอะแยะแบบนั้นไปใช้มั่วซั่วว่ะ ลุงแน็ปให้เงินเธอไม่ใช่น้อย ไม่พอหรือไง!!” อาณาจักรเอ่ย
“นิวไม่ได้เอาไปใช้มั่วซั่วนะ นิวแค่จะเอาไป...”
“อยากได้เงินไวขนาดนั้น ไม่ขอลุงแน็ป เธอคงต้องขายตัวแล้วล่ะ!”
ปึ่ง!!!!! พูดจบอาณาจักรเดินออกจากคอนโดไป พร้อมเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของนินิว ไม่มีอะไรเจ็บว่าการที่ถูกคนที่ตัวเองรักดูถูกอีกแล้ว
ผ่านมากว่าหนึ่งอาทิตย์ อาณาจักรไม่ได้เข้าไปหานินิวเลย จนกระทั่งวันนี้ ครอบครัวของเขามีนัดกินมื้อค่ำที่บ้านของสแน็ปผู้ที่เลี้ยงดูนินิวมา
“ท้องกี่เดือนแล้วไอริน” ของขวัญเอ่ยถาม
“สองเดือนค่ะคุณน้า” ไอรินเอ่ย
อาณาจักรพาไอรินมาด้วย โดยที่นินิวเอาแต่นั่งก้มหน้าไม่กล้ามองทั้งคู่ เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้ ไม่ต้องการเห็นทั้งคู่
“ละ..ลุงแน็ปคะ หนูขอตัวไปดูป้าเกตในครัวนะคะ” นินิวเอ่ย
“อยู่นี่แหละนินิว ไม่ต้องไปทำให้เหนื่อย” สแน็ปเอ่ย
“หนูอยากช่วยค่ะ”
สุดท้ายนินิวก็เดินออกจากตรงนั้นไป ก่อนเดินเข้าไปในครัว ไม่นาน ไอรินที่เดินตามเข้ามาเห็นนินิวยืนอยู่คนเดียวครัวก็เอ่ยขึ้น
“เธอเป็นอะไรกับอาณาจักรหรือเปล่า ทำไมเขามองเธอแปลกๆ” ไอรินเอ่ยขึ้นอย่างไม่เป็นมิตรนัก
“ไม่เป็นค่ะ”
“เธอกวนประสาทฉันเหรอ ถามดีๆเดินหนีทำไม!”
“อยากรู้ทำไมไม่ถามจักรล่ะ ตามมาถามนิวทำไม”
“ปากดีจริงๆนะ เห็นสายตาก็รู้ว่าแอบชอบจักรอยู่ใช่มั้ยล่ะ แต่เสียใจนะ เขากำลังจะมีลูกกับฉัน!” ไอรินเอ่ย
นินิวทนฟังคำพวกนั้นไม่ได้เลยเลือกที่จะเดินหนีออกมา
ก่อนถูไอรินกระชากผมแล้วจับเธอฟาดเข้ากับประตู
“โอ๊ย!”
ปั่ก!!!!!! เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างดับวูบไปในทันทีที่รู้สึกถึงแรงกระแทรก
ปั่ก!!!!!!! เสียงดังมาจากในครัว ก่อนที่ทุกคนจะรีบวิ่งไปดู
“นิว!!!!!” เสียงไฮน์เอ่ยขึ้นเป็นคนแรกก่อนที่เขาจะวิ่งไปค่อยๆประคองนินิวที่นอนสลบแน่นิ่งหน้าผากมีเลือดไหลอาบหน้า
“ฮึก! นิวเขาลื่นล้มค่ะ รินดึงไม่ทันจริงๆ” ไอริณเอ่ยขึ้น
“แสดงเก่งจังนะป้า!!” วาเลนไทน์เอ่ย
“ยัยหนู!” สแน็ปเอ่ย
“พาน้องไปโรงพยาบาลก่อนไฮน์” ของขวัญผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น
“พี่ทำพี่นิวทำไม นิสัยไม่ดี!” วาเลนไทน์เอ่ย
“วาเลนไทน์ ไปกับพี่ดีกว่า ให้ไฮน์มันเอานินิวไปหาหมอก่อน หนูใจเย็นๆ” เจบีเอ่ย
“รินไม่ได้ทำนะคะ” ไอรินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้า
“เดี๋ยวกูขับรถให้” อาณาจักรเอ่ย
“มึงอยู่ดูแลเมียมึงเถอะ นินิวกูดูแลเองได้” ไฮน์เอ่ยก่อนอุ้มนินิวไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
โรงพยาบาลมิวนิก
ใบหน้าซีดเซียวของร่างบางที่มีผ้าพันแผลพันไว้บนหน้าผากจากแรงกระแทก นินิวหน้าผากแตกเป็นแผลเย็บไปสามเข็ม หญิงสาวบอบบางและอ่อนหวานไม่มีทางที่จะเริ่มทำร้ายใครก่อนได้แน่ๆ หลังจากทำแผลตรวจร่างกายนานหลายชั่วโมง นินิวถูกพาตัวมาที่ห้องพักฟื้นทันที แพทย์เจ้าของไข้คือ ไฮน์ พี่ชายของเธอ
“ใครน่ะ” นินิวเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของเธอ แต่กลับไม่รู้ว่าเป็นใคร
“จำผัวไม่ได้เหรอ ฉันไม่ได้ไปหานานจนลืมเลยรึไง”
อาณาจักรที่เดินเข้ามาเอ่ยขึ้น สายตามองนินิวที่นอนนิ่งใบหน้าซีดเซียวบนเตียง
“จักร”
“ใช่ไง ไหนฉันว่าจะถาม เธอเอาเงิน2ล้านจากที่ไหนไปคืนคนที่ทวงเธอ” อาณาจักรเอ่ย
“ก็ไปขายตัวอย่างที่จักรบอกไงล่ะ ชีวิตนิว มันไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้วนิ!”
“ว่าไงนะ!! เธอจะบ้าหรือไงว่ะ!”
“โอ๊ย!! ปล่อยนิวนะ นิวเจ็บ ฮึก!”
อาณาจักรกระชากแขนของนินิวด้วยความโมโห เมื่อนินิวหาเงิน2ล้านทันกำหนดแล้วเธอบอกว่ามาจากขายตัว
“ไอ้จักร! ปล่อยนิวนะ!” เสียงหมอไฮน์ที่เดินเข้ามาหลังจากกลับไปเอาของใช้ที่บ้านเพื่อมาให้นินิว คืนนี้เขามีเข้าเวรเลยแวะมาดูก่อนไปขึ้นเวรก็เจออาณาจักรเข้า
“พี่ไฮน์ ฮึก! ช่วยนิวด้วย ฮือ! พี่ไฮน์อยู่ไหน”
นินิวไขว่ขว้ามือไปทั่วเพื่อหาไฮน์ จนทำให้อาณาจักรหยุดนิ่งมองภาพนั้นอย่างไม่เข้าใจ
“เธอแสดงอะไรอีกนินิว!” อาณาจักรเอ่ย
“ฮือออ พี่ไฮน์”
“ไอ้จักรปล่อย!!”
ไฮน์กระชากอาณาจักรออกจากตัวนินิว ก่อนจะกอดเธอเพื่อปลอบ นินิวตัวสั่นเทาไปหมด
“นิวจอประสาทตาดับ นิวมองไม่เห็นมึงหรอก กูรู้ว่ามึงเกลียดน้อง แต่คนที่ผิดไม่ใช่น้อง คนที่ทำแม่กูเกือบตายไม่ใช่นินิว มึงควรแยกแยะ! กลับไปได้แล้ว!” ไฮน์เอ่ย
“อะไรนะ..จอประสาทตาดับ? มองไม่เห็น?”
อาณาจักรมองนินิวที่อยู่อ้อมแขนของไฮน์ เธอร้องไห้ไม่หยุด
“แรงกระแทกไปกระทบกับประสาทตาเข้า กูกำลังหาทางรักษา ถ้ามึงจะพูดอะไร กูขอให้น้องหายก่อนได้มั้ย แค่นี้น้องก็แย่พอแล้ว” ไฮน์เอ่ย
“........”
“กลับไปซะ กูอยากให้น้องพักผ่อน”
จบคำพูดของไฮน์ อาณาจักรเดินออกจากห้องไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ
บ้านเจ้านาย-หมอสโนว์
“จักร ไปไหนมา รินนอนไม่หลับเลย” ไอรินเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นอาณาจักรเดินกลับเข้าบ้าน
“ไปเยี่ยมนิวมา”
“ไปทำไม มันไม่ตายหรอก ดูจักรจะเป็นห่วงมันจังเลยนะ!”
“เงียบไป ฉันเหนื่อย!”
“จักร!! อย่าเดินหนีรินแบบนี้นะ!” ไอรินเอ่ยก่อนเดินตามอาณาจักรขึ้นไปบนห้อง
“หุบปากสักที เดี๋ยวนะ ฉันถามอย่างนึง เธอทำร้ายนินิวหรือเปล่า?”
“เอ่อ..ปะ..เปล่านะ รินจะไปทำร้ายนินิวทำไมล่ะ”
“งั้นก็กลับไปนอนซะ ฉันเหนื่อย อย่ามาเซ้าซี้!”
อาณาจักรพูดจบก่อนเดินเข้าห้องนอนของตัวเองแล้วล็อคประตูไม่ได้สนใจเสียงโวยวายแต่อย่างใด
NINEW TALK
“พี่ไฮน์ นิวจะกลับมามองเห็นมั้ยค่ะ” นินิวเอ่ย
“เห็นซิ พี่ชายนิวเก่งนะอย่าลืม” หมอไฮน์เอ่ย
“ค่ะ” นินิวเอ่ยตอบในใจเธอมันยังคงมีความหวังอยู่บ้าง
“นิวพักผ่อนนะ พี่ไปเข้าเวรก่อน เดี๋ยวดึกๆพี่แวะมาใหม่” ไฮน์เอ่ย
“ค่ะ”
“พี่จ้างพยาบาลไว้ มีอะไรกดเรียกพยาบาลนะ”
ไฮน์เอ่ยก่อนเดินออกจากห้องไป นินิวได้แต่นอนนิ่งๆแบบนั้นเพราะตอนนี้เธอเห็นเพียงความมืดมิดเท่านั้น ความมืดยิ่งทำให้เธอกลัว บวกกับความเงียบภายในห้องพัก
“ฮึก! พะ..พี่ไฮน์ นิวกลัว ฮือออ”
อาการของโรคที่เธอเป็นถาโถมเข้าใส่อีกครั้ง นินิวนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่บนเตียงนิ่งๆเพราะไม่สามารถขยับตัวไปไหนได้
“คะ..ใครน่ะ ฮึก! อย่าเข้ามานะ นิวกลัวแล้ว”
ผ่านมาสามวัน นินิวออกจากโรงพยาบาล แต่ไม่ยอมกลับไปอยู่ที่บ้าน ขออยู่คอนโดเอง ทุกคนคัดค้านทั้งหมดเพราะตาเธอมองไม่เห็นซึ่งมันอันตราย
“หนูอยู่ได้ค่ะ หนูอยากอยู่กับมันให้ชิน หากว่ามันรักษาไม่หาย..”
คำพูดของนินิวทำเอาทุกคนในบ้านเงียบไปตามๆกัน สแน็ปเป็นคนแรกที่คัดค้านหัวชนฝาไม่ยอม
“เดี๋ยวลุงจะส่งคนไปคอยดูแล ลุงไม่ยอมให้อยู่คนเดียวเด็ดขาด!” สแน็ปเอ่ย
“หนู...”
“ตามนั้นครับพ่อ เดี๋ยวผมคอยแวะไปดูน้องอีกคน เดี๋ยวพี่ไปส่งที่คอนโดนะ” ไฮน์เอ่ย
ระหว่างทาง
ในขณะที่นั่งบนรถเพื่อไปคอนโด ไฮน์ก็เอ่ยขี้นเมื่อเห็นนินิวเอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดจาอะไรสักนิด ราวกับว่าเธอกำลังคิดอะไรวนเวียนอยู่ในหัวแบบนั้น
“นิวกลัวพ่อกับแม่รู้ใช่มั้ยว่าป่วย” ไฮน์เอ่ย
“ค่ะ แต่จริงๆนิวก็อยากทำให้ชิน จะได้ไม่เป็นภาระคนอื่นค่ะ”
“พูดอะไรแบบนั้น นิวไม่ใช่ภาระสักนิด อย่าคิดมาก แล้วกินยาตามที่พี่สั่งด้วยนะ เข้าใจมั้ย” ไฮน์เอ่ย
“เข้าใจค่ะ”
“เดี๋ยวเย็นพี่มาหา รอกินข้าวพร้อมพี่นะ ตกลงมั้ย”
“ค่ะ”
ไฮน์ขับรถกลับไปทันทีที่มาส่งนินิวเสร็จ ตอนนี้มีพยาบาลมาคอยดูแล
นินิวอีกทีตลอด24 ชั่วโมง
“พี่พยาบาล นิวเดินทางนี้ถูกมั้ยค่ะ”
“ถูกแล้วค่ะ เดินอีกสองก้าวถึงประตูห้องน้ำแล้วค่ะ” พยาบาลเอ่ย
“หู้ววว ยากเหมือนกันเนอะ”
“น้องนิวกินอะไรดีค่ะมื้อกลางวัน เดี๋ยวพี่ทำให้” พยาบาลเอ่ย
“ซื้อข้าวผัดปูที่หน้าคอนโดก็ได้ค่ะ พี่จะได้ไม่ต้องทำ” นินิวเอ่ย
- ผู้เขียน
