หลังจากนั้น นายแพทย์หนุ่มก็จัดการนำทั้งคนทั้งหมาใส่รถนั่งออกมาด้วยกัน ด้วยเป็นเวลาเย็นของวันศุกร์สิ้นเดือนบวกกับฝนที่ตกลงมาทำให้การจราจรบนท้องถนนแทบไม่ขยับ กว่าจะมาถึงโรงพยาบาลรักษาสัตว์ตามความตั้งใจได้ ก็กินเวลาร่วมสองชั่วโมง
ระหว่างทางกลับภาคินัยชวนหญิงสาวคุยเรื่องสัพเพเหระ ตั้งแต่เรื่องดินฟ้าอากาศทั่วไป เลยไปถึงเรื่องส่วนตัวของเขา เธอเพิ่งรู้ว่าเขากลับเมืองไทยมาได้ยังไม่ถึงสองเดือนดี และใบหน้าภายใต้กรอบแว่นนั้น เจ้าตัวเป็นคนเฉลยความจริงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มว่าเขาไม่ได้สายตาสั้น แต่จำเป็นต้องใส่มันเพื่อความน่าเชื่อถือ
พอพูดถึงตรงนี้ คนฟังถึงกับอดไม่ได้ที่จะอมยิ้มตามไปด้วย กับข้อหา “หน้าเด็ก” ที่เธอก็คิดเออออเห็นด้วยอยู่ในใจ
อืม… ก็จริง ถ้าเขาถอดแว่นออกเหมือนตอนนี้หรือไม่ก็ตอนเจอกันครั้งแรก จับไปใส่ชุดนักศึกษาเทียบกับนักเรียนแพทย์ปีหก เธอคิดว่าก็น่าจะยังพอสู้ได้อยู่
“แล้วจริงๆ คุณหมออา
