“ใช่ค่ะ มันไม่ใช่หมาของฟ้าหรอกนะคะ แต่ฟ้าบังเอิญเจอมันนอนตากฝนบาดเจ็บอยู่ตรงนั้น แต่โรงพยาบาลรักษาสัตว์ก็อยู่อีกตั้งไกล” ณัฐรดารีบอธิบายเสียงแจ้ว ท้ายประโยคเธอบอกเหตุผลความจำเป็นของตัวเองเสร็จสรรพ มือข้างหนึ่งของหญิงสาวลอบยกขึ้นเช็ดหยดน้ำพราวที่เปียกอยู่บนแก้ม ส่วนตาก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองประเมินท่าทีที่ยังเงียบสนิทของใครอีกคน
โดยหารู้เลยว่าหากจะมีบางสิ่งที่เขาไม่พอใจ ก็คงเป็นเด็กซนที่เปียกฝนจนมอมแมมไปทั้งตัวที่ยืนอยู่ตรงหน้ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด
“ถ้าอย่างนั้น เดินตามผมมา”
ภาคินัยสั่งแล้วหันหลังเดินนำไป คนตัวเล็กพอเห็นอย่างนั้นก็ระบายยิ้มเอ่ยขอบคุณอย่างดีใจแล้วรีบเดินตาม
สายตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นปราดมองไปยังผู้ใต้บังคับบัญชา แม้ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แต่ก็มากพอให้คนถูกมองใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
ถ้าเปรียบความบ้า เธออาจอยู่ในระดับธรรมดา เพราะชมรมคนรักหมาโดยทั่วไปก็มีให้เห็น
แต่เขานี่สิ คิดยังไง
