เช้าวันถัดมา..
ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอพี่ฟ่างเเล้ว ผมเลยค่อยๆยันตัวขึ้นมานั่งอาการป่วยมันค่อยทุเลาลงบ้างเเล้วเเต่ก็ยังมึนๆตึงอยู่ดี
เมื่อคืนมันเหมือนกับฝันไปเเต่ทุกอย่างมันคือเรื่องจริง ผมก้มมองตัวเองที่ตอนนี้มีเพียงเเค่ผ้าห่มคลุมเอาไว้เเค่นั้น เเต่คนข้างกายเมื่อคืนหายไปไหนเเล้วก็ไม่รู้
"ไปอาบน้ำจะไปมั๊ยโรงเรียน"
"ไปสิฮะ"
"งั้นก็มานี่เดี๋ยวกูอาบให้.."
ผมหน้าเหว๋อเมื่ออยู่ๆพี่ฟ่างก็เดินมาอุ้มผมจนตัวลอย เเต่ตอนนี้ร่างกายผมไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นปกปิดร่างกายเลยเเม้เเต่ชิ้นเดียว ผมเลยทำได้เเค่งุดหน้าซบอกเขาด้วยความเขินอาย
คนตัวสูงเเค่นหัวเราะออกมาในลำคอเบาๆ เขาวางผมอย่างเบามือลงในอ่างกว้างส่วนเขาเองจัดการถอดผ้าคลุมอาบน้ำออกจนเปลือยเปล่าเดินลงมาในอ่างด้วยเช่นกัน
"พี่ฟ่างจะลงมาทำไมฮะ..ชาลี..อะ...อาย"
ผมพูดออกไปพี่ฟ่างไม่ได้ตอบกลับมาเเต่อย่างใดเขาเเค่เปิดน้ำใส่ลงอ่างเเล้วก็เทฟองสบู่จนฟองฟู
