ผมเข้าไปประคองพี่ฟ่างขึ้นห้อง เมื่อไหร่ขาเขาจะหายสักทีชาลีสงสารพี่ฟ่างถ้าวันนั้นเขาไม่รีบกลับไปเอาเสื้อผ้าให้ผมเปลี่ยนรถก็คงไม่ล้มหรอก
ผมคงเป็นหนี้บุญคุณพี่ฟ่างเยอะมากๆเลยอะ หนี้ป้าเเอ๋วก็ตั้งสามหมื่นผมคงไม่มีปัญญาไปหาเงินมากมายขนาดไหนมาให้เขาเเน่ๆ T_T
"พี่ฟ่างนั่งตรงนี้ก่อนนะฮะ"
ผมประคองเขาให้ไปนั่งที่ปรายเตียง ผมไม่สนใจหรอกว่าคนตัวสูงจะฮึดฮัดไม่พอใจเเค่ไหนชอบทำตัวเเข็งเเกร่งอยู่เรื่อยทั้งๆที่ร่างกายตัวเองจะไม่ไหว -*-
ชาลีล่ะไม่เข้าใจพี่ฟ่างเลยจริงๆ..
"กูไม่ได้พิการซะหน่อยชาลีมึงไม่ต้องดูเเลกูขนาดนี้หรอก"
"เเล้วพี่ฟ่างจะอาบน้ำเลยมั๊ยล่ะฮะ.."
"มึงจะถามทำไมจะช่วยกูอาบเหรอไง"เขาหันมามองผมสายตาเรียบนิ่ง
"ไม่ใช่ซะหน่อยฮะ..ชาลีเเค่ถามเอง"
"งั้นก็มาช่วยกูอาบน้ำ"
"ชาลีว่ามันคงไม่ดีเท่าไหร่..เอ่อ.."
เขาช้อนสายตาขึ้นมาจ้องผมเขม็ง ผมเลยรีบหลุบตาลงมองพื้นอย่างรวดเร็วไม่กล้ามองเเม้เเต่เง
