เช้าวันถัดมา..
ผมตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นพี่ฟ่างในห้องแล้วไม่รู้ว่าออกไปไหนแต่เช้าเลย ผมเบื่อการอยู่ในห้องแบบนี้จังเลยอยากออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้างจัง..
"จะไปไหน"
"คือว่า..ชาลีอยากออกไปเดินเล่นข้างนอก.."
"ฝนตกน้ำค้างลงจะไปทำไม"
"ชาลีไม่อยากอยู่ในนี้นี่ฮะ.."
ผมงุดหน้าลงน้อยๆทันทีที่คนตัวสูงเดินเข้ามาแล้วทำเสียงฉุนใส่ เหมือนเขาไปโมโหอะไรมาอย่างงั้นน่ะถ้าโมโหอย่างอื่นแล้วมาลงที่ผมทำไมเนี่ย -.-
"งั้นก็ไปล้างหน้าเดี๋ยวกูพาลงไป"
"จริงเหรอฮะ.."
ผมรีบกระโดดลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ตอนนี้ผมดีใจไม่ต่างจากเด็กอายุสามขวบเลย ผมได้ยินไม่ผิดแน่ๆพี่ฟ่างจะพาผมลงไปเดินเล่นข้างล่าง ผมว่าเขาคงต้องได้รับการกระทบกระเทือนการสมองจากเมื่อวานแน่นอน ทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปแบบนี้ ?
"ไปยังล่ะฮะ"
"กินข้าวแล้วค่อยไป"พี่ฟ่างพูดขึ้นเสียงเรียบเขากำลังยืนเเกะถุงโจ๊กอยู่พอดี แถมยังยืนหย่อนขาข้างนึงเพราะขาอีกข้าง
