ห้าวันผ่านไป…
คอนโด KLOEM
เวลา 11.08 น.
“ควรไปหาหมอแบบจริงจังนะพี่” ฉันบ่นทันทีที่ได้เห็นหน้า เพราะไอ้พี่มันเดินกะเผลกลงมารับฉันที่หน้าลอบบี้
“มันดีขึ้นแล้ว วันนี้ได้ไรมากินบ้างวะ หิวข้าวฉิบหาย” สายตานี่สอดส่องของกินในมือของฉันเลยค่ะ
“หิวข้าวแล้วทำไมไม่ให้สาวที่เพิ่งอึ๊บเสร็จหาให้กินก่อนกลับล่ะ แล้วไอ้เอวที่มันไม่หายเคล็ดสักทีก็เพราะปี้ทุกวันนี่แหละ จนนิ่มหายป่วยแต่พี่ดูเหมือนจะเท่าเดิม เผลอ ๆ แย่ลงด้วยซ้ำ” สบโอกาสฉันก็ใส่ชุดใหญ่อย่างไว ร่องรอยตามซอกคออย่างกะพวกเป็นโรค ห้าวันที่ฉันมาส่งข้าวส่งน้ำทำความสะอาดห้องให้ รอยพวกนี้จะผุดขึ้นทุกวันค่ะ ไม่รู้จะเมามันอะไรกันขนาดนั้น
พอเห็นว่าฉันบอกเฉย ๆ กับเรื่องผู้หญิงไอ้พี่มันก็ตีมึนหนักมาก
“กับข้าวที่มึงซื้อมาอร่อยกว่า ขี้บ่นนะมึง ไหนมึงว่าเรื่องธรรมชาติของกูไง จะทำไงได้วะ อยู่ห้องมันเครียดก็หาอะไรมาเล่นให้ชีวิตเสียวซ่านบ้างดิ”
“บักหำเคียวเ
