Episode 6
1421 คำ
Episode 6
ฉันได้ตัดสินใจหนีออกจากบ้าน เรียกว่าหนีก็คงจะได้ เพราะฉันแอบออกมาจากห้องหลังคาโดยใช้เส้นทางลับที่คุณพ่อเคยสร้างเอาไว้ ตอนฉันเด็กๆฉันเคยแอบมาที่ห้องใต้หลังคากับคุณพ่อ และคุณพ่อก็ได้บอกเส้นทางลับให้กับฉัน นั่นเป็นครั้งแรกที๋ฉันได้เรียนรู้ว่าภายในบ้านของตัวเองมีเส้นทางลับมากมาย
เฮ้อ... เข้าเรื่องดีกว่า ฉันตัดสินใจออกมาจากบ้านแบบนี้มันดีแล้วใช่ไหมอ่ะ? แถมตอนนี้ฉันก็ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่ด้วย คงจะไม่ค่อยเหมือนคนหนีออกจากบ้านสักเท่าไหร่ ที่สำคัญกว่านั้นตอนนี้ฉันมีไม่มีเงินติดตัวเลยแม้แต่น้อย และฉันก็มีเพยีงแค่โทรศัพท์เครื่องเดียว สายชาร์จก็ไม่มีอะไรก็ไม่มี... ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ฉันจะอยู่รอดเหรอ?
"หรือว่าฉันจะตัดสินใจผิดวะเนี่ย!" ฉันพึมพำกับตัวเองพลางขยี้หัวด้วยความงุนงงขณะที่ตัวเองกำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งตรงสวนสาธารณะใกล้บ้าน
ตอนนี้ฉันได้หนีออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้ว ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ยังไงต่อเรื่องนี้ฉันไม่ได้คิดเอาไว้เลย และถ้าเกิดเเม่เลี้ยงใจร้ายจับได้ว่าฉันหนีออกมาจากบ้านหลังนั้นเขาจะตามหาตัวฉันไหม แต่ไม่หรอกมั้ง เขาอยากจะกำจัดฉันให้พ้นๆไปจะตาย
ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรฟุ้งซ่าน จู่ๆเสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมา ทำให้ฉันถึงกับขมวดคิ้วด้วยความงุนงงว่าปลายสายโทรมาทำไม มีเรื่องสำคัญอะไรถึงได้โทรมาหาฉัน เพราะว่าฉันกับเขาแทบไม่เคยโทรหากันเลย...
"ฮัลโหล" หลังจากที่ฉันตัดสินใจรับสายฉันก็กรอกเสียงเข้าไปในโทรศัพท์ที่ใกล้จะแบตหมดทันที
[รับสายพี่เร็วมากเลยนะ ดีใจจัง] เสียงทุ้มเข้มจากปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูดีใจ
"พี่กายมีอะไรรึเปล่าคะ? โทรมาหาหนูซะดึกขนาดนี้" ฉันเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย
[ใกล้จะถึงวันเกิดพี่แล้ว เตรียมชุดน่ารักๆเอาไว้รึยัง] พี่กายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นเอามากๆ ฉันได้แต่อึกอักไม่รู้จะพูดออกไปยังไง
"อะ...เอ่อ ก็เตรียมแล้วค่ะ" สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจโกหกไปจนได้
[พี่ตั้งตารอวันที่จะได้เห็นซินแต่งชุดสวยๆเพื่อพี่อยู่นะ]
"แล้วที่พี่กายโทรมาหาหนูมีเรื่องอะไรรึเปล่าค่ะ?" ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย พี่กายคงจะไม่โทรมาหาฉันแค่เรื่องเท่านี้หรอกมั้ง
[พี่คิดถึง เลยโทรหา ไม่ได้เหรอ?] คำพูดของพี่กายทำให้ใจของฉันเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก
"คะ...ค่ะ แหะๆ คือพี่กายค่ะ หนูมีเรื่องอยากจะขอร้องหน่อย"
[หืม อะไรเหรอ?]
"คือว่า...."
[เงียบเลย มีอะไรจะขอร้องพี่เหรอครับ?]
"มะ...ไม่มีอะไรแล้วค่ะ เท่านี้นะคะ ฝันดีค่ะ!" ฉันบอกออกมาก่อนจะตัดสายทิ้งอย่างรวดเร็ว สุดท้ายฉันก็ไม่กล้าขอร้องพี่เขาจนได้ ทั้งๆที่ลึกๆในใจก็เตรียมใจเอาไว้แล้วว่าจะขอร้องไปค้างคืนบ้านพี่เขาสักคืนหนึ่ง แต่พอเอาเข้าจริงฉันก็ไม่ได้ และก็จบบสนทนาลงด้วยการที่ฉันตัดสายของพี่เขา เกลียดความขี้เกรงใจของตัวเองจังเลย แถมการไปค้างคืนบ้านผู้ชายมันก็ไม่ใช่เรื่องที่สมควรด้วย
เฮ้อ... ถ้าฉันเป็นพวกหน้าด้านหน้าทนไม่สนใจวัฒนธรรมอันดีงามก็คงจะกล้าพูดออกไปแล้ว... แต่เอาจริงๆจะว่าไปฉันก็ไม่ค่อยจะถูกกับผู้ชายหรอกนะ เพราะว่าฉันไม่เคยมีแฟนมาก่อน จับมือ กอด หรือจูบฉันก็ไม่เคยทำเลยแม้แต่ครั้งเดียวทั้งๆที่อายุปูนนี้แล้ว น่าอายเด็กที่อายุน้อยกว่าฉันใช่ไหมละ ฮ่าๆ
"สงสัยคืนนี้ฉันคงจะต้องนอนนี่แล้วละมั้ง?" ฉันพูดกับตัวเองคนเดียวพลางมองท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่แสนจะสงบ... ฉันไม่รู้เลยว่าตัวเองควรจะไปที่ไหนดี และจะทำยังไงต่อไป ฉันไม่รู้เลยจริงๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น...
ฉันมาอยู่ที่ที่ทำงานพิเศษของตัวเองด้วยใบหน้าที่แจ่มใส เมื่อคืนนี้ฉันไม่ได้นอนอยู่ที่สวนสาธารณะหรอกนะ ฉันมานอนอยู่ที่ล็อบบี้โรงเเรมที่ฉันทำงานพิเศษต่างหาก และตอนนี้มันก็เป็นช่วงเช้าแล้วด้วย ได้เวลาเริ่มงานพิเศษพอดี ฉันตัดสินใจทำเต็มวัน เพราะฉันไม่กล้าไปมหาลัยนะสิ ขืนไปฉันอาจจะได้เจอกับอิงฟ้าและอิงดาวก็ได้
"ซินอี๋ วันนี้เป็นวันทำงานวันแรกของเธอ ตั้งใจทำให้ดีที่สุดนะ" เสียงผู้จัดการเอ่ยดังขณะที่ฉันกำลังเตรียมตัวเพื่อเริ่มงาน ฉันพยักหน้าก่อนจะฉีกยิ้มบางๆให้
"แน่นอนค่ะ หนูจะทำให้เต็มที่" ฉันบอกออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะเริ่มทำงานตามที่ได้ถูกสั่งเอาไว้ ฉันจะต้องไปทำความสะอาดตรงพื้นหน้าห้องของโรงแรมเกือบทุกชั้น ฟังไม่ผิดหรอก เกือบทุกชั้น!
หลังจากที่ฉันเริ่มทำงานไปได้สักพัก จู่ๆฉันก็โดนแม่บ้านคนหนึ่งเรียกไปให้ช่วยงาน ซึ่งงานที่ฉันได้รับมอบหมายก็คือการที่ต้องเข้าไปในห้องห้องหนึ่งภายในโรงแรมนี้ และห้องนั้นเป็นห้องVIPเสียด้วย
เข้าไปทำไมนะเหรอ? เพราะว่าฉันจะต้องเอาของที่เขาสั่งไปให้นะสิ ซึ่งทุกคนในโรงแรมนี้ก็ไม่ว่างจะไป ฉันบอกแล้วใช่ไหมละว่าโรงแรมนี้มันขาดแคลนพนักงานขนาดนี้ แถมฉันก็เป็นคนเดียวที่ค่อนข้างจะว่างงานสุดๆ
"ซินอี๋ เธอทำงานนี้ได้ใช่ไหมจ๊ะ แค่เดินเข้าไปในห้องของแขก แล้วก็วางของที่เขาสั่งเอาไว้" แม่บ้านที่ทำงานเป็นประจำทุกวันเอ่ยขึ้น ฉันพยักหน้าเล็กน้อย
"แค่นี้เอง หนูทำได้อยู่แล้วค่ะ" ฉันบอกออกมาด้วยรอยยิ้ม
"งั้นป้าขอวานให้หนูช่วยหน่อยนะ พอดีป้าต้องไปเคลียร์และทำความสะอาดที่ห้องอื่นต่อ งานยุ่งมากๆเลย" แม่บ้านรุ่นป้าเอ่ยขึ้น ฉันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะหยิบของอะไรบางอย่างมาจากแม่บ้าน ซึ่งมันเป็นอะไรฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ที่รู้ๆมันเป็นกล่องใหญ่ๆ แต่ฉันไม่ได้สัมผัสกล่องใบนั้นหรอก เพราะกล่องนั่นถูวางไว้คู่กับหมอนใบใหญ่ และฉันก็ต้องหยิบทั้งหมดนั่นไป
"งั้นหนูขอตัวไปเอาของให้แขกก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูมาช่วยป้าทำความสะอาดต่อ" ฉันบอกออกไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะจัดการเอาของทั้งหมดไปให้แขกที่เข้ามาพัก ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นห้อง 11603 ชั้น 11 ห้อง 603 นั่นเอง... ห้องVIPจริงๆด้วย
ก๊อกๆๆ
ฉันเคาะประตูห้องสองสามทีเพื่อเป็นมารยาท และฉันคิดว่าแขกของห้องนี้คงจะต้องออกมาเอาของที่สั่งไว้แน่ๆ ที่สำคัญเขาคงจะไม่อยากให้แม่บ้านเข้าไปในห้องที่เขากำลังพักผ่อนอยู่หรอก
กึก
จู่ๆประตูก็เปิดออกมา ขณะที่ฉันกำลังจะเอ่ยเอื้อนคำพูดจู่ๆฉันก็โดนดึงแขนให้เข้าไปในห้องนั้น แถมคนที่ดึงฉันเข้าไปก็ยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก ทะ...ที่สำคัญหน้าตาดีซะด้วย!
"กว่าจะมา ให้ฉันรอจนรากแห้งเลยรึไงวะ!!!" เสียงทุ้มเข้มของผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาล และเขาก็ผลักฉันลงเตียงอย่างรวดเร็ว ฉันได้แต่เบิกตากว้างกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
นะ...นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย ฉันแค่เอาของมาให้เขา ทำไมฉันถึงได้โดนผลักลงเตียงแบบนี้!
"รู้ไหมว่าฉันอยากจะปลดปล่อยแค่ไหน กว่าเธอจะมาฉันรอตั้งนาน!"
"อะ...เอ่อ คุณค่ะ คุณกำลังเข้าใจผิดรึเปล่า คือฉัน อุ๊บส์!!!"
- ผู้เขียน
