ฟาเดลนั่งมองหน้าต่างอยู่พักใหญ่ๆ เธอมองฝนที่กำลังตกลงมาผ่านทางหน้าต่างบานใหญ่ของคฤหาสน์เซอเรียล ก่อนจะซบใบหน้าลงโต๊ะแล้วนอนลง
ในใจของเธอกำลังสับสนเหลือประมาณ ไม่รู้ว่าทำไมเมื่อท่านเคาน์เดินทางขึ้นรถม้าออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้มันกลับทำให้เธอไม่สบายใจเอาซะเลย เพราะดูเหมือนว่าเขาจะต้องกลับมาเจ็บปวดกับเรื่องราวในอดีตอีกครั้งเพราะความอยากรู้อยากเห็นของเธอ มันเลยทำให้ฟาเดลรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก
เธอไม่รู้ว่าตัวเองนั่งตรงนั้นนานเท่าไหร่ แต่รู้สึกตัวอีกทีก็เป็นตอนที่ร่างกายของเธอถูกอุ้มขึ้นมาจากเก้าอี้
ฟาเดลปรือตามองหน้าของผู้ที่อุ้มเธอขึ้นมา และอาจจะเป็นเพราะเธอพึ่งตื่นเธอถึงได้มองหน้าเขาไม่ชัดเท่าไหร่ แต่สิ่งที่สัมผัสได้อย่างชัดเจนคือเสื้อของเขามันเปียกชื้น..
“ทำไมไปนอนตรงนั้นล่ะ อากาศเย็นเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ป่วยเอาหรอก”
เสียงบ่นเบาๆ นั่นออกแนวตำหนิด้วยซ้ำ ฟาเดลมองหน้าเขาอยู่พักหนึ่งด้วยความงัวเง
