บทที่ 3
563 คำ
"คุณพ่อไม่มาทานด้วยกันหรอครับ" อาหารเยอะแยะขนาดนี้เขาทานไม่หมดแน่ๆ เลยรีบมองหาตัวช่วยมาช่วยกันทาน เขากับพ่อเจอกันที่บริษัทเป็นประจำอยู่แล้วจึงรู้สึกเหมือนอยู่ด้วยกันตลอดต่างจากคนเป็นแม่ที่ท่านเป็นแม่บ้านเต็มตัว คอยดูแลเรื่องราวต่างๆในบ้านจึงไม่แปลกถ้าเขาไม่กลับบ้านแล้วจะไม่ได้พบหน้าท่าน
"เดี๋ยวทานเสร็จค่อยไปหาที่ห้องหนังสือก็ได้"
"แล้วพี่เปรมกับภรรยาแล้วก็น้องจินนี่ละครับ"
"สามคนนั้นเขาไปเที่ยวบ้านเกิดของจันจิน่ะ" จันจิคือภรรยาของเปรมที่มารดาหามาให้แต่งงานด้วย จันจิเป็นสาวสวยรูปร่างหน้าตาดีเป็นที่หมายปองของหนุ่ม เธออยากจะหาให้ภรัณยูบ้างแต่อีกฝ่ายก็ค้านหัวชนฝา เกิดหาให้จริงๆลูกสะใภ้ที่เธอหามาต้องแย่แน่ๆเพราะลูกชายเธอแผลงฤทธิ์
"ก็ดีนะครับไปพักผ่อนจากงานบ้างจะมัวเครียดตลอดไม่ได้ สงสารหลานด้วยถ้าไม่ได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง"
"อิ่มแล้วหรอลูกทานไปนิดเดียวเอง"
"อิ่มแล้วครับพอดีผมทานอะไรมาก่อนนิดหน่อย"
"ดูจากท่าทางของภามแม่ว่าไม่หน่อยนะ"
"แอบไปทานข้าวกับสาวมาใช่ไหม" คนเป็นแม่ถามกลับอย่างคาดโทษ
"ไม่ใช่หรอกครับ ผมขอตัวไปหาคุณพ่อก่อนนะครับ"
“รีบหนีแม่เลยนะ” คนเป็นแม่ถามกลับอย่างงอนๆ
“มีเรื่องจะปรึกษาคุณพ่อตั้งหากครับ”
"งั้นก็ไปเถอะลูก"
“คุณพ่อครับ”
“ว่าไงลมอะไรหอบมาบ้านได้”
“โถว่คุณพ่อก็จะว่าผมอีกคนหรอครับ”
“ก็มันน่าไหมล่ะ”
“ผมมีเรื่องจะปรึกษาครับ”
“ว่ามาได้เลย”
“ผมตัดสินใจให้เพื่อนมาเป็นแม่อุ้มบุญให้ครับ”
“อะไรนะ”
“ตามนั้นเลยครับพ่อ”
“ทำไมถึงทำแบบนั้นล่ะ ลูกไม่กลัวมีปัญหาทีหลังหรือไง คิดอะไรเป็นเด็กๆไปได้ ที่สำคัญผู้หญิงคนนั้นยอมด้วยหรอที่จะถูกพรากลูกที่อุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือนไปต่อหน้าต่อตา” คิดแล้วก็หนักใจว่าลูกจะต้องเจอปัญหาในอนาคตแน่ๆ ตอนนี้ผู้หยิงคนนั้นอาจจะยังไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเด็กในท้องแต่เขาเองที่เป็นพ่อคนรับรู้เลยว่าเธอจะต้องมีความผูกพันกับสายเลือดของตัวเองแน่ๆ
“เธอยินดีช่วยผมแน่นอนครับ”
“เห้อ พ่อล่ะหนักใจจริงๆ คุณหญิงก็เหลือเกินไม่เห็นต้องยื่นข้อเสนออะไรแบบนั้นให้ภามเลย” เขาไม่เข้าใจภรรยาของตัวเองเหมือนกัน
“…”
“แล้วตอนนี้ดำเนินการไปถึงไหนแล้วล่ะ”
“เตรียมทำกิฟต์แล้วครับ”
“หนูลินดาใช่ไหม”
“ใช่ครับ”
“อย่าพาให้หนูลินดาเขาเดือดร้อนไปกับภามล่ะ”
“ครับคุณพ่อลินดาไม่เดือดร้อนกับผมแน่นอน”
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครพ่อจำเป็นต้องรู้จักหน่อยไหม”
“เดี๋ยวผมจะนัดวันให้พ่อได้เจอกับเธอนะครับ”
“อืม” เขาไม่ได้พูดคุยอะไรต่อก็ขอตัวกลับเพราะดันคิดถึงคนที่รออยู่ที่คอนโดซะงั้น เขาไม่เคยมีใครรอที่คอนโดความรู้สึกตอนนี้มันเลยแปลกมากๆ
- ผู้เขียน
