ประตูห้องนอนถูกเปิดเข้ามาด้วยมือของมัจจุราชเดินดินอย่างเฟเบียน บราวน์ ลัลนาตวัดหน้ามองเขาตาขุ่นเขียว ความโกรธเคืองทำให้หล่อนเชิดหน้าสูงเมื่อมองเห็นถาดอาหารในมือใหญ่ เขาเดินเข้ามาหยุดตรงหน้า วางถาดอาหารกลิ่นหอมกรุ่นไว้บนโต๊ะตัวใกล้ๆ และจ้องมองหล่อนด้วยสายตาไม่มีแววผ่อนปรนแม้แต่น้อย
“แม่บ้านบอกเธอไม่ชอบทานข้าว...”
“ฉันไม่หิวก็ไม่กิน แล้วมันหนักอะไรคุณไม่ทราบ”
ความโกรธทำให้หญิงสาวจงใจหาเรื่อง โดยลืมไปสนิทใจว่าผู้ชายที่หล่อนกำลังโต้เถียงด้วยไม่ใช่คนธรรมดาแต่เขาเป็นมัจจุราชจากขุมนรกที่หล่อเหลายิ่งกว่าเทพบุตร
เฟเบียนได้ยินคำตอบของสตรีตรงหน้าก็แค่นยิ้มหยันออกมา “มันไม่หนักอะไรฉันหรอกแม้แต่หัว แต่... มันจะทำให้เธอเดือดร้อนเพราะขัดคำสั่งของฉันต่างหากล่ะ”
“ฉันไม่กลัวคุณ...” หล่อนเชิดหน้าตาเขียวปั๊ด
หนุ่มหล่อแสยะยิ้ม “ฉันไม่เคยต้องการให้เธอกลัวฉัน แต่เธอจะต้องเกรงใจฉัน และเมื่อฉันสั่งให้เธอทำอ
