สโรสินีหลีกเลี่ยงการทานมื้อค่ำด้วยการปล่อยตัวเองให้จมปลักอยู่ในหลุมแห่งความโศกาอยู่นานหลายชั่วโมง หล่อนไม่รู้สึกตัวเลยว่าตอนนี้เวลาเท่าใดแล้ว ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทุกคนจะตามหาหล่อนไหม หญิงสาวเดินช้าๆ มุ่งหน้าไปยังห้องพักของมารดาที่อยู่ร่วมกับยายของลัลนา มือบางเปิดประตูเข้าไปเบาๆ ก็พบว่าทั้งสองคนนอนหลับกันไปแล้ว
ตอนนี้คงดึกมากแล้วสินะ หญิงสาวพึมพำบอกกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูห้องอย่างเบามือ อยากจะเดินไปห้องของน้องปุณณ์ แต่ก็พอจะรู้ว่าเด็กชายคงหลับปุ๋ยไปเรียบร้อยแล้ว หล่อนไม่ควรจะไปรบกวนใครอีก เมื่อคิดได้เช่นนั้นสโรสินีจึงหมุนตัวเดินกลับห้องนอนของตัวเอง
อเล็กซิโอคงจะอยู่ในนั้น... แต่หวังว่าเขาคงจะหลับไปแล้ว หล่อนไม่กล้าสู้หน้าเขา ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา หัวใจไม่รักดีมันทรยศที่จะแสดงความรู้สึกออกมาให้เขารู้อย่างบ้าคลั่ง
ความเย็นของลูกบิดประตูทำให้กายสาวสั่นสะท้าน หญิงสาวดันมันเปิดเข้าไป ความมืด
