เปลี่ยนมึงเป็นเมีย

ปรับความเข้าใจ

เอิร์ธ...

หลังจากที่ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็นั่งกดโทรศัพท์เล่นเพื่อฆ่าเวลารอไอ้เอลฟ์แต่งตัว วันนี้ผมเลือกใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีดำสวมเสื้อฮู้ดสีดำ ที่แต่งแบบนี้ไม่ใช่ผมหนาวนะแต่เพื่อปกปิดร่องรอยที่ไอ้เชี้ยเอลฟ์ทำไว้ก่อนหน้านี้ไงล่ะ

" ปล่อยกู "

ผมมองแรงไอ้เอลฟ์ที่ตอนนี้มันมานั่งกอดผมจากด้านหลังพลางเกยคางไว้บนไหล่ผม แต่ไม่รู้ทำไมเสียงที่พูดออกไปถึงได้อ่อยๆไม่หนักแน่นเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา

" หอมแก้มกูก่อนดิแล้วจะปล่อย "

ผมหลุดยิ้มออกมาพร้อมกับหันหน้าหนีเมื่อได้ยินมันพูดทำไมใบหน้าผมต้องร้อนๆวูบๆด้วยวะไม่เข้าใจ จะมาเขินเชี้ยไรกับผู้ชายด้วยกันวะ

" ถ้าไม่หอมกูไม่ปล่อยมึงนะ "

" กูจะไปส่งน้ำแข็งเดี๋ยวน้ำแข็งรอนาน"

ผมย้ำ

" มึงเลิกพูดถึงคนอื่นสักทีดิ๊นี่ผัวมึงนั่งอยู่ตรงนี้นะ"

มันพูดเสียงหงุดหงิดพลางหมุนไหล่ผมให้หันหน้าเข้าหามันก่อนจะส่งสายตาดุมาให้

" ก็กูบอกจะไปส่งเขากูไม่อยากให้เขาระ อื้ออ "

ผมพูดอธิบายด้วยน้ำเสียงปกติแต่ยังไม่ทันจะพูดจบริมฝีปากหนาๆของมันก็ทาบลงบนริมฝีปากผม สองมือหนาของมันประคองใบหน้าผมเอาไว้ไม่ให้ผละออก มันบดขยี้ริมฝีปากผมอย่างรุนแรงจนรู้สึกเจ็บและก่อนหน้านี้ผมก็กัดปากตัวเองจนเกิดแผลจึงทำให้ผมรู้สึกเจ็บมากขึ้นไปอีก

" นี่คือโทษฐานที่มึงพูดถึงคนอื่นเวลาที่อยู่กับกู"

มันผละออกจากจูบก่อนจะทาบริมฝีปากลงตามเดิมคราวนี้มันเลียรอบริมฝีปากผมไปมาอย่างช้าๆก่อนที่ลิ้นหนาๆของมันจะสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากและตวัดไปมาเพื่อดูดดึงลิ้นของผม มันเป็นจูบที่เนิ่นนาน นุ่มนวล รุนแรงบ้างอ่อนโยนบ้างจนผมต้องเผลอจูบตอบ

" คราวหลังอย่าทำให้ตัวเองเจ็บหรือมีแผลอีกเข้าใจมั้ย"

มันผละออกจากจูบก่อนจะจ้องมองผมด้วยสายตาที่อ่อนโยนและเกลี่ยนิ้วไปมาตามริมฝีปากของผมที่ตอนนี้ยังรู้สึกเจ็บนิดๆ มันรู้ด้วยหรอว่าผมปากแตก

" อะอืม "

ผมตอบรับก่อนจะหลุบตามองต่ำเพราะรู้สึกร้อนวูบๆที่ใบหน้าและชาที่ตัว อีกอย่างเหมือนผมรู้สึกอายหรือเขินเลยว่ะ

" กูว่าเรามาคุยเรื่องของเราให้มันจบๆเหอะ"

ไอ้เอลฟ์พูดพลางผลักผมให้นอนราบกับเตียงก่อนจะคร่อมผมเอาไว้ มันมองผมด้วยสายตาอ่อนโยนก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสายตาเจ้าเล่ห์วาววับ

" อืมคุยก็คุย "

ตอนนี้ผมรู้สักหวั่นๆกลัวๆยังไงไม่รู้ว่ะมันบอกไม่ถูก ผมตามไอ้เอลฟ์เวอร์ชั่นนี้ไม่ทันเลย เมื่อก่อนตอนเป็นเพื่อนกันผมก็พอจะเดาออกว่ามันคิดอะไรแต่ในตอนนี้สถานะของผมกับมันไม่แน่นอนไงแล้วไงความรู้สึกของผมที่มีต่อมันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วด้วย

“ ไม่ว่าต่อไปนี้จะเกิดอะไรขึ้น คำตอบของมึงจะเป็นยังไงกูอยากให้มึงรู้เอาไว้นะเอิร์ธว่ากูชอบมึงกูรักมึง ”

“ ………. ”

“ รักมานานแล้วด้วยตั้งแต่ที่เรียนประถมแต่กูไม่กล้าบอกมึงกูกลัว กูกลัวว่าถ้ามึงรู้แล้วมึงจะเกลียดกู กูกลัวว่าถ้ามึงรู้แล้วความเป็นเพื่อนระหว่างเราจะจบลง กูกลัวว่ามึงจะหายไป ”

“ ………. ”

“ และกูอยากให้มึงรู้ว่ามึงคือผู้ชายคนแรกและคนเดียวที่กูรัก ถึงกูจะนอนกับผู้หญิงมากมายหลายคนแต่มึงคือผู้ชายแรกและคนเดียวที่กูเรียกว่าเมีย”

“ ………. ”

ทุกอย่างที่ไอ้เอลฟ์พูดออกมามันคือทุกความรู้สึกที่ผมมีต่อมันมาตลอดและผมไม่คิดเลยว่าที่ผ่านมามันจะรู้สึกแบบเดียวกันกับผม

ผมยิ้มพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาอาบแก้ม ความรู้สึกดีใจตื้นตันใจกองรวมเต็มอก สายตาจริงจังของมันที่จ้องมองผมตอนนี้ทำให้ผมมั่นใจว่าทุกอย่างที่มันพูดไม่ได้โกหก

" แล้วมึงละเอิร์ธมึงรู้สึกยังไงกับกู ไม่ว่ามึงจะตอบว่าอะไรกูรับได้หมดและถ้าคำตอบของมึงคือไม่ใช่กูขอให้เรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้มั้ย"

ไอ้เอลฟ์มองผมด้วยแววตาที่อ่อนลงพลางส่งยิ้มบางๆมาให้มันทำให้ผมใจสั่นและรู้สึกดีในเวลาเดียว

เอลฟ์...

ในที่สุดผมก็สารภาพความรู้สึกตัวเองออกไป ผมไม่รู้ว่าต่อจากนี้เราสองคนจะเป็นยังไงแต่ผมก็ดีใจที่วันนี้ผมได้บอกความรู้สึกของตัวเองให้มันได้รู้ และตอนนี้ผมกำลังรอฟังคำตอบของไอ้เอิร์ธอยู่

“ กูโกรธมึงที่เมื่อปีก่อนมึงทำแบบนั้นกับกู กูโกรธมึงที่มึงไม่ยอมฟังอะไรจากกูเลยแม้ว่ากูจะพยายามอธิบาย”

“ ………. ”

“ แล้วกูโกรธมึงที่มึงทำทุกอย่างในคืนนั้นกับกูเพียงเพราะอารมณ์โกรธของมึง กูโคตรโกรธมึงเลยว่ะที่อยู่ๆมึงก็ไปโดยที่ไม่บอกกูสักคำแถมยังหายไปนานเป็นปีๆ”

ไอ้เอิร์ธพูดขณะที่เราสองคนยังจ้องตากันอยู่แต่มันเองไม่ใช่หรอวะที่ทำให้ผมต้องเป็นแบบนั้นและมันเองไม่ใช่หรอวะที่หายไปก่อน

" ก็มึงบอกกูว่ามึงชอบอามีนเองกูก็เลยโมโหกูไม่อยากเสียมึงไปกูไม่อยากให้มึงไปเป็นผัวใครเพราะกูอยากให้มึงเป็นเมียกูวันนั้นกูก็เลย..."

ผมเถียงมันคือพลางมองมันด้วยสายตาค้อนๆแต่ก็ไม่กล้าพูดต่อให้จบเพราะกลัวมันจะโกรธเอา

" แล้วมึงยอมฟังที่กูอธิบายมั้ย "

มันเถียงกลับแต่ไอ้เอิร์ธพูดมาก็ถูกเพราะถ้าผมโมโหแล้วผมจะไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น แต่ตอนนั้นมันหึงไงและไม่อยากเสียมันไปด้วย

" กูขอโทษที่ทำแบบนั้นต่อไปกูจะพยายามทำตัวให้ดีขึ้นแล้วมึงก็เลิกประชดกูด้วย"

อันนี้ผมรู้สึกผิดจริงๆแต่มันก็มีส่วนผิดนะที่ชอบประชดผม

" กูไม่ได้ชอบอามีนแต่กูหมั่นไส้มึงไงมึงทำท่าทางเหมือนชอบอามีนเองนี่"

มันพูดพลางยิ้มๆก่อบจบตบแก้มผมเบาๆพลอยทำให้ผมรู้สึกร้อนๆที่ใบหน้าไปด้วย

" แล้วมึงชอบกูบ้างมั้ย "

ผมลุ้นคำตอบนี้จากปากมันมากกว่า

" ก็...มั้ง "

ไอ้เอิร์ธพูดยิ้มๆพลางหันหน้าไปทางอื่น ผมสังเกตุเห็นมันหน้าแดงด้วยแหละหรือว่ามันจะเขินวะ แบบนี้คือเขาเรียกมีใจใช่มั้ยหรือเรียกว่าหวั่นไหวได้หรือเปล่า